Εκείνη. Πάνε χρόνια που έφυγε να
φτιάξει τη ζωή της, να κυνηγήσει τα όνειρά της. Με μία βαλίτσα γεμάτη από
έρωτα, αγάπη, εμπειρίες, λάθη και πάθη.
Περίεργη γυναίκα. Είχε κάτι το μυστήριο ˙ κάθε κίνησή της σου δημιουργούσε την ανάγκη να την ανακαλύψεις, μα άπαξ και πλησίαζες αισθανόσουν τον κίνδυνο. Με τον τρόπο της σ᾽ άφηνε να πλησιάσεις μέχρι εκεί που η ίδια έκρινε ότι μπορείς, και έπειτα με περίτεχνη στρατηγική σε έδιωχνε.
Δεν την ενδιέφερε αν εσύ την νόμιζες για θύμα. Ήξερε πολύ καλά πως
είναι πάντα ο θύτης.
Συνέλλεξε πολλά λάθη. Τα πλήρωσε με περίσσιο κόστος σε αντοχή και ψυχικό απόθεμα. Διαμόρφωσε χαρακτήρα κατόπιν σκληρής αυτοκριτικής και, σωστό αντράκι πια, συνεχίζει τη ζωή της.
Γύρισε πίσω όταν ακούσε μία φωνή που χρόνια τριβέλιζε το κεφάλι
της. Μία φωνή τόσο γνώριμη, που η χροιά της ήρθε και χάιδεψε τα αυτιά της. Πάσχιζε
να την ξεχάσει, μα στο άκουσμά της χρόνια μετά, διαψεύστηκε κάθε δήλωση της πως
δε θυμάται.
Είδε τον εαυτό της πάλι μικρό κορίτσι, άπειρο, αλλά μαζί του. Αγάπη αθώα και αληθινή.
Πίστευε στο «για πάντα» τους και πάλευε εκείνη για δύο. Δε ζητούσε ανταλλάγματα, δεν απαιτούσε την προσοχή. Προσπαθούσε απλά για την παρουσία του δίπλα της.
Τα χρόνια περνούσαν κι εκείνος ήταν ακόμη χαμένος και μπερδεμένος στο δικό του κόσμο. Τη φοβόταν. Οι εκδηλώσεις αγάπης της δεν τον έπειθαν και δυσκολευόταν να την εμπιστευτεί. Ήταν πια αργά, όταν κατάλαβε πως έπρεπε πρώτα να το παραδεχτεί στον εαυτό του και να νικήσει τις φοβίες του, πριν την διώξει.
Εκείνη κουράστηκε ν᾽ αγαπά και να βαπτίζεται ως θύμα.
Το νεαρό της ηλικίας της την οδήγησε στο να αντιδράσει σ᾽ όλες αυτές τις συμπεριφορές με το να σκορπίζεται και να εξαφανίζεται. Νίκησαν μέσα της οι δαίμονες του θυμού και της οργής και το ένα λάθος ακολουθούσε το άλλο.
Πίστευε πως έτσι εκείνος
πληγώνεται και καταλαβαίνει πως έκανε λάθος που δείλιασε, χωρίς να έχει την
κρίση να σκεφτεί πως το να μη σέβεται η ίδια τον εαυτό της, επιβεβαίωνε κάθε
φόβο του.
Πόνεσε, έκλαψε, αντέδρασε. Ξανακυνήγησε λάθη, ένιωσε ξανά τον έρωτα, την προδοσία. Η διαφορά, όμως, ήταν πως πλέον ήταν επιλογή της.
Εκείνος, ο δάσκαλος της. Τη συνόδευε σε κάθε της βήμα στη μετέπειτα ζωή της.
Αραιά και πού μάθαινε νέα του. Είχε προχωρήσει τη ζωή του, είχε βρει
τον έρωτα και την αγάπη στο πλευρό κάποιας άλλης. Δεν την πείραζε. Άλλωστε είχε
περάσει ο καιρός κι ήταν φυσικό και επόμενο να την ξεχάσει.
Χρόνια μετά, συναντιούνται τυχαία στο ίδιο το μέρος. Τίποτα δεν έχει αλλάξει μα τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Η καρδιά της κοντεύει να σπάσει και το αντράκι, στο άκουσμα της φωνής του, μετατρέπεται σε ένα αδύναμο παιδί που δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει.
Τα μάτια τους μιλάνε μία περίεργη γλώσσα. Μόνο οι δυο τους καταλαβαίνουν.
Την είχαν φανταστεί άραγε ποτέ
τους αυτή την στιγμή;
Η αμηχανία δίνει τώρα τη σειρά
της σε μία γλυκιά αύρα και τα χείλη τους μειδίασαν σαν πρόσωπα ερωτευμένων.
Πλησιάζουν και το τρέμουλο τους προδίδει. Αδυνατούν να ψελλίσουν οποιαδήποτε
λέξη.
Το πρώτο άγγιγμα, σαν φλόγα, τους
γυρίζει πίσω και τους διαβεβαιώνει πως το σώμα θυμάται. Είναι σίγουροι πως εκείνος
της ανήκει κι εκείνη ανήκει σε εκείνον.
Πάντα ήταν σίγουροι.
Με το πέρασμα του χρόνου ωρίμασαν, αλλά δεν ξέχασαν ποτέ.
Εκείνη την μέρα έγιναν ξανά ένα. Τα σώματά τους κούμπωσαν κι οι καρδιές χτύπησαν στον ίδιο ρυθμό.
Μα ο χρόνος, σαν να ζήλεψε αυτόν τον έρωτα, είχε φέρει μία κοπέλα στο πλευρό εκείνου και την καριέρα εκείνης μακριά.
Το μέρος αυτό, όμως, πάντα θα τους γυρίζει πίσω.
Όταν βρίσκει τη δύναμη εκείνη θα επιστρέφει και θα τον περιμένει σαν έτοιμη από καιρό.
Εκείνος, θα την νιώθει και θα την αναζητά.
Όσοι κι αν περάσουν απ᾽ τη ζωή της δε θα τους αφήσει να τη μάθουν
όσο εκείνος.
Όπως και αν τα φέρει η ζωή, είναι πεπεισμένη πως θα τον αγαπά όσα
χρόνια και αν περάσουν.
Η ιστορία τους, μια ολόκληρη ζωή. Η συνάντηση τους, ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω.
Οι ζωές τους, μια παράλληλη γραμμή.
Τους ενώνουν τόσα πολλά, αλλά η παρουσία τους ενός στη ζωή του άλλου είναι κάτι ακατόρθωτο.
«Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» λένε, και οι δυο τους είναι η ζωντανή απόδειξή του.
Εσύ κι εγώ σήμερα γίναμε «εκείνος κι εκείνη».
Σαν κάτι μακρινό και περασμένο.
Ίσως μια μέρα καταφέρει η ζωή να μας φορέσει την ταμπέλα του «happy end». Ίσως κάποτε έρθει ο καιρός που θα σταματήσουμε να υποφέρουμε από αγάπη, τραβώντας πορείες παράλληλες.
Μέχρι τότε, θα επιστρέφω αδύναμη
για να πάρω ζωή μέσα από εσένα.
Κι εσύ ξέρεις που θα με περιμένεις.
