Η Παυλίνα Βουλγαράκη είναι μια νέα,
ταλαντούχα, δυναμική κι ανερχόμενη τραγουδοποιός, με καταπληκτική φωνή, η
οποία, παρά το νεαρό της ηλικίας της, έχει καταφέρει να κατακτήσει τις μουσικές
σκηνές της Αθήνας κι όχι μόνο. Παθιασμένη αλλά ταυτόχρονα προσγειωμένη, είναι
έτοιμη να αφεθεί στο ταξίδι που μόλις ξεκίνησε, προσπαθώντας να βρει και να
κατακτήσει τον δικό της χώρο στη μουσική βιομηχανία. Ο πρώτος της δίσκος "Λαβύρινθοι"
έχει αγαπηθεί ήδη από πολύ κόσμο κι είναι καθαρά δικό της
δημιούργημα, διότι εκτός από μια υπέροχη ερμηνεύτρια, έχει μεγάλο ταλέντο και
στη στιχουργική αλλά και στη σύνθεση.
Τι είναι για εσάς η μουσική;
Ο αέρας.
Ποιο ήταν το κινητήριο έναυσμα
για την επαγγελματική σας ενασχόληση με τη μουσική σε μια εποχή όπου έχει γίνει
«μόδα» να γίνεσαι τραγουδιστής;
Δεν υπήρξε έναυσμα. Η ενασχόλησή
μου με την μουσική προέκυψε φυσικά κι αισθάνομαι ευγνώμων γι’ αυτό. Πάντως δεν
το βλέπω συγκριτικά. Ο καθένας κάνει αυτό που αισθάνεται με βάση το προσωπικό
του κριτήριο. Αν για κάποιον ο λόγος είναι η "μόδα", τότε ας είναι
…
Πώς νιώσατε όταν κάνατε τα πρώτα
σας βήματα στο χώρο του τραγουδιού;
Ακόμα στα πρώτα βήματα βρίσκομαι
και για την ακρίβεια είναι baby steps!!!(γέλια) Αισθάνομαι τυχερή, ευγνώμων,
συχνά μπερδεμένη και πολλές φορές αγχωμένη, αλλά προσπαθώ να διατηρώ το άγχος
σε δημιουργικά επίπεδα.
Πιστεύατε πως θα φτάνατε ως εδώ
τόσο γρήγορα; Είστε λίγα χρόνια στο προσκήνιο και παρόλα αυτά έχετε καταφέρει
πολλά.
Ευχαριστώ πολύ! Δεν αισθάνομαι να
έχω καταφέρει πράγματα με την έννοια που το λέτε, πόσο μάλλον να έχω ενταχθεί
στην μουσική βιομηχανία! Σ’ αυτό που έχω επιλέξει να κάνω δίνω τον καλύτερό μου
εαυτό χωρίς να παρεμβαίνω στην φυσικότητα των πραγμάτων κι εύχομαι αυτό να
αποδίδει. Κατά τ’ άλλα, η εξέλιξή μου είναι κυρίως σε προσωπικό και
συναισθηματικό επίπεδο και σίγουρα έχει παίξει τεράστιο ρόλο η ενασχόλησή μου
με την μουσική. Προσπαθώ ως άνθρωπος να συνειδητοποιώ και να βελτιώνομαι.
Τι προσόντα χρειάζεται για να
επιβιώσεις μέσα σ’ αυτόν το χώρο;
Φαντάζομαι ότι μια αρχή
αυτοπροστασίας είναι η απομάκρυνση απ’ την ιδέα πως είμαστε το κέντρο του
κόσμου. Έτσι αυτόματα παίρνει κανείς τα πάντα, όπως και τον εαυτό του, πολύ
λιγότερο στα σοβαρά. Επίσης θεωρώ ότι χρειάζεται υπομονή, πίστη και ζωή,
λέγοντας ζωή εννοώ την ζωή και πέρα από αυτόν τον χώρο.
