Ποτέ κανείς δε χρειάστηκε
να αναρωτηθεί για τα μηνύματα που έχουν σταλθεί. Είτε μεθυσμένα, είτε νηφάλια,
είτε μετά από σκέψη ημερών ή μετά από αναλυτική συζήτηση με την κολλητή. Άλλα
στρατηγικά σχεδιασμένα, με μελετημένη κάθε πιθανή αντίδραση του παραλήπτη, άλλα
σταλμένα χωρίς καν να ξαναδιαβαστούν από τον αποστολέα, όλα αυτά κι ακόμα
παραπάνω έχουν σταλθεί και συγχωρεθεί πια.
Ποτέ κανείς δε χρειάστηκε
να αναρωτηθεί αν έκανε καλά που έστειλε εκείνο το μήνυμα. Πάντα η πράξη είναι
καθαγιασμένη στη συνείδηση όλων μας. Το λένε και τα γνωμικά: «καλύτερα να
μετανιώσεις για κάτι που έκανες». Μεταξύ μας, σπάνια κάποιος μετάνιωσε για κάτι
που έκανε. Η απραξία είναι αυτή που μας πονάει στο τέλος. Η αδράνεια.
Κάπως έτσι φτάνουμε στα
μηνύματα που δε στάλθηκαν ποτέ. Ακόμα χειρότερα: στα μηνύματα που
πληκτρολογήσαμε, στα emails που γράψαμε και που όταν
ήρθε η ώρα να πατήσουμε το send μετανιώσαμε και τα στείλαμε στον κάδο απορριμάτων.
Αν είχαν φωνή αυτά τα
μηνύματα θα 'χαν πολλά πράγματα να πουν.
Καταρχάς, θα μας μιλούσαν
για τη δειλία μας. Τη δειλία μας να εκθέσουμε το συναίσθημά μας στα μάτια του
άλλου. Άδικα τα έλεγε ο Λουντέμης: «Eγώ αγαπώ. Τι κάνει ο άλλος, είναι δικό του θέμα».
Η έκφραση του
συναισθήματος είναι συνδεδεμένη στο μυαλό πολλών ανθρώπων με την αδυναμία.
Εκφράζω το συναίσθημά μου σημαίνει παραχωρώ την εξουσία στον άλλον αφού μπορεί
να με απορρίψει με μια του κίνηση και να νιώσει επικρατέστερος.
Η πραγματικότητα όμως
είναι ότι αυτό που μοιάζει με αδυναμία, στην πραγματικότητα είναι δύναμη. Γιατί
μόνο ένας πραγματικά δυνατός άνθρωπος θα μπορούσε να θέσει τον εαυτό του στον
κίνδυνο της απόρριψης και να μην τον νοιάζει. Μόνο αυτός που έχει τεράστια
εσωτερική ασφάλεια μπορεί να πει τι νιώθει χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι
συνέπειες.
Ύστερα, θα μας μιλούσαν
για τον εγωισμό. Πόσα «γιατί να στείλω εγώ πρώτος;», ή «πάλι εγώ θα στείλω;» ή
«εγώ είμαι γυναίκα, εκείνος πρέπει να με κυνηγήσει» κρύβονται πίσω από ένα rejected email. Λες και η αγάπη έχει χώρο για πρωτιές και μετρήσεις. Κι
όμως. Πόσοι και πόσοι δεν κρατούν τεφτέρι με τις φορές που έστειλαν εκείνοι και
τις φορές που έστειλε ο σύντροφος, μετατρέποντας τη σχέση σε ισοζύγιο και την
αγάπη σε επιχείρηση: τόσα έδωσα, τόσα πήρα, περισσεύουν τρια (μη πω τι!).
Όταν μιλάμε για αγάπη, υπάρχει
πρώτα το εσύ και μετά το εγώ. Πρώτα το εμείς και μετά το εγώ. Το ζύγισες καλά
μέσα σου αυτό που νιώθεις; Σε πλημμυρίζει η ανάγκη αυτός ο άνθρωπος να είναι
καλά; Σε κάνει να χαίρεσαι η μορφή του; Ψηλώνεις λίγο όταν τον βλέπεις να γελά;
Αγαπάς τις ψιλές ρυτίδες γύρω από τα μάτια της;
Σκέφτεσαι τι την κάνει
ευτυχισμένη; Κάπου εκεί κινείται η αγάπη. Κι αν η ευτυχία της είναι κοντά σου,
μη διστάζεις να το στείλεις το email. Αν η ευτυχία του είναι να είναι δίπλα σου, πες του το.
«Σ αγαπώ, έλα να το ξαναδούμε με μόνο κριτήριο την αγάπη». Μα είναι τόσο
απλό...
Ακόμη, θα μας μιλούσαν για
το φόβο. Το φόβο μήπως ξαναδούμε το ίδιο σενάριο, μήπως επαναλάβουμε τα ίδια
λάθη, μήπως πέσουμε στις ίδιες ιστορίες, μήπως ξανακούσουμε τα ίδια λόγια που μας
πλήγωσαν στο παρελθόν. Λες και είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι που ήμασταν χτες. Λες
και δε μας έμαθε τίποτα ο χωρισμός και η απόσταση. Λες και μέσα από την απουσία
δεν εκτιμήσαμε το πόσο πολύτιμη είναι η παρουσία.
Μετά, θα μας μιλούσαν για
την αξιοπρέπεια και το πόσο σημαντικό είναι να μείνει άθικτη, πάνω στο θρόνο
της, αγνή και αμόλυντη. Όμως τι σχέση έχει η αξιοπρέπεια με τον έρωτα; Μερικές
φορές χρειάζεται να τσαλακωθούμε, να πέσουμε λίγο χαμηλά, να ρίξουμε τα μούτρα
μας κι ας μη κερδίσουμε τελικά. Η διαδρομή μετράει, όχι ο προορισμός. Μα πότε
το ξεχάσαμε αυτό;
Έπειτα, θα μας μιλούσαν
για το μαρτύριο της αναμονής: Εστάλη-Παραδόθηκε-Διαβάστηκε. Ναι, ίσως και να
μην απαντηθεί ποτέ. Αυτή η πιθανότητα υπάρχει. Μα εσύ δεν το έστειλες για να
απαντηθεί. Το έστειλες για να πεις τι νιώθεις, τι θέλεις, τι προσδοκάς. Ας μην
απαντηθεί ποτέ! Η ευθύνη έφυγε από τα χέρια σου και πήγε στα δικά του. Ας κάνει
ό,τι θέλει με αυτό. Εσύ αγαπάς. Αυτό αρκεί.
Κάπου, σε αυτό το σύμπαν
υπάρχει ένα μέρος που είναι μαζεμένα όλα τα μηνύματα που δε στάλθηκαν ποτέ.
Εκεί, κουτσομπολεύουν τις ανθρώπινες αδυναμίες, περιγελούν τη δειλία του
αποστολέα, κοροϊδεύουν την αδυναμία του και θαυμάζουν την ομορφιά του
περιεχομένου τους.
Μα πάνω από όλα, θρηνούν
για τις χαμένες ευκαιρίες...
