«Ξέρετε αν ισχύει ότι
πρέπει να φάμε τον πλακούντα για να είναι το γάλα πιο θρεπτικό;», «Μήπως δεν
πρέπει να δέχομαι ζευγάρια σπίτι πριν σαραντίσω γιατί δεν κάνει να βλέπουν το
μωρό αν έχουν κάνει σεξ το προηγούμενο βράδυ;», «Έχω διώξει τον άντρα μου από το
κρεβάτι και κοιμάμαι με το γιο μου πια, αυτός είναι ο έρωτας της ζωής μου, ο
σκοπός της ύπαρξής μου, κάντε like όσες συμφωνείτε!»
Μια τέτοια εικόνα είχα για
τις μαμαδοομάδες του facebook, οι οποίες με διασκέδαζαν άπειρα με τα ποστς που έβλεπα
στη ροή κάθε φορά που έμπαινα και που όλο και κάποιος φίλος μου θα αναρτούσε.
Η αλήθεια είναι πως δεν
είχα υπάρξει ποτέ μέλος σε καμία, παρότι έχω παιδί. Η ιδέα των ομάδων πάντα με
έφερνε σε δύσκολη θέση, βάλε τώρα και αυτά τα ποστς που έβλεπα σχεδόν κάθε
μέρα, δε θέλει και πολύ να τις αποφεύγω σαν ο διάολος το λιβάνι!
Λίγο καιρό πριν, όμως, η
κολλητή μου με πρόσθεσε αυθαίρετα σε μερικές ομάδες που ήταν κι εκείνη γιατί
αφενός είχε βαρεθεί να την κοροϊδεύω, αφετέρου όπως είπε, «μην κρίνεις πριν
δεις».
Ξαφνικά ανοίχτηκε μπροστά
μου ένας καινούργιος, εντελώς άγνωστος κόσμος. Γυναίκες εντελώς διαφορετικές,
με διαφορετικό επίπεδο κουλτούρας, σπουδών, ενδιαφερόντων, με διαφορετικές
προσλαμβάνουσες, που κατοικούν σε μικρές πόλεις της Ελλάδος μέχρι ευρωπαϊκές
πρωτεύουσες, από μεγαλοστελέχη μέχρι νοικοκυρές και νέες αγρότισσες, όλες
βρίσκονταν στα ίδια forum, και
τις ένωνε ένα και μόνο κοινό στοιχείο: η μητρότητα.
Όμως, αυτό το κοινό
στοιχείο είχε μια τεράστια δύναμη! Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει πόσο πολύ
μπορεί να πορώσει μια μάνα η αγάπη για το παιδί της. Επίσης, η ιστορία έχει
υμνήσει τη μητρότητα, την αυτοθυσία της μάνας, την ανυπέρβλητη δύναμη που δίνει
στη γυναίκα και μπορεί να μετακινήσει βουνά...και άλλες τέτοιες κλισεδιές που
ως μάνα και ως γυναίκα βρίσκω εξαιρετικά βαρετές και, μεταξύ μας, εκτός
πραγματικότητας.
Αυτό το «μεταξύ μας» ήταν
που με γοήτευσε στις ομάδες. Γιατί εκεί, στη μυστικότητα και την ασφάλεια των
κρυφών ομάδων του Facebook, η
σύγχρονη, νεαρή, μάνα μπόρεσε να αρθρώσει όλα όσα τη βασάνιζαν και δεν τολμούσε
να πει πουθενά, ακριβώς γιατί με το που έμεινε έγκυος η κοινωνία της πρόβαλε
αυτό το μυθικό πρόσωπο.
Όλοι περίμεναν από εκείνη
να φερθεί σαν την Παναγία ενώ εκείνη το μόνο που ένιωθε ήταν απόλυτη ταύτιση με
τη Μήδεια. Όλοι προσδοκούσαν να μεταμορφωθεί ξαφνικά σε Ελένη Ζαφειρίου στο
«Ταπεινός και Καταφρονεμένος» ενώ εκείνη ένιωθε ότι μεταμορφώνεται απλώς σε
Μαίρη Παναγιωταρά.
Δειλά δειλά στην αρχή, πιο
θαρρετά μετά, έβλεπα τις γυναίκες να αρχίζουν να μοιράζονται εμπειρίες και
καταστάσεις και να απελευθερώνονται.
