Τι είναι η ελευθερία τελικά, αν όχι να είμαι, να νιώθω
και να κάνω αυτό που επιθυμώ;
Πόσοι από εμάς σήμερα έχουν ή ζουν μια ζωή που έχουν
επιλέξει;
Πόσοι από εμάς στο σήμερα, κάνουν μια δουλειά που τους
εκφράζει και όχι εκείνη που τους επέβαλαν, που τους είπαν πως θα ήταν καλή για
τη ζωή τους πως θα τους εξασφάλιζε ένα καλό εισόδημα ώστε να ζουν άνετα ή θα
τους ανέβαζε στο κοινωνικό «γίγνεσθαι»;
Φτάνουμε, λοιπόν, στο σήμερα, κουβαλώντας χίλιες δυο
πεποιθήσεις οι οποίες ούτε στο ελάχιστον δε μας ταιριάζουν και δεν καλύπτουν
τις προσωπικές μας ανάγκες. Που δε μας αφήνουν να ζούμε ως ευτυχισμένοι και
ολοκληρωμένοι άνθρωποι και που δεν είναι καν δικές μας.
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι προσπάθησαν να
φύγουν μακριά από τους δικούς τους και ό,τι εκείνοι κουβαλούσαν. Μάταια όμως!
Και λέω μάταια, γιατί μπορεί να έφυγαν χιλιομετρικά μακριά από εκείνους, αλλά
στην ουσία δε ζουν ελεύθεροι, γιατί ακριβώς τις καλά σφηνωμένες από μικρή
ηλικία, πεποιθήσεις τους -όσον αφορά στην αξία τους- τις κουβαλούν συνέχεια στο
μυαλό τους με αποτέλεσμα να μην μπορούν ποτέ να νιώσουν πραγματικά ελεύθεροι.
Παλεύουμε μια ζωή να είμαστε «κάπως» και να δημιουργούμε,
με έναν τεράστιο κίνδυνο αποτυχίας να ελλοχεύει σε κάθε βήμα μας.
Παλεύουμε μια ζωή να αποδείξουμε πως αξίζουμε γιατί
έχουμε μάθει πως η αξία μας, εξαρτάται από το τι έχουμε δημιουργήσει. Αυτή
είναι και η μεγαλύτερη φυλακή μας. Μια φυλακή στην οποία μας έκλεισαν από πολύ
μικρή ηλικία.
Όμως τελικά υπάρχει αποτυχία;
Όχι. Δεν υπάρχει αποτυχία. Υπάρχει όμως, η γνώμη κάποιου
άλλου, σχετικά με τον τρόπο που μια συγκεκριμένη πράξη θα έπρεπε να γίνει.
Όμως από τη στιγμή που πιστεύουμε πως μια πράξη, δεν
χρειάζεται να γίνει με έναν συγκεκριμένο και καθορισμένο από άλλους τρόπο, τότε
δεν υφίσταται αποτυχία.
Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε ένα παιδί που κάνει
ποδήλατο.
Είτε μπορεί και κάνει κόλπα, είτε μπορεί και το στηρίζει
στη μια ρόδα, μπορεί και κάνει ποδήλατο και αυτό θα έπρεπε να βλέπουμε. Αντ'
αυτού όμως, αρχίζουμε και προσέχουμε, το τι δεν μπορεί να κάνει με το ποδήλατο
και έτσι ορίζουμε ένα καλά, πολύ καλά, άριστα και τα λοιπά, για τις δυνατότητες
του, σε σχέση με το ποδήλατο.
Επομένως, το παιδί που απλώς κάνει ποδήλατο χωρίς να
μπορεί να κάνει «κόλπα» είναι αυτομάτως αποτυχημένο, που «δεν μπορεί».
Πέφτει όπως καταλαβαίνουμε η αυτοπεποίθηση, ανεβαίνει η
σύγκριση και φτάνουμε στο «δεν αξίζω» της αποτυχίας.
Φανταστείτε με τον ίδιο τρόπο τη γάτα που κυνηγάει το
ποντίκι.
Δεν καταφέρνει να το πιάσει πάντα, όμως εξακολουθεί να
προσπαθεί και τα καταφέρνει σε έναν δεύτερο χρόνο ή σε μια άλλη προσπάθεια.
Φαντάζεστε πως θα ήταν αν στο μυαλό της, υπήρχαν οι
πεποιθήσεις αποτυχίας; Δεν θα ξαναπροσπαθούσε ποτέ και κάποια στιγμή, οι γάτες
θα έπαυαν να πιάνουν ποντίκια.
