Τον έρωτα πρέπει να τον πιάνεις από τα μαλλιά - Δωράκι - 26 Μαρ 2016

Έχεις νιώσει ποτέ να ερωτεύεσαι μια ιδέα; Κάτι που στην πραγματικότητα δεν υφίσταται, δεν έχει μορφή, δεν έχει ύλη ούτε οσμή;

Μια ιδέα που δεν έχει λάγνο βλέμμα για να σε σκαλώσει, δεν έχει ερωτεύσιμο χαμόγελο ούτε σώμα για ν' αγγίζεις. Απλά υπάρχει σαν κάτι αόρατο που δημιουργείται στο μυαλό σου και σου προκαλεί δύνη.

Σε κάνει να χάνεις τον ύπνο σου, ν' ακούς τραγούδια και να χαμογελάς σαν μικρό παιδάκι ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιος στον οποίο θέλεις να τ' αφιερώσεις.

Σε κάνει να νιώθεις την ανάγκη ν' αγκαλιάσεις, να φιλήσεις, να μιλήσεις, να φλερτάρεις, να παίξεις.

Κάθε βράδυ να κοιτάζεις έξω απ' το παράθυρο και να κάνεις όνειρα δίχως κανένα νόημα. Να σε ρωτούν αν είσαι ερωτευμένος και ν' απαντάς μεμιάς «ναι» χωρίς να έχεις ένα όνομα να τους παρουσιάσεις. Και τι να τους πεις; Θα σε περάσουν για τρελό.

Να φαντάζεσαι πως θα ήθελες να βρισκόσουν σ' ένα όμορφο μέρος πέρα από έγνοιες κι ευθύνες παρέα με κάποιον, χωρίς να ξέρεις ποιον, χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόσωπο κι όμως να νιώθεις τρελά ερωτευμένος με το καθετί.

Σε τρελαίνει να μην καταλαβαίνεις κι εσύ ο ίδιος τι συμβαίνει, να μην καταλαβαίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Πώς είναι δυνατόν να ερωτεύεσαι μια ηλίθια ιδέα; Πώς είναι δυνατόν να μη φέρνεις στο μυαλό σου κάποιον όταν ακούς ερωτικά τραγούδια, όταν σκαρώνεις στιχάκια κι όταν μουτζουρώνεις καρδούλες σ' όποια λευκή επιφάνειας βρεις;

Τα βάζεις με τον εαυτό σου και θυμώνεις όταν αντιλαμβάνεσαι πως όλο αυτό συμβαίνει μάλλον σαν κάποια άμυνα που δημιουργείται για να βρεις διεξόδους από τα προβλήματά σου.

Το πρώτο διάστημα που γνωρίζεις κάποιον που σου αρέσει, ενθουσιάζεσαι, φλερτάρεις, ερωτεύεσαι, καψουρεύεσαι και το γουστάρεις τρελά. Άλλωστε, δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από αυτό. Ίσως, λοιπόν, όταν η ζωή σου έχει πάρει μια άσχημη πορεία, τίποτα δεν πάει καλά κι εσύ νιώθεις απεγνωσμένος, βγαίνουν αυτές οι άμυνες προς τα έξω χωρίς να το καταλαβαίνεις προσπαθώντας να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα.

Δημιουργείς έναν πλατωνικό έρωτα στο μυαλό σου που ομορφαίνει την καθημερινότητα και τη ρουτίνα σου, σε κάνει να ξεφεύγεις από οτιδήποτε αρνητικό συμβαίνει. Είναι το καταφύγιό σου. Είναι τόσο αθώο και παιδικό, όπως όταν ήμασταν μικρά. Τίποτα πονηρό, τίποτα που να σε πληγώνει.

Το πρόβλημα είναι πως τα εξιδανικεύεις όλα στο μυαλό σου κι όταν γνωρίζεις κάποιον περιμένεις να είναι αυτή ακριβώς η εικόνα που δημιούργησες. Μόνο που στο αθώο σου μυαλουδάκι είναι όλα τόσο ρόδινα, βγαλμένα από κάποιον ονειρικό κόσμο με ροζ συννεφάκια, μονόκερους κι ουράνια τόξα. Πλασμένα τέλεια, δίχως ίχνος λάθους, ιδανικά.