«Βρίζεις κι εσύ τη νύχτα
μετά την 20η φορά που του βάζεις την πιπίλα, την πετάει και κλαίει
ακατάπαυστα ε;» «Όχι, εγώ βρίζω από την 3η φορά γιατί η διευθύντριά
μου μου έχει βάλει απίστευτα deadlines και ξενυχτάω για να προλάβω!».
«Ο άντρας μου δε με έχει
αγγίξει από τότε που γέννησα. Πάω γυμναστήριο κάθε μέρα για να φτιάξει το σώμα
μου και η πεθερά μου με βρίζει που κάθεται μια ώρα παραπάνω με το μωρό».
«Η αγαπημένη μου στιγμή
της ημέρας είναι όταν επιτέλους πάνε για ύπνο τα παιδιά και μπορώ ήρεμη να κάτσω
στον καναπέ και να χαλαρώσω».
«Γέννησα πριν ένα μήνα και
το μόνο που θέλω είναι να κλαίω και να επιστρέψω το παιδί.
«Ο άντρας μου με χτυπάει
μπροστά στα παιδιά γιατί δεν τα χω μάθει, λέει, να κάνουν ησυχία όταν μπαίνει
σπίτι.
«Πήρα διαζύγιο και εκείνος
δε δίνει διατροφή, ούτε θέλει να παίρνει τα παιδιά που τον περιμένουν κάθε
Σάββατο κι εκείνος δεν εμφανίζεται ποτέ».
Αυτά είναι ελάχιστα
παραδείγματα από ποστς που υπάρχουν στις μαμαδοομάδες. Κάτω από κάθε ποστ
υπάρχουν άπειρα σχόλια από άλλες μαμάδες οι οποίες είναι έτοιμες να μοιραστούν
αντίστοιχες εμπειρίες, να υποστηρίξουν τις άλλες που είναι έτοιμες να
καταρρεύσουν, να τους πουν μια γλυκιά κουβέντα, να τις κάνουν να νιώσουν
λιγότερη μοναξιά και απελπισία.
Στη βάση του πρόκειται για
μια απελευθερωτική διαδικασία αφού όλες μας συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε οι
μόνες που έχουμε μεικτά συναισθήματα για τα αγγελούδια μας.
Ότι η μητρότητα είναι
ακριβώς αυτό: μια διαδικασία εξέλιξης της γυναίκας που μέσα από τις εσωτερικές
συγκρούσεις για το παιδί της θα βρει τις δικές της χρυσές ισορροπίες. Προσέξτε:
τις δικές της, όχι της πεθεράς, της μάνας, της κοινωνίας ή της τηλεόρασης. Τις
δικές της!
Οι μαμαδοομάδες επιτελούν
ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Και ίσως, σε ορισμένες περιπτώσεις, έναν ακόμη: αυτόν
της αλληλεγγύης. Υπάρχουν πολλές φορές που μαμάδες έχουν βοηθηθεί έμπρακτα (σε
περιπτώσεις κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας) δημιουργώντας ένα δίχτυ
ασφαλείας και πληροφόρησης ώστε η μητέρα που είναι εγκλωβισμένη να πάρει τις
πληροφορίες και τη βοήθεια που χρειάζεται και να φύγει από την άρρωστη ζωή.
Επίσης, σε περιπτώσεις
οικονομικής δυσπραγίας, πολλές οικογένειες έχουν βοηθηθεί είτε με απλούς
τρόπους όπως το να στείλει η ομάδα δώρα για τα παιδιά μιας οικογένειας με
άνεργους γονείς ή προσφέροντας κάποια θέση εργασίας όταν υπήρχε δυνατότητα.
Τελικά, ευτυχώς που
υπάρχουν αυτές οι ομάδες. Είναι ένας άσσος στο μανίκι κάθε μάνας που έχει
πρόσβαση στο διαδίκτυο, μια κρυφή δύναμη, μια μορφή ψυχοθεραπείας και εκτόνωσης
για την καταταλαιπωρημένη γυναίκα που όλοι περιμένουν ότι επειδή είναι μάνα
ξαφνικά μεταλλάχθηκε σε υπεράνθρωπο με διασταύρωση αγίας.
Και να σας πω και κάτι;
Ακόμα και οι ερωτήσεις τύπου «κάνει να κάνω σεξ αν δε θέλω να κάνω παιδί;»
τελικά έχουν την πλάκα τους!