Ας μιλήσουμε όμως για τον υπέροχο
δίσκο σας, τους Λαβύρινθους, που έχει αγαπηθεί από πολύ κόσμο. Εκτός από
ερμηνεύτρια, μπορεί κάλλιστα κάποιος να σας χαρακτηρίσει τραγουδοποιό διότι
έχετε γράψει τους στίχους και τη μουσική στα περισσότερα τραγούδια του δίσκου
σας. Πως πήρατε την απόφαση να κάνετε ένα τόσο μεγάλο -και ριψοκίνδυνο- βήμα;
Ευχαριστώ πολύ ειλικρινά για τα
καλά σας λόγια! Το μοναδικό ρίσκο σ’ αυτή την περίπτωση είναι η έκθεση της
ψυχής, των συναισθημάτων δηλαδή, και των σκέψεων. Αυτό ήταν το μόνο πράγμα που
με έκανε να αισθάνομαι περίεργα μ’ αυτή την απόφαση διότι στην καθημερινότητα
είμαι μάλλον εσωστρεφής κι ήταν απότομο για εμένα να νιώθω πως όποιος ακούει
κομμάτια μου, εισχωρεί για 3 λεπτά στο μυαλό μου. Επαγγελματικά το χειρότερο
που θα μπορούσε να συμβεί είναι να "αποτύχω" ώστε μετά να δοκιμάσω
κάτι άλλο. Συναισθηματικά όμως για ένα διάστημα αισθανόμουν "γυμνή"
και χρειάστηκα χρόνο να βγω έξω απ’ αυτό και να το κρίνω (πιο) αντικειμενικά. Ο
λόγος που τα περισσότερα κομμάτια είναι δικά μου (εκτός από δύο που είναι του
Σταμάτη Μορφονιού, ο οποίος είναι και ο αγαπημένος μου τραγουδοποιός) είναι πως
εκείνη την περίοδο δεν είχα γνωριμίες στον χώρο πέρα απ’ τον Σταμάτη και τους
παραγωγούς του δίσκου, Δημήτρη και Αντώνη Παπαβομβολάκη, που τότε ήμασταν οι 4
μια παρέα, οπότε μου φάνηκε πιο ανώδυνο να προσπαθήσω μ’ αυτά που ήδη έχω
γράψει παρά να ζητήσω κομμάτι κάποιου άλλου και να μου το αρνηθεί.
Δυσκολευτήκατε να κερδίσετε την
εμπιστοσύνη της εταιρείας σας, για να φτάσει σε σημείο να εκδώσει τον δίσκο σας;
Νομίζω ότι με εμπιστεύτηκε πολύ
πριν αρχίσω να με εμπιστεύομαι εγώ.
Ζούμε σε μια εποχή
που τα πάντα κινούνται μέσα από την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Διάφοροι
καλλιτέχνες γίνονται διάσημοι μέσα από την ατέρμονη και τηλεοπτική διαφήμιση.
Εσείς, ένα νέο κορίτσι, που δεν βγήκε μέσα από κάποιο τηλεοπτικό μουσικό σόου,
βρήκατε πολλά εμπόδια μέχρι να φτάσατε ως εδώ;
Σέβομαι τον χρόνο και τα στάδια
όσο μπορώ. Ξεκίνησα πριν 4 χρόνια πηγαίνοντας στην audition για την μόνιμη
μπάντα στον Σταυρό του Νότου όπου τελικά έμεινα δυο χρόνια. Παράλληλα μέσα στην
εβδομάδα έπαιζα ανώνυμα σε πολλά μπαράκια εντός και εκτός Αθηνών. Στην συνέχεια
προέκυψαν κάποιες προτάσεις συνεργασιών, όπως και η προσέγγιση της εταιρίας
μου, κι αφού λοιπόν πέρασε κάποιο διάστημα κι ένιωσα έτοιμη ξεκίνησε κι η σκέψη
του δίσκου. Θέλω να πω πως μπορεί κάποια πράγματα σήμερα να βοηθάνε στην
γρηγορότερη αναγνώριση και καλώς κάνουν, φυσικά μέσα σ’ όλο αυτό έχω
παρακολουθήσει κι ανθρώπους που είναι αξιόλογοι και ταλαντούχοι, απλώς
προσωπικά χρειάζομαι χρόνο και εμπειρία. Αν μέσω ενός talent show αποκτούσα
κάποια φήμη δεν θα ήμουν αντάξια της διότι δεν θα είχα την επαφή που θα ήθελα να
έχω και που ακόμα θέλω να καλλιεργήσω με το αντικείμενο. Αγαπάω όλα τα στάδια
κάθε πορείας και δεν βιάζομαι καθόλου.
Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας
για να γράψετε στίχους που ταυτίζονται τόσο οι νέοι, όσο κι οι μεγαλύτερης
ηλικίας ακροατές;
Ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να
είναι πάντα γεμάτος έμπνευση, πόσο μάλλον εκείνοι που αποτυπώνουν λέξεις σε
χαρτί. Εσείς, ως στιχουργός, χρειάζεστε κάποια μούσα ή ενστερνίζεστε
καταστάσεις, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν, προκειμένου να βγει αυτό που έχετε στο
μυαλό σας;
Αν θεωρείτε ότι συμβαίνει αυτό
σας ευχαριστώ πολύ. Ο Γιάννης Ρίτσος στον πρόλογο της μετάφρασης του των
ποιημάτων του Βλάντιμιρ Μαγιακόφσκι αναφέρει σε γενικές γραμμές πως «ο
καλλιτέχνης ανακαλύπτει την τέχνη ως δική του ανάγκη συμπίπτουσα με την ανάγκη όλων».
Γράφοντας ένα κομμάτι υπάρχει το στάδιο της ατομικής εξομολόγησης και
αυτοθεραπείας. Υπάρχει όμως κι ένα δεύτερο στάδιο, το οποίο γίνεται σχεδόν
αυτόματα κι είναι η καθολική έκφραση της ανάγκης όλων των ανθρώπων για
δικαιοσύνη, ελευθερία, ευτυχία, κατανίκηση της φθοράς, του θανάτου. Ο μόνος
τρόπος λοιπόν για εμένα να κάνω αυτή την ατομική εξομολόγηση και αυτοθεραπεία,
με την ευχή να πλησιάσω κάπως κάποτε και στο επόμενο στάδιο, είναι να περιγράφω
την αλήθεια ακόμα και αν είναι η αλήθεια μόνο μιας στιγμής.
Χαρακτηριστικό
παράδειγμα είναι ο στίχος «πάντοτε άδοξα τελειώνουν τα παράφορα» από το
τραγούδι «Αγαπημένε μου», το οποίο είναι στίχοι και μουσική δικοί σας. Κάνατε
πολύ κόσμο να ταυτιστεί μ’ αυτόν το στίχο. Εσείς κάθε φορά που τον ακούτε τι
συναισθήματα σας έρχονται στο μυαλό;
Το "Αγαπημένε μου"
είναι απ’ την αρχή ως το τέλος ένα γράμμα αποχωρισμού. Δεν γράφτηκε πάνω σε μια
υποθετική κατάσταση, αντιθέτως ήταν πραγματικά οι τελευταίες μου κουβέντες πριν
από ένα τέλος. Αγαπάω και μελετάω πολύ το παρελθόν, όμως όταν τραγουδάω σπάνια
γυρίζω εκεί. Συνήθως απορροφάω και εκφράζω σημερινές στιγμές. Τελευταία λοιπόν
όποτε ακούω ή τραγουδάω αυτή την φράση ελπίζω να είναι ψέματα.
