Στη λεωφόρο όπως γυρίζεις από τη δουλειά σκέφτεσαι τι μέρα ήταν πάλι αυτή. Προσπαθείς να σκεφτείς τους πιθανούς τρόπους που θα σε κάνουν να ξεχαστείς και να ζήσεις σαν άνθρωπος τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας που σου έμειναν ελεύθερες.
Από μικρός είχες κάποια
ελαττώματα, το φαγητό όμως πάντοτε κατείχε κυρίαρχη θέση στη λίστα με αυτά.
Πάντοτε με το φαγητό θεωρούσες πως μπορούσες να ξεπεράσεις τα προβλήματά σου,
ξεσπώντας σε αυτό με άχαρο τρόπο.
Όλη την ημέρα στη δουλειά έκανες
πλούσιο αυτόν που ανεφοδιάζει τον αυτόματο πωλητή. Από το πρωί κρουασάν,
σοκολάτες, κανένα σάντουιτς το μεσημέρι (τουλάχιστον ένα), μετά πάλι σοκολάτες,
και το στομάχι σου κατά τις 5 έμοιαζε με το πεδίο της μάχης έξω από την
Γκόντορ. Και φυσικά όταν πας σπίτι επειδή θα έχουν περάσει περίπου 3-4 ώρες
μετά από το τελευταίο σου γεύμα θα φας μέχρι και τη γωνία από το τραπέζι.
Κάποτε έπαιζες ποδόσφαιρο,
μπάσκετ -όχι πολύ καιρό πριν- και τώρα λαχανιάζεις όταν ανεβαίνεις δυο ορόφους
με τις σκάλες. Αυτό ήταν βέβαια την εποχή που δεν είχες καμία έννοια, που οι
άλλοι στα είχαν όλα έτοιμα, και που η μεγαλύτερή σου στενοχώρια ήταν που είχε
αργήσει να ανέβει στο torrent site το
τελευταίο επεισόδιο του Lost.
Οι διάφοροι εθισμοί που
καταλαμβάνουν πολλές φορές μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας είναι πολλές
και αυτοί που δεν τους αντιλαμβανόμαστε καν σαν εθισμούς. Δεν είναι μόνο το
αλκοόλ και το τσιγάρο. Το φαγητό είναι από τους πιο ύπουλους εθισμούς γιατί το
δικαιολογούμε πολλές φορές σε σχέση με την βιολογική ανάγκη του να φάμε. Άρα με
την δικαιολογία ότι πρέπει, το κάνουμε σε υπερθετικό βαθμό. Και μετά
αναρωτιόμαστε γιατί στην καφετέρια οι άλλοι κάθονται σε καρέκλες και εμείς
θέλουμε καναπέ για να χωρέσουμε.
Όταν είσαι σπίτι σου και
βαριέσαι, όταν θέλεις να κάνεις ένα διάλειμμα από τη δουλειά, όταν είναι τρεις
το πρωί και δεν μπορείς να κοιμηθείς, όταν είναι μεσημέρι και κάνει ζέστη και
εσύ σκέφτεσαι το παγωτό στην κατάψυξη, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο να φας.
Με κάποιο μαγικό τρόπο η διάθεσή
σου και η ψυχολογία σου φτιάχνουν και νιώθεις πολύ καλύτερα όταν έχεις φάει
κάτι. Μετά νιώθεις τύψεις γιατί για άλλη μια φορά το παράκανες και δεν μπορείς
να σηκωθείς από την καρέκλα αλλά οι τύψεις αυτές κρατούν μέχρι την επόμενη φορά
που θα περάσεις έξω από μαγαζί που θα γράφει απʾ έξω «μπουγάτσα με σοκολάτα
μόνο 2 euro». Είναι πάνω από τις
δυνάμεις σου.
Έχεις βαρεθεί επίσης να ακούς
ανθρώπους να χρησιμοποιούν κάποια πάθηση σαν δικαιολογία για το γεγονός ότι
έχουν φτάσει τα 150 κιλά. Δεν μπορεί να λες ότι φταίει πχ η τάδε ασθένεια για
το γεγονός ότι πλέον δεν μπορείς να περάσεις την πόρτα ενώ εσύ κατά τα άλλα
«δεν τρως».
