Για κάποιους ανθρώπους ό,τι και να κάνεις δε θα είναι
ποτέ αρκετό.
Όσο κι αν προσπαθήσεις, όσα κι αν τους δώσεις, όσο χαλί
και να γίνεις για πάρτη τους, πάντα θα βρίσκουν κάτι να σου προσάψουν.
Εγώ, εγώ να...
Ήθελα μόνο να χωρέσω σε μια γωνίτσα και ν᾽ απολαμβάνω
μαζί σου μια καθημερινότητα. Τίποτα τρελό και συναρπαστικό, μονάχα μια γλυκιά
καθημερινότητα.
Προσπάθησα να στριμωχτώ σε ό,τι κενό έβρισκα μα ποτέ δε
μου άφηνες λίγο αέρα. Πιέστηκα τόσο για να μπορέσω να υπάρξω δίπλα σου, που
έσκασα. Τσαλακώθηκα και δε μ᾽ ένοιαξε γιατί στον έρωτα πρέπει να προσαρμόζεσαι.
Όχι έτσι όμως. Είναι καλό να κάνεις μερικούς συμβιβασμούς
μα όχι ν' αλλάζεις όλο σου το «είναι».
Ήθελα να είμαι η στιγμή της ημέρας σου που θα σε κάνει να
χαμογελάσεις άνευ λόγου. Να ᾽μαι η καμπύλη που σχηματίζουν τα χείλη σου.
Ήθελα να είμαι δίπλα σ᾽ εσένα, να ζω τα πάντα μαζί σου,
να σ᾽ αγαπώ και να στο δείχνω με κάθε τρόπο. Ήθελα να με προσέχεις έστω και
λίγο. Θα μου ήταν αρκετό για να σου δίνω όλο και περισσότερα.
Ήθελα να είμαι ο ώμος που θ' ακουμπήσεις όταν δε θα σαι
καλά. Η αγκαλιά που θα σε γαληνέψει μετά από έναν άσχημο εφιάλτη. Ήθελα να
είμαι τα πάντα σου κι εσύ με κράτησες στο τίποτα.
Θυμάμαι πόσο διστακτική ήμουν την πρώτη φορά που με
πλησίασες.
«Εγώ κι αυτός; Δεν υπάρχει περίπτωση, δε γίνεται».
Πράγματι ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες για να υπάρξει
κάτι ανάμεσά μας. Μα εσύ το κυνήγησες και σε ποια γυναίκα δεν αρέσει να την
κυνηγούν και να τη διεκδικούν; Ποια γυναίκα δεν κολακεύεται όταν κάνεις τα πάντα
για να της κερδίσεις την προσοχή;
Αλλά μέχρι εκεί ήσουν.
Χρησιμοποίησες κάθε τρόπο για να μου πουλήσεις έρωτα κι
εγώ σαν καλό ψάρι σε πίστεψα. Δεν ξέρω αν ήσουν τόσο καλός ηθοποιός ή εγώ τόσο
απελπισμένη που κρεμάστηκα πάνω σου.
Σημασία ωστόσο, έχει το αποτέλεσμα.
Δε σ᾽ έψαξα όταν χάθηκες, δεν είχε νόημα, αλλά ήξερα πως
μια μέρα θα γυρίσεις, όπως κι έκανες. Είχα αποφασίσει να σπάσω μέσα μου τα
δεσμά που μ᾽ ένωναν μαζί σου αλλά κάθε λέξη που έβγαινε από τα χείλη σου μ᾽ έκανε να σε θέλω όλο και περισσότερο.
Βλέπεις, είναι κι αυτό το μυστήριο και το άγνωστο που μ᾽
ελκύει σ᾽ εσένα. Δεν ήσουν εύκολη κατάκτηση, ούτε όμοια με κάποια άλλη. Ήσουν
το άπιαστο που δεν μπορούσα να φτάσω κι έβαλα στόχο να το καταφέρω.
Οι Παρασκευές ήταν πάντα δικές μας. Η μέρα που μπορούσες
να διαθέσεις για μένα. Στην αρχή το δεχόμουν μα μετά ήθελα κι άλλο. Έτσι,
έγιναν και τα Σαββατοκύριακα δικά μου, δικά μας.
Δύο σώματα, ένα κουβάρι μπλεγμένο και κάτι σεντόνια
πεταμένα στο πάτωμα. Εγώ φυσούσα τον καπνό απ' το τσιγάρο μου κι εσύ θύμωνες
γιατί το απεχθανόσουν. Ύστερα μιλούσαμε για τη δουλειά, βλέπαμε καμιά ταινία
και κοιμόμασταν.
