Λένε πως στον έρωτα και στον
πόλεμο, όλα επιτρέπονται. Τελικά, όμως, τι είναι χειρότερο; Να πολεμάς ή να
ερωτεύεσαι; Και με τις παραμέτρους τι γίνεται;
Πολεμάς για ότι αγαπάς ή
ερωτεύεσαι με κάθε ρανίδα του αίματός σου και όπου βγει;
Πολλά τα ερωτήματα που προκύπτουν
και οι απαντήσεις διάφορες. Όμως κάθε άτομο κινείται διαφορετικά. Έχει
διαφορετικά μάτια από τα δικά σου και διαφορετική σκέψη. Γι’ αυτό και κανένας
δε μοιάζει με τον άλλον. Για να μπορεί ο κόσμος να αλλάζει και να συνεχίζει να
κινείται.
Στον έρωτα όλα επιτρέπονται λένε.
Όχι, δεν επιτρέπονται όλα.
Επιτρέπεται να ενεργείς μέχρι
εκεί που φτάνουν οι δυνάμεις ή επιλογές σου και οι καταστάσεις. Δεν μπορείς και
δεν έχεις κανένα δικαίωμα να καταστρέφεις ανθρώπους και ζωές, επειδή το φτερωτό
ηλίθιο αγγελάκι αποφάσισε να σε κεραυνοβολήσει.
Δεν αντιλέγω. Είναι το πιο όμορφο
δώρο που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο. Είναι η ελπίδα πως δε θα μείνεις ποτέ μόνος.
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη
τιμωρία για τον άνθρωπο από το να μένει μόνος. Να είναι μισός. Να του λείπει
πάντα κάτι.
Όμως κι ο έρωτας έχει ένα τέρμα.
Έχει κι αυτός όρια. Και συνήθως όταν τα ξεπερνάς, πάντα θα ακολουθεί η τρικυμία
για να μπορέσει να έρθει η Νέμεσις. Για να σου φανεί στο τέλος η λύτρωση πιο
γλυκιά.
Ερωτεύεσαι χωρίς ανταπόκριση και
βασανίζεις τον εαυτό σου. Τον καταπονείς, τον αλλάζεις, τον κρύβεις κάτω από φκιασίδια
και στολίδια για να είσαι αρκετός και ποτέ δεν είσαι. Και ποτέ δεν είναι εκεί
για να το προσέξει, να σε θαυμάσει.
Ερωτεύεσαι κάτι που δε σου ανήκει
και κάνεις τα πάντα για να το πάρεις. Χωρίς να σκεφτείς πως αυτός που
είναι δίπλα του έχει κάνει τον ίδιο αγώνα. Έχει πονέσει, έχει ματώσει και
ξενυχτίσει για να σταθεί δίπλα του.
Πώς έρχεσαι εσύ, λοιπόν, να το
αρπάξεις;
Γι’ αυτό δεν επιτρέπονται όλα
στον έρωτα. Δεν μπορείς να ξέρεις την επόμενη σκέψη σου.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε
αχάριστοι. Είμαστε ανικανοποίητοι. Διψάμε να κατακτήσουμε τον κόσμο, να
κατακτήσουμε τον άλλον ολοκληρωτικά και μόλις το καταφέρουμε και έχουμε γευτεί
όλη την επιτυχία και ευτυχία, νιώθουμε κενοί. Πάντα κάτι θα μας λείπει.
Ίσως φταίει το ότι δε κοιτάμε να
ζήσουμε το «τώρα. Οι μεγάλες μας βλέψεις και οι φιλοδοξίες μας δε μας
άφησαν χώρο για τίποτε άλλο. Μας ερέθισαν μέχρι τέλους και κοιτάξαμε να
πατήσουμε τους πάντες και τα πάντα για να ανέβουμε στο θρόνο.
Χάσαμε το δάσος γιατί κοιτούσαμε
το δέντρο. Έτσι φτάσαμε εδώ.
Συνηθίσαμε να παίρνουμε ότι μας
γυαλίζει και μοιάζει με χρυσό κι όταν το καταφέραμε, ανοίξαμε το χέρια και
κρατούσαμε σκατά.
Στον έρωτα όμως δεν είναι πάντα
έτσι. Για την ακρίβεια δεν είναι ποτέ έτσι. Όσο και να θέλεις, όσο και να
προσπαθείς αν και τα δύο κομμάτια δε το θέλουν, τίποτα δε γίνεται.
Αλλάζεις εσύ αλλά όλα τα άλλα παραμένουν ίδια. Εσύ τα βλέπεις αλλιώς
γιατί σαν ερωτευμένος έτσι πρέπει να τα δεις, αλλά όχι. Τίποτα δεν αλλάζει.
Ίσως όμως η αγάπη να το
καταφέρνει. Γιατί ο έρωτας, κάποια στιγμή, περνάει, ξεθωριάζει και πολλές φορές
κοιτάς πίσω και αναρωτιέσαι τι ήταν αυτό που σε τράβηξε, που κίνησες Γη και
Ουρανό για να φτάσεις εδώ που είσαι.
Η αγάπη, όμως, είναι αυτή που
μένει στο τέλος. Κι αυτή είναι που σε ανταμείβει για ό,τι έκανες για να φτάσεις
εδώ. Αυτή είναι που σε στιγμές απελπισίας σου δείχνει πως δεν πήγαν τσάμπα οι
κόποι σου και οι θυσίες σου για τον άνθρωπο που ήθελες κοντά σου.
Στην τελική αυτή τα αλλάζει και
όλα. Σου μαθαίνει να σέβεσαι, να ηρεμείς, να πηγαίνεις πάσο εκεί που δε σε
παίρνει. Να κάνεις συμβιβασμούς ακόμη κι αν δε ξέρεις τι σημαίνει αυτή η λέξη,
γιατί ποτέ δεν έκανες πίσω.
Σου μαθαίνει να δίνεις από ένα
ζευγάρι κάλτσες μέχρι και μέρη της ψυχής σου, της ζωής σου, του χρόνου σου και
της αντοχής σου.
Πάντα θα σε δοκιμάζει, για να
είναι σίγουρη πως άξιζες να την έχεις. Θα σου απομακρύνει ότι θέλεις πιο πολύ
για να τεστάρει τα νεύρα σου και την αντοχή σου.
Όταν όμως περάσουν τα χρόνια και
έχεις γεράσει και έχεις αλλάξει οπτική, τότε θα τη καταλάβεις. Θα δεις πως τις
ομορφότερες στιγμές σου τις πέρασες όταν την είχες βάλει στη ζωή σου, όταν την
άφησες να σε γεμίσει και να την νιώσεις.
Όταν αγάπησες τον εαυτό σου και
εκείνος με τη σειρά του , το άλλο σου μισό κι αυτό με η σειρά του άλλον κι
άλλον και μέσα από εσένα ο κόσμος αγαπήθηκε.
Θα θυμηθείς πως με την αγάπη δε
χρειαζόσουν τα στολίδια για να σε προσέξουν, ούτε άλλαξες. Πως σε αγάπησαν για
αυτό που ήσουν. Για αυτό που ήσουν όταν φορούσες τις φαρδιές πιτζάμες σου, γι’
αυτό που ήσουν όταν έτρωγες σαν μικρό γουρουνάκι, γι’ αυτό που ήσουν όταν
κανένας δεν ήταν κοντά σου αλλά εσύ στάθηκες με το κεφάλι ψηλά.
Για όλα αυτά η αγάπη μετριέται
περισσότερο από τον έρωτα.
Βλέπεις καλές κι οι πεταλούδες αλλά
στην αρχή του χειμώνα πεθαίνουν.
