Μετά από έναν χωρισμό, η
συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ξεκινάει τουλάχιστον ένα χόμπι ή μια
δραστηριότητα. Από τη Σάρλοτ στο Sex and the City που όταν πήρε διαζύγιο άρχισε κλακέτες, μέχρι τη φίλη
μου την Αντωνία στην Πορταριά που όταν χώρισε με τον φίλο της άρχισε πεζοπορία,
όλοι όσοι κλείνουν ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής τους που αφορά σε μια σχέση
και μένουν μόνοι τους, αρχίζουν να ψάχνουν για ένα νέο χόμπι.
Υπάρχουν πολλές αναγνώσεις
αυτού του φαινομένου. Μία, είναι πως όταν τελειώσει μια σχέση αφήνει τόσο κενό
χώρο και χρόνο στη ζωή ενός ανθρώπου, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να προσπαθήσει
να τον γεμίσει αναζητώντας δραστηριότητες για να τις εντάξει στην
καθημερινότητά του ή στο Σαββατοκύριακο, απασχολώντας τη σκέψη του και το χρόνο
του. Με αυτόν τον τρόπο, έχει τη δυνατότητα να μη σκέφτεται, να τραβήξει την
προσοχή του από αυτό που συνέβη και να περάσει αναίμακτα το μεταβατικό στάδιο
από τη σχέση στη μή σχέση.
Μια άλλη ανάγνωση είναι
πως μετά από έναν χωρισμό, οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι έχουν μείνει μόνοι.
Λίγο τα διευρυμένα ωράρια εργασίας, κάτι το cocooning με το έτερον ήμισυ, λίγο οι οικογενειακές υποχρεώσεις
έχουν οδηγήσει στην απώλεια των κολλητών και των φίλων που κάποτε μιλούσανε
τρις ημερησίως και βγαίνανε κάθε δεύτερο βράδυ μαζί τους. Λογικό μεν, στενάχωρο
δε.
Η ένταξη, λοιπόν, σε μια
καινούργια δραστηριότητα σημαίνει αυτομάτως ένα άνοιγμα σε νέες γνωριμίες, σε
καινούριους φίλους και γιατί όχι, σε μια νέα ενδιαφέρουσα ερωτική γνωριμία. Το
τερπόν μετά του ωφελίμου και αυτό δεν είναι καθόλου κακό, εκτός αν ο επόμενος
λειτουργήσει απλά ως επίδεσμος για να καλύψει το τραύμα που άφησε ο
προηγούμενος. Τέτοιες πληγές αργά ή γρήγορα κακοφορμίζουν, οπότε δεν το
προτείνουμε.
Μια τρίτη ανάγνωση λέει
πως μετά από μια μακρόχρονη, δύσκολη, κουραστική, ετεροκεντρική σχέση (διαλέξτε
εσείς τι), επιτέλους ήρθε η ώρα να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Κάτι που θα
σε εξελίξει, θα σου ανοίξει καινούριους δρόμους, θα βοηθήσει την προσωπική σου
ανάπτυξη, θα σε οδηγήσει στον καινούργιο σου εαυτό.
Οι επιλογές είναι
πολλές: χορός, θεατρικές ομάδες, αθλητισμός, kite serf, σκι, εικαστικά, ομάδες δημιουργικής γραφής, ομάδες
πλεξίματος, ομάδες αυτογνωσίας, χορωδία, η λίστα είναι ατελείωτη. Ειδικά αν
έχεις το πλεονέκτημα να ζεις σε μια μεγάλη πόλη, οι επιλογές είναι άπειρες και
προσιτές σε όλους.
Ως εδώ καλά. Όλα όσα
αναφέρθηκαν παραπάνω μοιάζουν και είναι λογικά και αναμενόμενα. Το πρόβλημα
ξεκινά όταν γνωρίσεις κάποιο ενδιαφέρον άτομο και αρχίσεις μια νέα σχέση μαζί
του. Τι γίνεται τότε;
Παρατηρούμε το εξής
παράδοξο: η συντριπτική πλειοψηφία θα παρατήσει τα χόμπι που τόσο πολύ βοήθησαν
στο μεταβατικό αλλά και στα επόμενα στάδια και θα ρίξει πάλι το βάρος στη
Σχέση. Δε βάζω τυχαία το κεφαλαίο Σ, αφού για τους περισσότερους η σχέση είναι
το πιο σημαντικό πράγμα και υπάρχει μια πεποίθηση ότι τα ενδιαφέροντά μας
πρέπει να μπαίνουν σε pause όταν ένας άνθρωπος μπαίνει στη ζωή μας.
Ξαφνικά, όλη μας η
ύπαρξη κατακλύζεται από τον σημαντικό άλλο και η θεατρική ομάδα που γέμιζε τις
μέρες μας ξαφνικά μοιάζει ανούσια. Η χορωδία βαρετή. Τα εικαστικά κουραστικά. Ο
χορός άσκοπη δραστηριότητα. Το kite serf μια τρέλα εκείνης της περιόδου. Οι νέοι φίλοι που
αποκτήσαμε μένουν στο viber, δε σηκώνουμε καν πια το τηλέφωνο να οργανώσουμε μια
βραδιά μόνο για φίλους.
Πόσο θλιβερό είναι στα αλήθεια όλο αυτό; Γιατί απαξιώνουμε έτσι τον εαυτό μας παρατώντας αυτά που
κάνουμε για εμάς, που μας γεμίζουν ζωντάνια και χαρά προκειμένου να δοθούμε σε
έναν άλλον άνθρωπο; Τι δείχνει αυτό για τον αυτοσεβασμό μας; Για την
αυτοεκτίμησή μας;
Υπάρχει η εντύπωση πως
αν τα παρατήσουμε όλα για τον έρωτα, πως αν ο άλλος τα παρατήσει όλα για να
είναι μαζί μας, αυτό είναι τρανή απόδειξη ενδιαφέροντος και αγάπης. Στην
πραγματικότητα, αυτό είναι τρανή απόδειξη ανασφάλειας και προσκόλλησης.
Τρέξε μακριά από αυτόν
που όταν τον γνώρισες είχε μια ζωή γεμάτη ενδιαφέροντα και ξαφνικά όλη του η
ύπαρξη κατακλύζεται από εσένα. Εξαφανίσου αν η γυναίκα που σκαρφάλωνε βράχους
και έπεφτε από γέφυρες δεμένη με ένα σκοινί τώρα θέλει μόνο αγκαλιές στον
καναπέ και φαγητό σε ταβέρνα.
Όσο για εμάς, μια
προσεκτική ματιά στον εαυτό μας μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα αποκαλυπτική.
Μήπως είμαστε εμείς που παρατήσαμε όλα και όλους για να αφιερώσουμε κάθε λεπτό
στο αντικείμενο του πόθου μας; Μήπως πιάνουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται πως η
σχέση χρειάζεται χρόνο για να αναπτυχθεί και αποσυρθήκαμε από τη ζωή μας για να
δώσουμε πνοή σ αυτή τη νέα σχέση;
Αν ναι, το νου μας!
Μπορεί αυτή η πνοή να γίνει, στο τέλος, ο ανεμοστρόβιλος που θα μας πάρει και
θα μας σηκώσει!
