Η επιλογή συντρόφου είναι θέμα που απασχολεί όλους μας. Προκύπτει πολλές φορές στις σχέσεις μας να μπερδεύουμε τους ρόλους μας! Συνήθως στο πρόσωπο του συντρόφου μας αναζητούμε υποσυνείδητα ανακούφιση στα άλυτα μας ζητήματα, υπολείμματα των πυρηνικών μας δεσμών από την παιδική ηλικία!
Η σχέση με την
μητέρα επί παραδείγματι, είναι από τις πιο βασικές που μας στιγματίζει τόσο για
τους άντρες όσο και για τις γυναίκες. Προδικάζει μάλιστα και την ομαλή μετάβαση
στην ενήλικη ζωή.
«Μου θυμίζεις τη
μάνα μου» έλεγε το λαϊκόν άσμα, «γι’ αυτό σε αγαπάω». Πόσοι άντρες υποσυνείδητα
προσπαθούν να ξαναβρούν το σύμβολο της μητέρας ειδικά στις γυναίκες που ξέρουν
ότι θα γίνουν σύντροφοι ζωής, αλλά και μητέρα των δικών τους παιδιών. Άλυτα
ζητήματα που προκαλούν δυσκολία στην ομαλή εξέλιξη των ανθρώπων μέσα στις
σχέσεις τους, όπως η ακόλουθη ιστορία.
«Εσύ ήσουν ο έρωτας μου ο μεγάλος. Αυτός που στα μάτια
του έβλεπα δύο κόσμους, τον δικό μου και τον δικό σου, να γίνονται ένα. Αυτός
που τα χέρια του μου έδωσαν αγκαλιά, ασφάλεια, χάδι γλυκό, άγγιγμα που
προσδιόριζε τα όρια της σωματικής και ψυχικής μου ύπαρξης.
Ο έρωτας σαφέστατα δίνει λόγο για να ζεις, λόγο για να
αλλάξεις, να μεγαλώσεις, να ενωθείς, να γίνεις ένα. Μ ’έκανες να θέλω σου δώσω, να σε φροντίσω, να σε
ανακουφίσω στα δύσκολα, να σε κανακέψω. Μ’ έκανες να σε αγαπήσω.
Πήρε άλλο χρώμα η ζωή μας. Τι άλλαξε, ποιος άλλαξε; Μάλλον
και οι δύο. Εγώ γιατί σταμάτησα να σε διεκδικώ, έχασα το ρόλο μου ως
γυναίκα-θηλυκό. Έγινα μαμά, αφοσιώθηκα σ’ αυτά. Ζήτησες την ίδια φροντίδα από μένα για σένα. Φέραμε την αγάπη στα στενά
όρια της φροντίδας.
Εσύ γιατί αρκέστηκες σε αυτή την αγάπη, τη μητρική που
είχα να σου δώσω. Μ’ ένα διαρκές παράπονο στα μάτια και στα χείλη ότι έχασα τον
ερωτισμό μου. Η ιστορία αυτή όμως θέλει δύο, αγόρι μου. Δε μου το ξυπνάς άρα
δεν το βιώνω. Δεν το βιώνω εγώ δεν μου το ξυπνάς εσύ.
Κάθε μέρα φοράω διάφορες στολές: της δουλειάς, της
καθαρίστριας, της μαμάς και της ερωμένης. Αν με ρωτάς ποια προτιμώ θα σου πω
δεν ξέρω γιατί χάθηκα μέσα στους ρόλους. Εκείνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι
είμαι η μαμά των παιδιών σου και όχι η δική σου.
Δεν είμαι η μαμά σου! Πάψε να περιμένεις από μένα να σου
σερβίρω ζεστό φαγητό στο δίσκο όταν έρχεσαι από τη δουλειά. Σταμάτα να πετάς τα
ρούχα από εδώ και από εκεί λες και έχεις μισθωμένη Φιλιππινέζα οικιακή βοηθό.
Τα ψώνια του supermarket δεν περιορίζονται σε μπίρες,
αναψυκτικά και αποσμητικά για τις μασχάλες. Η στοίβα με τα ασιδέρωτα δεν
φωνάζει μόνο εμένα όταν την κοιτάμε. Τα παιδιά μας δεν τα έφερα από τη μάνα
μου, ούτε φύτρωσαν στην γλάστρα του
μπαλκονιού μας .
Μου λες ότι σε παραμελώ και δε δίνω σημασία στις ανάγκες
σου. Έλα, έλα πες την αλήθεια τις ανάγκες των παιδιών μας τις μέτρησες, ή μήπως
κατά λάθος συμπεριλαμβάνεσαι και εσύ στην ομαδούλα τους;
Όταν με παντρεύτηκες και σε παντρεύτηκα εγώ είχα στο
μυαλό μου εικόνες συντροφικότητας, εσύ είχες στο μυαλό σου εικόνες καθημερινού
αχαλίνωτου και ελεύθερου sex χωρίς πλέον περιορισμούς. Εφηβικό κατάλοιπο δε
λέω. Να το ικανοποιήσουμε και αυτό βεβαίως, αρκεί να ικανοποιούμαι και όλες τις
άλλες ανάγκες μας μαζί.
Δε γίνεται την ημέρα να είμαι η μαμά σου και το βράδυ
φλογερή αισθησιακή παρτενέρ. Αιμομικτικό μου κάνει όλο αυτό.
Δε μας αξίζει, δε μου αξίζει η δεδομένη σχέση. Σήκω,
δούλεψε, έλα στο σπίτι σου, πάρε χαρά από το βλέμμα των παιδιών σου, πρόσφερε
στην σύντροφό σου το «μαζί», γίνε ευτυχισμένος μόνο με το να δίνεις χωρίς να
περιμένεις. Αυτό είναι ενήλικας. Τα παιδάκια περιμένουν ανταπόδοση των
προσπαθειών τους.
Εγώ, λοιπόν, μεγάλωσα, δε θέλω ένα παιδάκι δίπλα μου.
Παιδιά έχω, έναν άντρα θέλω! Αποφάσισε αν θα είσαι εσύ αυτός!».
