Σύμφωνα με τη μυθολογία, όπου οι
θεοί του Ολύμπου έβλεπαν πολλή ευτυχία κι έρωτα, ζήλευαν και έστελναν δυστυχία
στους θνητούς που ζούσαν ευτυχισμένοι κι ερωτευμένοι.
Εκείνο το βράδυ, υποθέτω πως
ήμουν μία θνητή που ζήλεψε το δωδεκάθεο. Γεύτηκα τη δυστυχία σερβιρισμένη σε
κολονάτο ποτήρι, υπό το φως κεριών, παρέα με τον έρωτα. Χαμόγελα ευτυχίας
συνόδευαν το όλο σκηνικό και απαλή μουσική χάιδευε τα αυτιά μας.
Αγγίγματα απαλά που ταξίδευαν την
ψυχή μας κι ένα αίσθημα ηρεμίας και ξεγνοιασιάς. Όλα τα προβλήματα φάνταζαν
μικρά αυτή την ώρα και τίποτε δεν ήταν πιο σημαντικό από τα μάτια που κοιτούσα
και χανόμουν.
Φιλιά αργόσυρτα, επισφράγιζαν την
έλξη. Η αμηχανία της στιγμής, με οδηγούσε στο να γύρω επάνω στον ώμο σου το
κορμί μου και να σου ψιθυρίσω πόσο σε θέλω. Εσύ χαμογέλασες και μου δήλωσες πως
είσαι δικός μου.
Μπαμ!
Ήταν η στιγμή που βρέθηκα στις
τουαλέτες του μαγαζιού. Μία κοπέλα έκλαιγε. Φαινόταν να πονάει τόσο πολύ. Δεν
ήθελα να φανώ αδιάκριτη αλλά γύρισα και την ρώτησα αν είναι εντάξει.
Γύρισε και με κοίταξε. Είχε κάτι
περίεργο το βλέμμα της. Μίσος με ζήλεια, πόνο και χαρά ταυτόχρονα. Αλήθεια δεν
μπορούσα να το διαχωρίσω. Με τρόμαξε. Θα ορκιζόμουν ότι τη γνώριζα από
κάπου.
«Τι με κοιτάζεις έτσι; Χαίρεσαι
για αυτό που έχεις καταφέρει; Ήρθες να μου το παίξεις καλή Σαμαρίτισσα; Είναι
δικός σου. Όμως, γιατί είσαι σήμερα εδώ; Αυτό ήταν το στέκι μας. Ήταν το μόνο
μέρος που μπορούσα να έρχομαι και να ξαναζώ τις δικές μου στιγμές μαζί του.
Μη σοκάρεσαι. Ας πιστέψω ότι δεν
το ήξερες και ότι αυτός σε έφερε εδώ να σου εξομολογηθεί τον έρωτά του. Ξέρεις
κάτι; Εσύ ίσως να μη φταις και πουθενά. Αλλά πονάει, γαμώτο, να σε κοιτάζει και
να γλυκαίνει το βλέμμα. Κάποτε ήμουν στη θέση σου. Ξέρω πως νιώθεις.
Πες μου, το πρωί πίνει ακόμη το
σιχαμένο γαλλικό φουντούκι και παίρνει εκείνη τη φάτσα μωρού; Κάνει δύο ώρες να
ξυπνήσει και αργείς και εσύ στη δουλειά σου;
Όχι, καλύτερα μην μου πεις.
Σας φαντάζομαι μαζί ξέρεις, πολύ
συχνά. Τον κάνεις και γελάει και δεν μπορώ να σε μισήσω. Αλλά ζηλεύω. Ναι,
ζηλεύω που σας πετυχαίνω αγκαλιά στον δρόμο κι εκείνος κάνει ότι δεν με ξέρει και
σε σφίγγει και άλλο πάνω του.
Πόσο ηλίθια μοιάζω στα μάτια σου
αυτή τη στιγμή άραγε. Άσε, ξέρω κι αυτή την απάντηση.
Απλά σήμερα ήρθα εδώ με σκοπό να
τα διαγράψω όλα. Να πιω μία τελευταία φορά και να περιμένω να έρθει, σίγουρη
πως πάλι δε θα εμφανιστεί. Σαν να το ήξερε όμως. Εμφανίστηκε ξανά να με
διαλύσει με την ευτυχισμένη εικόνα σας. Καθόμαστε απέναντι τόση ώρα και δεν
κατάφερα να του κλέψω ούτε μία ματιά.
