Ζόρικες νύχτες περνάω

Κάθε φορά που το ρολόι χτυπά δώδεκα, νιώθω σαν τη Σταχτοπούτα. Νιώθω πως το όνειρο τελείωσε και πως θα μεταμορφωθώ πάλι σε μια απλή κι ασήμαντη κοπέλα, όπως ακριβώς και στο παραμύθι.

Η άμαξά μου θα γίνει κολοκύθα, το φουστάνι μου κουρέλια, ενώ το γυάλινο γοβάκι, αντί να μείνει πίσω για τον πρίγκιπα, θα σπάσει. Θρύψαλα! Θα γυρίσω πάλι πίσω στη στάχτη μου. Όχι εκείνη που βγάζει το τζάκι, αλλά εκείνη που καίει εμένα.

Δύσκολες ώρες αυτές. Βάρβαρες!

Απορώ γιατί σ’ όλες τις ταινίες, όταν φτάσουν μεσάνυχτα, τα ρολόγια χτυπούν δυνατά! Μέσα στην ησυχία ακούγονται παράταιρα ή ακόμα και τρομακτικά. Συμβαίνει κάτι σημαντικό; Κάτι που πρέπει, όλη τη μέρα να προετοιμαζόμαστε, να το διαχειριστούμε αυτές τις πούστικες ώρες; Είναι μήπως μια ειδοποίηση προς το σύμπαν πως έφτασε η ώρα να μας γαμήσει ψυχολογικά μέχρι τελικής πτώσης;

Κλίνω προς το τελευταίο! Ναι, κι εσύ που διαβάζεις αυτό το άρθρο προς τα κει κλίνεις. Μπορεί να μην το παραδέχεσαι, αλλά συμφωνείς πως αυτές οι ώρες μόνο καλό δεν κάνουν.

Βέβαια, αυτές τις ώρες ο φυσιολογικός κόσμος κοιμάται για να υποδεχτεί ξεκούραστος τον ήλιο. Κάθε ακτίνα και μια προσπάθεια. Κάθε προσπάθεια και μια ελπίδα (καλά εντάξει, τι είπα πάλι!).

Ας σοβαρευτούμε όμως. Ο φυσιολογικός κόσμος κοιμάται! Ο φυσιολογικός! Υπάρχει όμως και μια μεγάλη μερίδα κόσμου, που όχι δεν κοιμάται, αλλά πολύ πιθανόν να έχει χάσει τον ύπνο της.

Δύσκολες ώρες. Βάρβαρες!

Πέφτεις στο κρεβάτι να κοιμηθείς και ξαφνικά νιώθεις μια έντονη επιθυμία να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στο ταβάνι. Δε σου έχουν πει πως από τις κλεφτές ματιές μπορούν να ξεκινήσουν σχέσεις ζωής;

Η κλεφτή ματιά γίνεται κουβέντα. Κουβέντα βαριά. Από εκείνες που για να συνέλθεις θες ένα μπουκάλι ουίσκι. Από αυτές τις κουβέντες που κάνεις μόνο με τον εαυτό σου γιατί κανένας άλλος δε θα μπορέσει να σε καταλάβει καλύτερα. Να, όμως, που καταλαβαίνει το ταβάνι!

Τέτοιες ώρες αρχίζεις ν’ αμφιβάλλεις για τα πάντα. Ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Το πρωί είσαι ένας δυνατός χαρακτήρας, μια ηχηρή προσωπικότητα. Ξεχειλίζεις δύναμη για όλα όσα έχεις καταφέρει. Μοιράζεις αγάπη κι στήριξη σ’ όλους όσους αγαπάς και η προσπάθεια για τελειότητα έρχεται και σου ακουμπάει τον ώμο γεμάτη περηφάνια. «Φτάνεις!» σου λέει κι εσύ χαμογελάς. Θα αγγίξεις την τελειότητα. Εκείνη που κυνηγάς τόσο καιρό.

