Από τότε που άρχισα να βάζω πλυντήριο βρέθηκα και ‘γω αντιμέτωπη με το άλυτο μυστήριο της μονής κάλτσας που δεν μπορεί να βρει το ταίρι της. Ένας γρίφος που κανένας δεν έχει καταφέρει ακόμα να λύσει. Πώς γίνεται να τις αγοράζεις διπλές να τις φοράς μαζί και όταν έρθει η ώρα να τις διπλώσεις και να τις βάλεις στο συρτάρι να τις βρίσκεις μονές…
Πού στο καλό εξαφανίζεται το ταίρι; Πως γίνεται τα χρόνια να περνούν, τα
ρούχα να πλένονται ξανά και ξανά και κάποιες κάλτσες να παραμένουν μονές;
Δεν με προβλημάτισε ποτέ
ιδιαίτερα το θέμα, μπορώ να πω. Έτσι, έβαζα τις μονές κάλτσες σε ένα συρτάρι και ανά
διαστήματα έψαχνα να βρω το ταίρι τους. Προς μεγάλη μου έκπληξη η συλλογή των
μονών αντί να μικραίνει ολοένα και μεγάλωνε. Μπορεί κάποια να έβρισκε το έτερον
της ήμισυ, αλλά σύντομα έμπαιναν άλλες στην κατηγορία των μονών.
Αυθόρμητα μου ήρθε ο
συνειρμός των ανθρωπίνων σχέσεων. Άλλος άλυτος γρίφος και αυτός. Πόση μανία
έχουμε και εμείς να είμαστε σε ζεύγη. Όποτε κάποιος χωρίζει από σχέση ή από
γάμο οι άλλοι του εύχονται αμέσως «να ξαναφτιάξει τη ζωή του» διότι δεν μπορούν
να φανταστούν πως μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος όντας μόνος του. «Ζωή που
δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη», που λέει και το άσμα.
Φυσικά κανείς δεν τολμά να
παραδεχτεί πως πολλά από τα ζευγάρια γύρω μας δεν είναι ευτυχισμένα και έχουν
απλώς εγκλωβιστεί σε φτιαγμένες ζωές. Συμβαίνει συχνά τη μια στιγμή να θεωρούμε ότι έχουμε δίπλα μας έναν σύντροφο που μας καλύπτει
απόλυτα και με την πρώτη αφορμή να αναρωτιόμαστε «τι του βρήκαμε;», ποια
κοινά έχουμε εμείς μ’ αυτό τον άνθρωπο και ποια θυσία ποια θυσία έχει κάνει αυτός για μένα.
Είναι δύσκολο για ένα
ζευγάρι να είναι πραγματικά ευτυχισμένο όταν αποτελείται από δυο διαφορετικούς
ανθρώπους με πολλαπλές συναισθηματικές ανάγκες οι
οποίες δεν μπορούν να καλυφθούν επαρκώς από άλλες κοινωνικές σχέσεις
(συγγενικές, φιλικές ή επαγγελματικές). Έτσι, έχουν επενδύσει πάρα πολλά σε μια
σχέση που δεν μπορεί να καλύψει όλα αυτά τα κενά.
Αντί να δούμε όμως την
αλήθεια αυτή εστιάζουμε και εμείς το πρόβλημα σε όσους είναι μόνοι. Το μοναδικό
μας άγχος είναι να τους τακτοποιήσουμε μεταξύ τους, για να βγαίνουμε έξω
ζευγάρια. Να είμαστε βρε παιδί μου σετ «φούστα – μπλούζα». Μην κάθονται τιμωρία
σαν τις μονές κάλτσες σε ένα συρτάρι να περιμένουν πότε θα δεήσει του πλυντηρίου
η μοίρα να τους βρει και πάλι το ταίρι τους.
Έτσι, είμαστε
περιτριγυρισμένοι από ζευγάρια που ζουν συμβατικά, αλλά το καλύπτουν αρκετά
καλά στους γύρω τους και τους single που μέσα στη δυστυχία
περιμένοντας ότι μόλις βρουν ταίρι θα γίνουν ευτυχισμένοι. Πρόκειται για τη σίγουρη
συνταγή της αποτυχίας.
Μ’ αυτές τις
σκέψεις έβγαλα τελικά τις μονές κάλτσες από την τιμωρία τους. Τις μοίρασα
κανονικά στα συρτάρια μαζί με τις άλλες και είπα στα παιδιά να τις φοράνε έτσι
παράταιρα για γούρι ή όποτε έχουν κέφι.
Έτσι πλέον στο σπιτι μας, οι μονές κάλτσεςφοριούνται
στο σπίτι μας πιο συχνά από τις άλλες, πηγαίνουν τις πιο ωραίες βόλτες,
γνωρίζουν διαρκώς άλλες κάλτσες και η ευτυχία τους δεν εξαρτάται πια από το αν και πότε θα γίνουν και πάλι ζευγάρι.
