Είναι ευρέως γνωστό, πως το
παρελθόν μάς κυνηγά στη μετέπειτα ζωή μας. Από ένα μέρος που έχουμε βρεθεί, έως
και μία σκέψη που κάναμε κάποτε. Λογικό, αν σκεφθεί κανείς πως όλες οι πράξεις
του παρελθόντος, έχουν αντίκτυπο στη συμπεριφορά και την «ωριμότητά» μας.
Το μυαλό είναι σαν ένας υπολογιστής. Συγκρατεί στη βάση δεδομένων
του επιλεγμένες μνήμες, αλλιώς θα υπερφορτωνόταν και θα κράσαρε. Έτσι κι ο νους
μας. Επιλέγει μνήμες που θα συγκρατήσει και τυχαίνει να είναι οι κακές. Αυτές,
δηλαδή, που είτε με κάποιον τρόπο μας σημάδεψαν, είτε που μας έκαναν να
νιώσουμε πολύ άσχημα.
Αυτό, μπορεί να είναι η έλευση ή η φυγή ενός αγαπημένου ανθρώπου,
η πρώτη μας αγάπη, ένας μεγάλος τσακωμός, ή γενικά, κάποια άσχημα λόγια ή
πράξεις που μετανιώσαμε πικρά. Μπορεί να είναι και μικροπράγματα, τα οποία
ακόμη κι εμείς οι ίδιοι απορούμε γιατί να τα θυμόμαστε, ενώ πολύ συχνά σπάμε το
κεφάλι μας να θυμηθούμε κάτι άλλο.
Ένα -τραβηγμένο μεν- παράδειγμα σε σχέση με το παρελθόν και
το παρόν, είναι ένας δολοφόνος. Μπορεί να είναι ο πιο όμορφος και καλοκάγαθος
άνθρωπος εν ζωή, μα μία «κακή στιγμή» να τον στιγματίσει εσαεί.
Εδώ, ωστόσο δεν έχει να κάνει
μόνο η προσωπική σύνδεση με το παρελθόν. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο θύτης με την
πάροδο των χρόνων μετατρέπεται σε θύμα και καλείται να αντιμετωπίσει όλους τους
ανθρώπους, οι οποίοι τον βλέπουν μόνο σαν κατάδικο κι όχι σαν άνθρωπο.
Αρνούνται, δηλαδή να αποβάλλουν το παρελθόν του, και φροντίζουν να του το
υπενθυμίζουν καθημερινώς και αδιαλείπτως.
Ας δούμε και την προσωπική, άμεση και άρρηκτη σύνδεσή μας με
κομμάτια του παρελθόντος, τα οποία κουβαλάμε και τα αφήνουμε να μπαίνουν
εμπόδιο σε καθετί.
Κάτι πολύ απλό, είναι ότι κάποτε
σαν έφηβοι, συνάψαμε μία «απαγορευμένη», κατά τα δεδομένα της εποχής, σχέση και
όλοι έπεσαν να μας φάνε. Ή κάπως διαφορετικά. Ότι η πρώτη μας σχέση ήταν
άσχημη, κι ενώ το ξέραμε εξαρχής, μπήκαμε σ’ αυτήν και το μετανιώσαμε πολύ
πικρά, είτε γιατί ήταν κακή, από άποψη ανθρώπων, είτε από άποψη επιλογών κατά
τη διάρκειά της.
Όπως και να έχει, το παρελθόν μας είναι αυτό που μας
αντιπροσωπεύει. Χαρακτηριστικά επίκτητα και μη, απόψεις, πεποιθήσεις, επιλογές
που μπορεί τώρα να μας φαίνονται πολύ λάθος.
Έχετε ακούσει πως τα όνειρα πηγάζουν από το υποσυνείδητο. Πράγματα
που έχουμε ήδη ξεχάσει, εικόνες του παρελθόντος, μα και καινούργιες, τόσο
απαρατήρητες, που κάθε φορά φαντάζουν νέες.
Έχετε, ποτέ, ονειρευτεί κάτι που
έχει συμβεί και πρέπει να ξεχαστεί; Κάτι τόσο κακό που έχετε κάνει και πλέον
δεν αντέχετε να αντικρίσετε ή έστω να σκεφτείτε; Έχετε κάνει, τώρα, στο παρόν,
επιλογές με βάση του τι έχετε ήδη ζήσει;
Παράδειγμα. Ήσασταν παντρεμένος με έναν άνθρωπο που σιχαινόσασταν
για δικούς σας λόγους. Χωρίσατε και νιώθετε επιτέλους να σας έφυγε ένα βάρος.
Βρίσκεται άλλος άνθρωπος, που είναι εμφανώς καλύτερος σε όλα, μα τον
απορρίπτετε γιατί, αφενός είχατε συνηθίσει με τον άλλο και αφετέρου, δεν ξέρετε
πώς να συμπεριφερθείτε, και φοβάστε πως θα γίνετε ό,τι μισούσατε.
Ακόμη ένα παράδειγμα. Καθημερινό. Καπνίζατε, πράγμα κακό για
υπεράριθμους λόγους, αλλά συνήθεια επί σειρά ετών. Το κόβετε. Σκεφτείτε, όμως.
Επειδή το κόψατε, σημαίνει πως έχετε αυτομάτως ακυρώσει κάθε επακόλουθο
πρόβλημα υγείας;
Βέβαια, δε θέλω να αναλύσω τέτοιου είδους κακές συνήθειες. Θέλω
απλώς να σας δώσω να καταλάβετε πώς κάθε πράξη του παρελθόντος, μας ακολουθεί
και μας καθοδηγεί πολλές φορές σε νέες πράξεις. Όχι γιατί το θέλουμε, μα γιατί
έτσι έχουμε συνηθίσει, έτσι μας δίδαξαν, έτσι μας «βγαίνει». Όπως προανέφερα,
δεν είναι μόνο προσωπικό.
Ο κόσμος κρίνει, καλώς ή κακώς. Το παρελθόν του καθενός, για
ορισμένους ανθρώπους μπορεί να σημαίνει πως κάποιος δεν ξεκολλάει από αυτό,
ακόμη κι αν τώρα είναι εξ᾽ ολοκλήρου ένας νέος άνθρωπος. Δε μετράει. Απλώς
κρίνουν. Τώρα, θα μου πείτε, πώς αποφεύγουμε αυτή τη φασαρία.
Ό,τι έγινε, έχει ήδη γίνει και δυστυχώς δεν αλλάζει. Μάλιστα,
πολλές κακές επιλογές μας, ίσως μας έχουν επιφέρει πολύ θετικά αποτελέσματα στη
μετέπειτα ζωή μας. Όμως ακόμη κι αν όχι, μέχρι να ανακαλυφθεί μηχανή του
χρόνου, καλό θα είναι να αποκόπτουμε τα άσχημα, και να επικεντρωνόμαστε στα
όμορφα.
Ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε
καταφέρουμε να ξεχωρίζουμε μόνοι μας ποιες μνήμες και συνήθειες θα κουβαλάμε
στο τώρα. Γιατί αυτό είναι που μετράει πραγματικά.