Όταν άνοιγα το πρωί τα μάτια μου, πάντα έλειπες. Είχες
προλάβει να πάρεις όσα ήθελες κι έφευγες με τη γεύση της ικανοποίησης. Στεναχωριόμουν
που δεν μπορούσα να σε καλημερίσω μ᾽ ένα γλυκό φιλί και μια κούπα καφέ, αλλά από
ένα σημείο και μετά δέχτηκα πως έτσι είσαι και δε θ᾽ αλλάξεις για μένα.
Αυτές είναι οι μνήμες μου από εσένα. Κάθε φορά στο ίδιο
μοτίβο με την ίδια ακριβώς σειρά. Ξέρεις, δε με πείραζε γιατί ήταν δικό μας κι
οτιδήποτε περιλάμβανε εσένα κι εμένα μαζί, μου ήταν αρκετό για να γεμίζω τα
υπόλοιπα κενά που άφηνες.
Ίσως να σ' ερωτεύτηκα γιατί ήσουν κάτι το διαφορετικό. Ο
«απαγορευμένος καρπός» που έπεσε μπροστά μου κι ενώ η συνείδησή μου έλεγε πως
δεν πρέπει, ακολούθησα ένα ηλίθιο συναίσθημα και γεύτηκα αυτό τον καρπό.
Κι ας έπρεπε να δεχτώ τα περιορισμένα ωράρια και τις
συναντήσεις στο σπίτι, κι ας έπρεπε να γίνονται όλα στα κρυφά κι ας μην ήσουν
αυτό που περίμενα.
Ενώ ήσουν μέτριος σε όλα, εγώ σε θεοποιούσα. Δε σ᾽ έπλαθα
σαν κάτι τέλειο στο μυαλό μου, απλά ένιωθα πως αυτό που μου δίνεις εσύ, είναι
αρκετό για να το μετατρέψω σε κάτι μεγαλύτερο και να νιώσω κάτι δυνατό.
Δεν περίμενα πως θα κρατήσει για πάντα όλο αυτό ούτε είχα
φρούδες ελπίδες πως θ' αλλάξεις συμπεριφορά. Ήθελα μόνο να ᾽μαι η στιγμή σου
και να καταφέρω με τον καιρό να γίνω εκείνη που θα σου βγάλει έναν καλύτερο εαυτό
στην επιφάνεια χωρίς να προσπαθήσω να σε αλλάξω.
Λένε πως όλοι μια μέρα βρίσκουμε τον δάσκαλό μας κι αυτό
ακριβώς ήθελα να είμαι για σένα. Δεν τα κατάφερα, όχι γιατί δεν προσπάθησα,
ούτε γιατί δεν έδωσα ό,τι είχα, αλλά γιατί εσύ δεν έδωσες ποτέ την απαραίτητη
προσοχή σ' εμένα. Γιατί για σένα ήμουν πάντα κάτι περιστασιακό που σε κάνει να
περνάς καλά.
Δική μου ευθύνη που δεν υπήρξα πιο σκληρή, αλλά έτσι
είμαι.
Δε θα πάψω ποτέ να δίνω ό,τι έχω όταν νιώθω πως κάτι
αξίζει κι ας κάνω λάθος, κι ας φάω τα μούτρα μου χίλιες φορές. Αυτό είμαι και
δε θα προσπαθήσω ν᾽ αλλάξω γι ακόμα μια φορά προκειμένου να χωρέσω στην τέλεια
πλασμένη ζωή σου.
Μα είσαι ακόμα εδώ να μου μιλάς και να με περιτριγυρίζεις,
τι θέλεις από εμένα; Δε σου ανήκω πια. Δε θα συμβιβαστώ άλλο.
Ή έλα και ανάτρεψέ
τα όλα, ή εξαφανίσου.
Ό,τι και να σου δώσω, πάντα θα είναι λίγο για σένα, δε θα
σου είναι ποτέ αρκετό. Πάντα θα χρειάζεσαι κάτι παραπάνω μα στέρεψα. Δεν έχω
κάτι άλλο, στα ᾽δωσα όλα και δεν πήρα πίσω τίποτα.
Μα το ήξερα άλλωστε, ποτέ αυτές οι ιστορίες δεν έχουν
καλό τέλος. Πάντοτε λήγουν άδοξα κι όσο πάθος έχεις μέσα σου το μετατρέπεις σε
θυμό για να προχωρήσεις.
Μετατρέπω την πίκρα μου σε θυμό λοιπόν και προχωράω. Σε
αφήνω πίσω και θα σε θυμάμαι σαν ένα γλυκόπικρο όνειρο.
