Το γνήσιο θηλυκό μετατρέπει τον κάφρο σε ιππότη

Βραδάκι Σαββάτου, έχουμε μαζευτεί με τις κολλητές για μπιρίτσα. Τα θέματα συζήτησης πολλά και διάφορα, καθώς η καθεμιά διηγείται περιστατικά της εβδομάδας και τα σχολιάζουμε.

Φτάνει και η δική μου σειρά και, καθώς έχω το ρόλο του «φιλόσοφου» στην παρέα, θέτω μαζί με τις διηγήσεις μου και προβληματισμούς.

Αρχίζω, λοιπόν, να διηγούμαι τα περιστατικά που έτυχαν εκείνο το πρωί, συνειδητοποιώντας πόσο γαϊδούρια είναι τελικά μερικοί άντρες!

Πρώτη στάση: Στο σουπερμάρκετ. Η ουρά σε όλα τα ταμεία ατελείωτη. Ευτραφής άντρας γύρω στα 35, έχει ψωνίσει ολόκληρο το σουπερμάρκετ. Ακριβώς πίσω του εγώ και μια ηλικιωμένη κυρία, που είχαμε ψωνίσει από τέσσερα πράγματα η καθεμία και τα κρατούσαμε στα χέρια. Ευγενικά δίνω τη θέση μου στην κυρία και περιμένω ότι θα κάνει το ίδιο και ο «κύριος» μπροστά μου. Αυτός, ατάραχος ούτε καν ασχολήθηκε κι ούτε έδειξε τη παραμικρή προθυμία να μας παραχωρήσει τη θέση του. Έστω στη κυρία που θα μπορούσε να ήταν γιαγιά και δική μου και δική του!

Εντάξει, θα πείτε μπορεί να βιαζόταν, αλλά πόσο θα τον καθυστερούσε με τα δύο πακέτα χαρτοπετσέτες και τα δύο κουτιά γάλα που είχε πάρει;

Δεύτερη στάση: Ταμείο καταστήματος κινητής τηλεφωνίας και παροχής ίντερνετ. Ζώο αρσενικού γένους, εισέρχεται βιαστικά αδιαφορώντας για τον κόσμο που περίμενε και για τη σειρά προτεραιότητας και κατευθύνεται στον ταμία, αποκαλώντας τον με το μικρό του όνομα για να τον εξυπηρετήσει γρήγορα, αγνοώντας τους υπόλοιπους. Εμένα ειδικά ούτε καν με είδε, αφού με περνούσε στο ύψος δύο κεφάλια και με έσπρωξε κιόλας. Κάνεις σκηνή μετά ή δεν κάνεις;

Μετά από αναμονή σαράντα λεπτών φεύγω, κρατώντας τον εξοφλημένο λογαριασμό και πάω να ανοίξω την πόρτα για να εξέλθω αρκετά συγχυσμένη προφανώς! Κι εκεί εμφανίζεται η ελπίδα. Δεν προλαβαίνω να σπρώξω την πόρτα και μου την ανοίγει ευγενικά ένας κύριος κοντά στην ηλικία του πατέρα μου, που ετοιμαζόταν να εισέλθει κι αυτός. Κρατά την πόρτα ανοιχτή μέχρι να βγω.

Φυσικά και τον ευχαρίστησα με το καλύτερο χαμόγελό μου. Ε, ναι! Υπάρχει σωτηρία. Υπάρχουν ακόμα ιππότες σʾ αυτή τη ζωή. Ευγενικοί, που δίνουν πάντα προτεραιότητα και φέρονται με λεπτότητα στο γυναικείο φύλο!

Οι φίλες μου με γέλια και καυστικό χιούμορ σχολιάζουν όσα τους είπα και ξεκινάμε την κριτική. Όλες είχαν να διηγηθούν ανάλογα και χειρότερα περιστατικά κι όλες είχαμε την ίδια τελικά απορία: Μα πού πήγαν οι ιππότες; Είναι τελικά είδος προς εξαφάνιση; Και εντάξει σε άντρες μεγαλύτερης ηλικίας διακρίνεται ακόμα μια στοιχειώδη ευγένεια προς τις γυναίκες.

Με τους νέους άντρες τι γίνεται; Καμία ελπίδα τελικά;

Κάπου εκεί αρχίζει ο προβληματισμός. Εμείς οι γυναίκες κατά πόσο συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με το φύλο μας, κατά πόσο παραμένουμε θηλυκές ως προς τη συμπεριφορά μας; Κατά πόσο είμαστε κι εμείς «πριγκίπισσες» και «δεσποσύνες», που θέλουμε κι ιππότες με άσπρα άλογα;

Μήπως και οι άντρες μας αντιμετωπίζουν στη πλειοψηφία μας έτσι, γιατί έχουν ζήσει κι αυτοί περιστατικά με γυναίκες που κάθε άλλο παρά με ευγένεια και σεβασμό φέρονται και συμπεριφέρονται χειρότερα κι από ποδοσφαιριστές σε Β-τοπικό;

Για να μας βάλει σε σκέψη κι εμάς αυτό. Είμαι σίγουρη πως όταν είμαστε ευγενικές και «κυρίες» και σεβασμό θα αποπνέουμε και όλα.

Τώρα βέβαια όσους έχουν μάθει να ζουν μες στην καφρίλα και την αγένεια, και δεν έχουν καμία διάθεση να εφαρμόσουν έστω και τα στοιχειώδη για να συμβιώσουν με τους άλλους ανθρώπους μέσα στην κοινωνία (άντρες και γυναίκες), για αυτούς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ούτε να τους αλλάξουμε.

Μια γυναίκα, όμως, που είναι θηλυκό με τα όλα της και αφοπλίζει τους πάντες με το χαμόγελο και την ευγενική φύση της σίγουρα θα βρεθούν κι αυτοί οι άντρες που θα της φερθούν ιπποτικά.

Τότε και πόρτες αυτοκινήτου θα ανοίγουν για να βγείτε, υποβασταζόμενες από ένα χέρι ή μπράτσο, και στο δείπνο θα τραβούν την καρέκλα για να καθίσετε και θα ασχολούνται σχολαστικά αν είστε άνετα, και λουλούδια θα σας προσφέρουν και σακάκια θα σας περάσουν στους ώμους για να μην κρυώνετε, και στα χέρια θα σας κουβαλήσουν!