Τη νύχτα όμως όλα αλλάζουν. Η δύναμη γίνεται αδυναμία. Η περηφάνια κατακλύζεται από ένα αίσθημα αχρηστίας, η τελειότητα εκθρονίζεται από την αποτυχία και όλα τα λάθη σου έρχονται και μοιράζουν χαρτομάντιλα μ’ ένα χαιρέκακο χαμόγελο. Αρχίζεις κι αναρωτιέσαι όλα εκείνα που έκανες.

Προσπαθείς να συλλογιστείς εκείνους που πραγματικά σε αγαπούν κι είναι δίπλα σου. Τα άτομα που στάθηκες σήμερα. Τα άτομα που θα στηρίζεις όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τα όνειρά σου. Τα σχέδιά σου. Τη ζωή σου.

Δεν πονάνε όλα πολύ! Τι συμβαίνει όμως με όλα εκείνα που τελικά δεν έκανες; Με τα άτομα που σου λείπουν; Με τις λανθασμένες σου επιλογές; Αυτά σε λυγίζουν. Όλα εκείνα που άφησες να φύγουν χωρίς να τα κυνηγήσεις λίγο παραπάνω. Να χρησιμοποιήσω μια κλισεδιά; Θα χρησιμοποιήσω (συγγνώμη πολυαγαπημένη μου αρχισυντάκτρια!).

Τι συμβαίνει με όλη την ευτυχία σου πού άφησες να φύγει αμαχητί;

Αυτή πονάει! Αυτή σε λυγίζει! Είναι πρόσωπα, επιλογές, φιλοδοξίες. Είναι η ζωή σου. Εκείνη που έχτιζες με κόπο και κάποια στιγμή έπεσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Αυτή σε βασανίζει. Σου τρυπάει το μυαλό και σε στοιχειώνει. Όταν όλα νομίζεις πως είναι καλά, τότε δίνεις μια κλοτσιά και σμπαράλια όλα.

Γιατί να κοιτάξεις το γαμημένο το ταβάνι; Δεν θα σου απαντήσει. Το ταβάνι δε μιλάει. Δεν νιώθει. Απλά ακούει κι ακούει και καλά. Όπως ακριβώς και το μαξιλάρι που θα απορροφήσει τα βουβά δάκρυά σου. Σκέψου όμως πως εκείνα δε θα σου πιάσουν το χέρι τώρα που το έχεις ανάγκη. Δε θα σου πουν απλά: «Είσαι βλαμμένο παιδί μου! Κοίτα γύρω σου! Λίγοι έχουν καταφέρει όσα εσύ!».

Δεν μπορείς για όλους να είσαι βράχος. Άνθρωπος είσαι. Με αδυναμίες. Κάποια στιγμή κι εκείνες φτάνουν στα όριά τους. Θέλουν να μιλήσουν. Έχουν δικιά τους φωνή κι είναι σε υψηλά ντεσιμπέλ οι άτιμες! Απλά προτιμούν τη νύχτα.

Είσαι πιο χαλαρός εκείνες τις ώρες και το κυριότερο είσαι μόνος.

Είσαι εσύ.

Ο πραγματικός εαυτός σου.

Εκείνος που χρειάστηκε πολλές φορές να παραμελήσεις ή να κρύψεις. Άκουσε τον. Μόνο εσένα έχει. Μη φοβάσαι. Είσαι στο απόρθητο κάστρο σου. Κανένας δε θα σε κρίνει -εκτός αν το μαξιλάρι ή ο τοίχος σου μιλάνε οπότε χρειάζεσαι ψυχίατρο! Ξέρω έναν καλό!

Να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου στο έπακρο γιατί το οφείλεις στον εαυτό σου. Του χρωστάς ένα «μπράβο» πριν πέσεις για ύπνο. Όσο δύσκολες κι αν είναι αυτές οι ώρες για εμάς τους ευαίσθητους, πρέπει να μάθουμε να τις απολαμβάνουμε γιατί είναι μαθήματα. Είναι η ώρες που την αγάπη που δίνουμε στους άλλους την προσφέρουμε στον εαυτό μας γιατί την αξίζει!