Χωρίσαμε μια, χωρίσαμε δυο,
χωρίσαμε τρεις και η κακιά μας ώρα. Τελεία και παύλα. Σωστά και πολιτισμένα.
Πέρασε ο καιρός και συνήθισα την απουσία σου, συνήθισα να έρχομαι σπίτι και να
μην είσαι εκεί. Είμαι αλλού και είμαι καλά. Έπρεπε να χωρίσουμε πριν φτάσουμε
να ξεχάσουμε όλα τα πράγματα που μας έφεραν κοντά, όλα τα πράγματα που μας
έκαναν τόσο ταιριαστούς. Χωρίσαμε όμως πριν σταματήσω να σ’ αγαπώ και γι αυτό
δε μπορώ να σταματήσω να σε χρειάζομαι.
Στην αρχή ήταν τα απλά, πρακτικά
πράγματα γιατί αυτά μας κρατάνε παρέα και κάνουν το χρόνο να περνά. Έπρεπε να
μάθω τι είναι όλα τα κουμπιά και οι διακόπτες στον ηλεκτρικό πίνακα. Χαχα,
αστεία δουλειά, τελικά! Γι αυτό μου έκανες τον έξυπνο; Μου λείπει όμως να ακούω
τη φωνή μου να λέει:«Έπεσε η ασφάλεια! Βοήθεια!»
Θυμάμαι όταν πήρα το πρώτο μου
αυτοκίνητο και πήγαμε μαζί να μου μάθεις να βάζω βενζίνη. Πόσο γλυκό μου
φαινόταν ότι με κορόιδευες ότι θα σπάσω κάνα νύχι, οπότε έπαιρνες κάθε Σάββατο
τα χρήματα από το φάκελο «βενζίνη» και γέμιζες το αυτοκίνητο για να το βρω φουλ
για την εβδομάδα τη Δευτέρα. Τώρα κάθε φορά που βλέπω το κόκκινο φωτάκι στο
ταμπλό, κάθε φορά που βάζω βενζίνη χωρίς να σπάω νύχι, κάθε φορά που ο
υπάλληλος ρωτάει αδιάφορα «πόσο να βάλω;» νιώθω πιο έντονα ότι δεν είσαι εκεί.
Τα βράδια δεν είσαι δίπλα μου να
μου ζεστάνεις τα πόδια ή να μου πεις πότε να βγω έξω από τα σκεπάσματα γιατί τα
ζόμπι σταμάτησαν να τρώνε ανθρώπους στο χαζό θρίλερ που βλέπουμε μαζί.
Μου λείπει ότι δεν μπορώ να σε
πάρω τηλέφωνο να σου πω ένα ευχάριστο γεγονός ή κάτι μικρό και ασήμαντο. Μου
είπες να τηλεφωνιόμαστε, ανταλλάξαμε το βασανιστικό κλισέ ότι θα μείνουμε
φίλοι, αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν μπορώ να σε πάρω να σου πω για τον ηλίθιο που
με έκοψε με το μηχανάκι ενώ έβγαινα από τη γωνία. Μου λείπει το ότι αρκούσε να
σου πω κάτι τόσο μικρό και ασήμαντο γιατί αυτό σήμαινε ότι πάει, πέρασε, όλα
ήταν πια καλά.
Μου λείπει να ‘ρχομαι από τη
δουλειά και να σου λέω για τη μέρα μου και να σε πιέζω να μου πεις για τη δική
σου. Να κάνουμε ακόμα μια συζήτηση για το γεγονός ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό
εγώ να αρχίζω το «μπλα, μπλα» για τη δουλειά ενώ εσύ «αφήνεις τη δουλειά και
δεν την φέρνεις μαζί σου στο σπίτι».
Μου λείπει να σου λέω τους πιο
κρυφούς μου φόβους και να μου λες «σταμάτα, βρε χαζούλα» αλλά παράλληλα, κάπως,
μαγικά, να μικραίνουν ή να χάνονται όταν στους έχω πει.
Μου λείπει να σου λέω τα πιο
τρελά μου όνειρα και συ να μου γελάς και να μου λες «φυσικά και μπορείς!».
Μου λείπει να μπορώ να σου πω το
μυστικό που μου εκμυστηρεύτηκε η Νίκη γιατί της υποσχέθηκα ότι θα το πάρω στον
τάφο μου αλλά εσύ ήσουν ο τάφος μου.
Μου λείπει η αίσθηση της
ασφάλειας που είχα μαζί σου, αυτό το αίσθημα ότι ακόμα και αν είχαμε τσακωθεί,
ακόμα και αν δε μιλιόμασταν, μπορούσα να έρθω για μια αγκαλιά, σφιχτή και
θεραπευτική, χωρίς να μιλήσουμε, και μετά να συνεχίσουμε να είμαστε τσακωμένοι.
Μου λείπει να σε ξυπνάω το πρωί
να μου κάνεις καφέ και να αρνούμαι, δήθεν, να σε φιλήσω πριν πιω την πρώτη
γουλιά και ξυπνήσω.
Μου λείπει να σου στείλω μήνυμα
με κάτι αστείο που είδα στο μετρό, να σου στείλω μια φωτογραφία μου με την
αστεία φάτσα που κάνω και γελάς γιατί υπολόγισα ότι τώρα τελείωσες από το
εργαστήριο και είσαι κατσούφης.
Μου λείπει να σε ρωτήσω ποια
φωτογραφία να ανεβάσω στο Facebook,
να σου δείξω να διαβάσεις το άρθρο μου πριν το στείλω.
Μου λείπει ότι δεν μπορώ να ξέρω
κάθε στιγμή αν είσαι καλά ή όχι, ότι όταν σου στέλνω ένα τυπικό μήνυμα δεν
απαντάς αμέσως πια, ότι δεν είμαστε η πρώτη και η τελευταία σκέψη του άλλου.
Μου λείπει η τυφλή εμπιστοσύνη
που σου είχα, αυτό το αίσθημα ότι ό,τι και να γίνει δε θα με προδώσεις ποτέ.
Δε σε χρειάζομαι για τα πρακτικά.
Ήξερα και ξέρω να τα κάνω μόνη μου και δε μου είναι κόπος.
Είναι τα μικρά, τα καθημερινά, οι
λεπτομέρειες που δε λέγονται καν και δεν περιγράφονται που μου λείπουν πιο πολύ.
Θέλω να σταματήσω να σ’ αγαπώ και
να σε χρειάζομαι.