Η αξία μας λοιπόν, βρίσκεται μέσα μας και μόνο. Δεν έχει
να κάνει με πεποιθήσεις που πολύ εύκολα μας έβαλαν στο κεφάλι και ούτε με
επιτεύγματα. Έχει να κάνει απλώς και μόνο με αυτό που είμαστε και έχουμε. Με
αυτό που κάνουμε με χαρά και από την καρδιά μας και μας ευχαριστεί πραγματικά.
Έχει να κάνει με τους στόχους που οι ίδιοι βάζουμε και είτε τους φτάνουμε
κάποια στιγμή είτε αργότερα, είναι δικοί μας και δεν ορίζουν την προσωπικότητα
μας. Στόχοι που δεν κατακτήθηκαν στο σήμερα, δεν σημαίνει πως δεν θα
κατακτηθούν στο αύριο ή πως εμείς θα πάψουμε να παλεύουμε για κείνους, εφόσον
τους θέλουμε πολύ και πραγματικά.
Η ουσία είναι η πραγματική προσπάθεια για κάτι που
επιθυμούμε και τα εφόδια με τα οποία προσπαθούμε. Και λέγοντας εφόδια, εννοώ,
εκείνα τα εσωτερικά, πραγματικά δικά μας, ανέγγιχτα από τρίτους και τα σχόλια
αυτών.
Φανταστείτε, ενώ διαβάζετε αυτό το άρθρο, να έρθει
κάποιος ξαφνικά να σας δέσει, να σας κλείσει τα μάτια, να σας βάλει σε ένα
αεροπλάνο και να σας αφήσει στη Ζιμπάμπουε.
Άλλη χώρα, άλλη γλώσσα, άλλοι άνθρωποι, αξίες και
ιδανικά.
Θα μπορέσετε να επιβιώσετε άραγε, χωρίς εξωτερική
σιγουριά; Χωρίς τα απαραίτητα για εσάς αγαθά; Χωρίς την επιχείρηση σας, το
σπίτι, το ποδήλατο ή το κύρος σας.
Φυσικά και θα μπορέσετε! Θα μπορέσετε γιατί έχετε ότι πιο
σημαντικό.
'Έχετε τον εαυτό σας, έχετε το είναι σας, έχετε εσωτερική
ασφάλεια και αυτό δεν μπορεί να σας το πάρει κανένας. Όσο μακριά και αν σας
πάει και όσα ρούχα και αν σας αφαιρέσει.
Ας μην παγιδευόμαστε λοιπόν σε εξωτερικές πεποιθήσεις και
αξίες. Ας μην αναζητάμε την εξωτερική ασφάλεια και αξία γιατί ποτέ δεν θα
καταφέρουμε να είμαστε ευτυχισμένοι και να νιώσουμε ασφαλείς, όσα και αν
καταφέρουμε, όσα και αν δημιουργήσουμε.
Η αληθινή αξία είναι μόνο εσωτερική και έχει να κάνει με
το μέσα μας. Με τον εσωτερικό εαυτό μας και μόνο.
Μας λείπει η ασφάλεια, η τρυφερότητα, η φροντίδα,, η
αποδοχή και ότι άλλο, λείπει στον καθέναν. Τότε, βρίσκουμε έναν σύντροφο, που
μας δίνει όλα τα παραπάνω και έτσι γινόμαστε ευτυχισμένοι
Και όταν ο άλλος φύγει, τι γίνεται;
Μένουμε πάλι στο άδειο τίποτα μας. Γινόμαστε πάλι
ανεπαρκείς και δυστυχισμένοι.
Η θεραπεία είναι μία και είναι εσωτερική.
Ας αφιερώσουμε λοιπόν, χρόνο στον εαυτό μας.
Ας προσπαθήσουμε να τον φροντίσουμε εμείς και να του
δώσουμε εμείς, όλα όσα έχει ανάγκη. Ας τον αγαπήσουμε πραγματικά γι'αυτό που
είναι και μπορεί και ας τον συγχωρήσουμε για ότι θα θέλαμε να είναι και δεν
μπόρεσε.
Δε χρειάζεται να κάνουμε τα πάντα καλά και δεν έχει
κανένας το δικαίωμα να μας βαθμολογήσει.
Δε χρειάζεται να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε,
χρειάζεται να κάνουμε απλώς, εκείνο που μας εκφράζει πραγματικά και θέλουμε
πολύ.
Εκείνο που μας κάνει να νιώθουμε ευτυχισμένοι και
ελεύθεροι!