Δεν το άντεξα, που να πάρει. Δεν
μπορώ να τον καταλάβω. Πριν μία εβδομάδα με πήρε στο τηλέφωνο να μάθει νέα μου.
Αρνήθηκε βέβαια να με συναντήσει. Τα έχω χάσει και κάθομαι και σου μιλάω.
Γιατί δε φεύγεις; Θα ανησυχήσει
τόση ώρα που λείπεις. Ζηλεύει πολύ και το ξέρουμε και οι δύο. Με πείραζε τότε,
αλλά μου λείπει και αυτό τώρα. Εσένα σε πειράζει;
Βασικά δε με νοιάζει. Φύγε. Δε
θέλω να σε συμπαθήσω και άλλο. Τον προσέχεις; Τον αγαπάς; Μα είσαι καθυστερημένη;
Τι κάνεις ακόμη εδώ;»
Η καρδιά μου χωρίστηκε στα δύο.
Περπατούσα μηχανικά. Έφτανα στο τραπέζι κι εκείνος με κοιτούσε γεμάτος
περιέργεια. Τον πλησίασα, χώθηκα στην αγκαλιά του, τον φίλησα πριν προλάβει να
ρωτήσει οτιδήποτε και τον παρακάλεσα να με αφήσει να φύγω μόνη.
Με ακολούθησε και μου ζήτησε το
λόγο της ξαφνικής αλλαγής της συμπεριφοράς μου.
Απλά τον κοίταξα. Αδυνατούσα να
ψελλίσω το οτιδήποτε.
Από τη μία, υπήρχε εκείνη, που
ζούσε μαζί μας τις στιγμές μας. Κάποια που τον αγαπούσε, όσο προσπαθούσα να τον
αγαπήσω και εγώ. Η σκιά της με διαπερνούσε τώρα κι ένιωθα την παρουσία της. Η
καρδιά της έχει τον ίδιο ρυθμό. Δεν είναι ότι τη λυπήθηκα. Αλλά το ότι την
ένιωσα!
Δεν έχει σημασία ότι αρνήθηκε να
τη συναντήσει. Της τηλεφώνησε, εν αγνοία μου. Εκείνη υπήρχε, εν αγνοία μου. Μήπως
είμαι το σκαλοπατάκι που θα τον βοηθήσει να την ξεπεράσει; Μήπως με πήγε στο
στέκι της για να σιγουρευτεί;
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι σήμερα πήγαμε
εκεί για να τη δει να καταστρέφεται. Δε θέλω τον τίτλο του ηθικού
αυτουργού.
Δε θέλω κάποιος άλλος να πεθαίνει
ενώ εγώ ζω τον έρωτα μου!
Μου είναι δύσκολο να το
διαχειριστώ. Δεν μπορώ καν να σου εξηγήσω. Γιατί θα τη μισήσεις. Αλλά δε θέλω
να την μισήσεις γιατί πάλι θα υπάρχει για σένα. Δεν είναι εγωισμός.
Δεν ξέρω αν ποτέ με καταλάβεις.
Δε στο ζητώ. Θεέ μου πόση άρνηση σε λίγες μόνο γραμμές.
Εσύ που λατρεύω, ύψωσες τοίχους
αμυντικούς, ενώ εγώ ετοιμαζόμουν να τους γκρεμίσω όλους για σένα.
Ένα συναισθηματικό κενό. Ένα
μυαλό, σωστό χάος. Οι ισορροπίες σωστού και λάθους σε τεντωμένο σχοινί.
Ήρθε το λάθος να εντοπίσει την
αχίλλειο πτέρνα μου και να μου καρφώσει το βέλος. Ξεστόμισα τις πρώτες λέξεις
που μου ήρθαν στο μυαλό.
«Πήγαινε να τη βρεις. Δεν μπορώ
να προσπαθώ να σε αγαπήσω όσο εκείνη. Δεν μπορώ να σου συγχωρήσω ότι με άφησες
να ζω στην άγνοια. Να προσέχεις. Να σε προσέχει. Εγώ φεύγω».
Τα θυμάμαι τόσο έντονα ακόμη. Εγώ
τώρα στο στέκι. Κάνε Θεέ μου να μην έρθει.
Σήμερα θα είναι η τελευταία
φορά.