Όταν όλοι σε έχουμε δει στο
διάλειμμα στη δουλειά να κρύβεις 7 πεΐνιρλί κάτω από τη σαλάτα μέσα στο συρτάρι
σου. Δείξε λίγο σεβασμό στους ανθρώπους που πραγματικά έχουν μια πάθηση η οποία
δεν τους επιτρέπει να φάνε για την υπόλοιπη ζωή τους αυτό που εσύ σήμερα
περίμενες φορτηγό για να στο φέρει γιατί το μηχανάκι του delivery δεν μπορούσε να το κουβαλήσει -απλά
για πρωινό.
Όταν μπαίνεις στο σπίτι το πρώτο
πράγμα που κάνεις είναι να ανοίξεις τα ντουλάπια και το ψυγείο για να δεις αν
έχει μείνει κάτι από το όργιο που είχες κάνει χθες ως τις 4 τα ξημερώματα
επειδή ήθελες να δεις ολόκληρη τη σεζόν του Daredevil και φυσικά πεινούσες. Μέσα στο ψυγείο
έχει μόνο νερό και στην κατάψυξη παγάκια. Και στο ντουλάπι κάποια πράγματα που
είχες ακούσει (από όσα έλεγαν οι παλιοί θρύλοι) ότι τα χρησιμοποιούσαν στη
μαγειρική (αλάτι και πιπέρι, και άλλα). Απογοήτευση.
Είχες ακούσει κάπου ότι μπορεί να
αδυνατίσει κάποιος αν σταματήσει να τρώει μεγάλες ποσότητες και αν τρώει πολλά
γεύματα μέσα στην ημέρα για να γίνονται οι σωστές καύσεις.
Όταν όμως η τελευταία καύση που
έγινε ήταν στις δυο το μεσημέρι με μια μπάρα δημητριακών (γιατί σου είχαν πει
κάπου ότι αυτή η αηδία αδυνατίζει...) και το ρολόι τώρα έδειχνε 7 το απόγευμα,
καταλαβαίνεις ότι τα τρία διπλόπιτα από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς μαζί με
μια σοκολατόπιτα μετά για γλυκό (ε, πρέπει να αλλάζει η γεύση) είναι
μονόδρομος. Όταν θέλει κάποιος να αδυνατίσει πρέπει να το θέλει πραγματικά, και
καταρχήν να το θέλει ο ίδιος. Όχι να θέλει να χάσει κιλά επειδή το θέλει η μάνα
του ή επειδή του το λένε όλοι οι άλλοι ότι πρέπει.
Όπως και όταν θες να κόψεις το
τσιγάρο και όλα τα άλλα (τσίχλες νικοτίνης παλιότερα, ηλεκτρονικό τσιγάρο τώρα)
είναι απλά ημίμετρα, έτσι και το φαγητό. Αν ξυπνήσεις ένα πρωί και πεις δε θα
ξαναφάω, και το κρατήσεις αυτό, τότε θα χάσεις κιλά, και μάλιστα δεν θα τα
ξαναπάρεις.
Αν αρχίσεις όμως να τρως 25 φορές
την ημέρα με τη δικαιολογία των πολλών γευμάτων, και μάλιστα τυποποιημένες
αηδίες τύπου «μπάρα δημητριακών» ή κάπου 8 σαλάτες σε μια μέρα που εν τέλει σε
παχαίνουν πιο πολύ από το να φας μισή τούρτα, τότε όχι μόνο δε θα γίνεις
άνθρωπος, αλλά θα συνεχίσεις απλά να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους άλλους.
Με αυτές τις σκέψεις προσπαθείς
να δικαιολογήσεις τη σφαγή που έλαβε χώρα στο δωμάτιό σου (ε σίγουρα πρέπει να
πέθαναν 3 γουρούνια για το γεύμα σου μόνο απόψε), λέγοντας ότι εντάξει Κυριακή
είναι, ξεκινάω δίαιτα από Δευτέρα.
Δεν ξέρω βέβαια αν μιλάμε για τη
Δευτέρα του Πάσχα ή την Δευτέρα Παρουσία.
Σου έρχεται mail ότι
κέρδισες μια εβδομάδα free delivery από την online πλατφόρμα από την οποία παραγγέλνεις.
Oh Christ...
