Η διάγνωση του καρκίνου
σηματοδοτεί την αρχή ενός αγώνα που πρέπει να δώσει κανείς και καλείται να
νικήσει. Πρέπει να νικήσει πρωτίστως για τον εαυτό του και έπειτα για τα
αγαπημένα του πρόσωπα.
Κανείς δε θα ρωτήσει αν θέλει, ή
αν έχει τη δύναμη να τεθεί αντιμέτωπός του. Κανείς δε θα ρωτήσει αν έχει το
κουράγιο να το αναγγείλει στην οικογένεια και στους φίλους του.
Έρχεται πολλές φορές αναπάντεχα
και τον εναρμονίζει σε μια διαφορετική αντιμετώπιση της ζωής. Του παρέχει τροφή
να αναθεωρήσει τα προβλήματα της. Τον κάνει να αναλογιστεί τις συνέπειες που θα
του επιφέρει η ασθένεια. Του αποδεικνύει πως η ζωή είναι γεμάτη απρόσμενα
και πως δε μπορεί κανείς να τη θεωρεί δεδομένη.
Η βίωση αυτού του σωματικού και
ψυχολογικού πολέμου οδηγεί στην απώλεια πολλών πραγμάτων και κυρίως αρκετού
προσωπικού χρόνου.
Ναι, ίσως να χάνει χρόνο αλλά
κερδίζει κάτι που μόνο ένας πολεμιστής μπορεί να κατακτήσει.
Συνειδητοποιεί την ενδόμυχη δύναμη του. Δεν γνώριζε πόσο δυνατός ήταν, μέχρι
που οι καταστάσεις τον ανάγκασαν να εξωτερικεύσει το θάρρος του.
Όταν φτάνει η στιγμή που ο
γιατρός ενημερώνει πως πρέπει να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες για τη συρρίκνωση
του όγκου, παίρνει βαθιά ανάσα και βαίνει προς κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη.
Και τότε μετά το πέρας κάποιων
χημειοθεραπειών βλέπει τη συνέπεια αυτών να γίνεται ορατή. Η τριχόπτωση
παρατηρείται κατά τον πρώτο έως και το δεύτερο κύκλο χημειοθεραπείας.
Ξυπνάει ένα πρωινό και βλέπει
τρίχες στο μαξιλάρι της. Πάει στη θάλασσα και ο αέρας δεν ανακατεύει πια τα
μαλλιά της. Της γεννώνται διαρκώς ερωτήματα.
«Γιατί να συμβεί σε έμενα αυτό; Τι
αμαρτίες πληρώνω;»
Αρχίζει να κυκλοφορεί με μαντίλα
ή σκουφάκι καθώς μισεί τα αδιάκριτα βλέμματα των ανθρώπων γύρω της.
Αισθάνεται πως όλοι την αντιμετωπίζουν με οίκτο και αυτό την εξοργίζει και
παράλληλα τη λυπεί.
Φαντάζει ένας κακός εφιάλτης όλο
αυτό που ζει. Πιστεύει πως θα ξυπνήσει σύντομα και θα δει και πάλι τα μακριά
μαλλιά της να περικλείουν την κεφαλή της.
Ίσως τα γκρίζα σύννεφα
καθυστερήσουν να φύγουν αλλά μπορούμε εμείς με τον τρόπο μας να βοηθήσουμε
να φανεί λίγο ο γαλάζιος ουρανός.
Σίγουρα δεν είμαστε μάγοι για να
εξαφανίσουμε ως δια μαγείας τον καρκίνο. Σίγουρα δε μπορούμε να της φυτρώσουμε
μαλλιά. Θα μπορούσαμε όμως να κόψουμε 20 εκατοστά από τα δικά μας
μαλλιά και να βοηθήσουμε στη δημιουργία μιας περούκας.
Μπορεί όμως αυτό να απαλύνει τον
ψυχικό πόνο ενός καρκινοπαθούς;
Σίγουρα δε γιατρεύουμε τον
καρκίνο με αυτόν τον τρόπο. Όμως πέρα από την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης, της
παρέχουμε και δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα της. Της δείχνουμε πως δεν είναι
μόνη της στη μάχη αυτή και έτσι αντιλαμβάνεται πως υπάρχουν άνθρωποι
ευαισθητοποιημένοι και πρόθυμοι να απλώσουν το χέρι τους παρέχοντας ό,τι
μπορούν για να απαλύνουν τον πόνο των άλλων.
Η Ειρήνη , η Μαρία, η Δήμητρα και
πολλές ακόμα κοπέλες δώρισαν με χαρά τα μαλλιά τους, μεταβιβάζοντας έτσι αυτή
τη χαρά σε καρκινοπαθείς γυναίκες και παιδιά που έχουν χάσει τα μαλλιά τους
λόγω των χημειοθεραπειών.
Εάν λοιπόν και εσύ θέλεις να
γίνεις δωρητής μαλλιών καν’ το τώρα! Έλεγξε εάν πληροίς τις προϋποθέσεις
μεταβαίνοντας σε ιστοσελίδες οργανισμών που ασχολούνται με δωρεές
μαλλιών και μοίρασε δύναμη.
Μην περιμένεις άλλο! Φαντάσου πως
θα αισθανθεί εκείνη η γυναίκα όταν βάλει με τη δική σου αρωγή μια περούκα που
θα επιστρέψει τη χαμένη θηλυκότητά της.
Φαντάσου το χαμόγελο που θα ξανά
επιστρέψει στα χείλη εκείνου του μικρού παιδιού που έχει χάσει πολλά εξαιτίας
του καρκίνου και που έχει δεχθεί επανειλλημένως bullying από τους συμμαθητές
του.
Οι άνθρωποι με καρκίνο θέλουν
ηθική και ψυχολογική υποστήριξη. Είναι καθήκον όλων μας να τους βοηθήσουμε με
οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε.