Ενώ στην πραγματικότητα, κανείς δεν είναι τέλειος ή αγγελικά πλασμένος. Κάτι το οποίο σε κάνει ν' απογοητεύεσαι και να χάνεις αυτή την όμορφη εικόνα που είχες δημιουργήσει τόσο καιρό για τον έρωτα. Βγαίνεις μερικά ραντεβού κι απομυθοποιείς μερικά πράγματα στο μυαλουδάκι σου. Και σε χαλάει. 

Σ' αρέσει αυτό το ροζ συννεφάκι που έχεις φτιάξει, που όλα είναι ρόδινα και το μόνο που θέλεις είναι έναν άνθρωπο να σου κρατάει συντροφιά εκεί. Δε σ' αρέσει η κυνικότητα που υπάρχει στον πραγματικό κόσμο γιατί σχεδόν κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πώς νιώθεις εσύ και πόσο αθώα βλέπεις κάποιες καταστάσεις. Κοιτάζουν μόνο πώς να σε ρίξουν στο κρεβάτι.

Ένα ακόμα κακό που συμβαίνει, είναι πως ο πρώτος άνθρωπος που θα σου τραβήξει την προσοχή, θα φλερτάρει μαζί σου, θα κάνει παιχνίδι με τον τρόπο που σου αρέσει και θα σου κινήσει το ενδιαφέρον, την έβαψε. Όλα όσα έχεις στο μυαλό σου τόσο καιρό, θα τα ταυτίσεις μ' εκείνον, θα πιστεύεις πως βρήκες επιτέλους αυτό που έψαχνες και θα τα δώσεις όλα μονομιάς. Το πιο λογικό είναι να τον τρομάξεις. Δεν ξέρω αν θα φύγει, αλλά σίγουρα θα φοβηθεί και, εδώ που τα λέμε, με το δίκιο του.

Το χειρότερο όμως, είναι οι προσδοκίες που έχεις. Ηλίθιες προσδοκίες. Περιμένεις ο άνθρωπος που θα έχεις απέναντί σου να κάνει πράξη όλα όσα έχεις φανταστεί, χωρίς να του έχεις πει κάτι και χωρίς να ξέρεις καν αν είναι διατεθειμένος να γίνει κάτι που μπορεί να μην είναι. Όχι πως έχεις πρόθεση να τον αλλάξεις, απλά εύχεσαι να είναι αυτό το ιδανικό που ονειρευόσουν.

Μόνο που οι άνθρωποι δε λειτουργούν έτσι, δεν είναι άψυχες κούκλες που τις αγοράζεις και τοποθετείς ό,τι συναισθήματα κι ό,τι σκέψεις θέλεις. Δεν είναι μαριονέτες για να τους χειρίζεσαι. Δεν έχεις κακό σκοπό, το ξέρω. Απλά δεν μπορείς να λειτουργείς έτσι. Θα μου πεις ποιος είμαι εγώ για να σου πω τι θα κάνεις.

Εγώ λοιπόν είμαι ένα πλάσμα που ερωτεύτηκε την ιδέα του έρωτα, που έφτιαξε τον ονειρικό χαζόκοσμό του, που λειτούργησε έτσι και το μόνο που κατάφερε είναι να χάσει ανθρώπους από τη ζωή του που δεν ήθελε. Αλλά βλέπεις αυτές οι προσδοκίες που λέγαμε και η ανάγκη να νιώσεις ξανά σημαντικός για κάποιον και όλα αυτά... Μπούρδες.

Μη μ' ακούς, κάνε ό,τι γουστάρεις. Στο φινάλε εγώ το έζησα, το έκανα, έφαγα τα μούτρα μου μα συνεχίζει να μου συμβαίνει χωρίς να το επιλέγω. Ζήσ' το, με όποιο κόστος. Απλά να ξέρεις από την αρχή πως πάντα χρειάζεται να πληρώσεις κάτι για να μάθεις τι πραγματικά σου συμβαίνει. 

Πάντα θα βρίσκεις κάτι που θα σε χαλάει μα να θυμάσαι, κανείς δεν είναι τέλειος. Μπορείς όμως να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις το δικό σου μικρόκοσμο μαζί με κάποιον που θα σ' ερωτευτεί γι αυτό που πραγματικά είσαι.

Και που ξέρεις, ίσως τότε φτιάξεις το δικό σου παραμύθι.

10:34 μ.μ.