Με την πάροδο του
χρόνου η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει προτιμήσεις κι εστιάζει περισσότερο σε
στίχους με σεξουαλικό υπονοούμενο. Ο δικός σας δίσκος είναι κατ’εξοχήν ένας
δίσκος με ερωτικές μπαλάντες. Αμφιβάλλατε κάποια στιγμή πως η δουλειά σας δεν
θα έχει την ανταπόκριση που της αξίζει λόγω των μουσικών προτιμήσεων του κοινού;
Μάλλον ζω κάπου αλλού διότι δεν
μου έρχεται ούτε ένα ελληνικό κομμάτι με σεξουαλικό υπονοούμενο (γέλια) Αν η
δουλειά μου δεν έχει ανταπόκριση και δεν αναγνωριστεί, πολύ δύσκολα θα το ρίξω
στους καιρούς ή στις συγκυρίες όποιες και αν είναι αυτές… Όταν κάτι μιλάει στην
ψυχή αισθάνομαι ότι δεν έχει ανάγκη από μόδες. Αν λοιπόν δεν πάει καλά αυτό που
κάνω αυτονόητα θα θεωρήσω ότι απλώς δεν το κάνω καλά και δεν καταφέρνω να
αγγίξω τους αποδέκτες. Δεν θα σταματήσω να γράφω αλλά μάλλον θα σεβαστώ την
έκβαση των πραγμάτων και θα το κάνω πλέον σε πιο προσωπικό επίπεδο.
Ελάχιστοι στιχουργοί πια γράφουν
τραγούδια με κοινωνικό περιεχόμενο. Εσείς, αν σας έλεγαν να γράψετε ένα
τραγούδι για να περάσετε ένα κοινωνικό μήνυμα, σε τι θα εστιάζατε;
Έχω γράψει κοινωνικούς στίχους
απλώς ακόμα δεν αισθάνομαι έτοιμη να τους μοιραστώ. Αυτό που πάντα μου έκανε
εντύπωση και θεωρώ πως έχει και κοινωνικές προεκτάσεις, είναι η τάση των
ανθρώπων να αισθανόμαστε τόσο εύκολα αδικημένοι αλλά τόσο δύσκολα άδικοι.
Στο δίσκο σας υπάρχουν
τραγούδια με αγγλικό στίχο. Πως πήρατε την απόφαση, ως πρωτοεμφανιζόμενη, να
εκδώσετε αγγλικά κομμάτια; Δε θεωρήσατε πως θα απομακρύνει το κοινό εκείνο που
δεν ακούει ξένη μουσική;
Να σας πω την αλήθεια δεν το
σκέφτηκα και πάρα πολύ. Τα έγραψα, τα αγάπησα και απλώς έγινε. Το αγαπημένο μου
είναι το "never grow old" σε μουσική του Δημήτρη Παπαβομβολάκη και σε
δικούς μου στίχους. Αυτό το κομμάτι το τραγούδησα στο γάμο του Δημήτρη ενώ
εκείνος χόρευε αγκαλιά με την γυναίκα του, ήταν το τραγούδι του γάμου τους
δηλαδή. Μόνο και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο, γι’ αυτή τη μαγική στιγμή άξιζε η
προσπάθεια του αγγλικού στίχου!
Τι σχέδια έχετε για το μέλλον;
Πού μπορεί να σας βρει κάποιος
αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο συμμετέχω στην
παράσταση "Παραγγελιά" του Γιάννη Κότσιρα και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα
κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, ενώ μέσα στην εβδομάδα
εμφανίζομαι με αγαπημένους μουσικούς σ’ όλη την Ελλάδα παρουσιάζοντας τα
κομμάτια του δίσκου μου κι άλλα αγαπημένα. Τα σχέδια μου για το μέλλον είναι να
εξελίσσομαι όσο μπορώ σε σχέση μ’ αυτό που αγαπάω τόσο πολύ, την μουσική, και
μέσα απ’ αυτή την πορεία να βρίσκω τρόπους να αισθάνομαι πλήρης, έστω για
λίγο.
Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή
που σας έχουν πει και θέλετε να τη μοιραστείτε με τους αναγνώστες του ilov.gr;
Ο Martin Scorsese στην ταινία Good Fellas
(Συνέντευξη από την Κατερίνα Μοχράνη για το ilov.gr)
