Το ξυπνητήρι χτυπάει, πιθανόν για
δεύτερη ή τρίτη φορά μετά την πρώτη σφαλιάρα-αναβολή που του έριξες,
διακόπτοντας ένα ακόμη όνειρό σου πάνω στο καλύτερο. Ω, ναι, πάλι με την απορία
του φινάλε θα μείνεις!
Μα, έλεος πια! Πόσα όνειρα μισά
να κουβαλήσει ένα κεφάλι;
Ωστόσο, κάπου εκεί είναι που
συνειδητοποιείς πως αυτό δε σου συμβαίνει μόνο στον ύπνο σου, αλλά και σε
κατάσταση daydreaming. Άλλωστε, ως γνωστόν, τα καλύτερα όνειρα τα κάνουμε ενώ
είμαστε ξύπνιοι.
Πόσες βόλτες με φίλους, εκδρομές
της τελευταίας στιγμής, εξορμήσεις στη φύση, αλλά και ταξίδια κοντινά ή μακρινά
έχεις αναβάλει όπως το ξυπνητήρι σου, επειδή δε χωρούν στο πρόγραμμά σου ή
επειδή τα θεωρείς πολυτέλεια εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή;
«Έλα μωρέ, έχουμε καιρό, όλα θα
γίνουν κάποια στιγμή», παρηγορείς τον εαυτό σου χωρίς, φυσικά, να
αντιλαμβάνεσαι το θράσος σου. Έτσι θες να λες και να πιστεύεις, ενώ στην
πραγματικότητα είσαι ένα αλαζονικό πλάσμα που θεωρεί ότι η ζωή δεν
έχει ημερομηνία λήξης κι αρκείται να ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά.
Αμ δε, φιλαράκι, λάθος σου τα
είπαν. Πλανάσαι πλάνην οικτράν, που λένε και στο χωριό μου.
Από τότε που θυμάσαι να
αποφασίζεις εσύ για την πάρτη σου (ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεσαι) βρίσκεσαι
προσκολλημένος σε μια στρωμένη καθημερινότητα που έχεις πολύ κομψά και καθωσπρέπει
διαμορφώσει. Δουλειά, οικογένεια, φίλοι, χόμπι, όλα μες στο πρόγραμμα.
Εργασίες που οφείλεις να
διεκπεραιώσεις στην ώρα τους, κοινωνικές υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να
παραστείς, γιατί «τι θα πει ο κόσμος» (ποτέ δε θα μάθουμε), συναντήσεις τυπικές
με γνωστούς έτσι απλά για να βγεις να ξεσκάσεις, αλλά και μερικά καφεδάκια
(πάλι καλά) στη ζούλα, για να πείτε επιτέλους τα νέα με τους φίλους. Μια
καθημερινότητα με κομμάτια τόσο ευχάριστα όσο και δυσάρεστα ή βαρετά, και όλα
τους φυσικά βασισμένα σε δικές σου επιλογές.
Πόσα από όλα αυτά με τα οποία
ασχολείσαι σε καθημερινή βάση τα γουστάρεις πραγματικά; Πόσα από αυτά έχεις
όντως επιλέξει εσύ για σένα και όχι για να ικανοποιήσεις επιθυμίες, γούστα και
απωθημένα τρίτων;
Πόσες φορές έχεις υποχωρήσει ή
συμβιβαστεί, ώστε να αποφύγεις προστριβές; Πόσα «ναι» έχεις ξεστομίσει, απλά
και μόνο για να μη χαλάσεις χατίρια; Πόσα «άστο, μωρέ, θα το φτιάξω εγώ» έχεις
πει, για να μην μπουν οι άλλοι στον κόπο να διεκπεραιώσουν ή να διορθώσουν κάτι
που κανονικά είναι υποχρέωση δική τους;
Σε πόσες κουβέντες σου έβαλες
φίλτρο καθωσπρεπισμού κι αντί για ένα βροντερό «σάλτα και γαμήσου» είπες ένα
ξερό «καλά, εντάξει» για ακόμα μια φορά; Πόσα «δε βαριέσαι» είπες όταν ο
μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης εκείνου του αιώνιου προβλήματος που σε είχε κουράσει
ήταν το παραδοσιακό «ό,τι δε λύνεται, κόβεται»; Σου είναι οικεία μερικά από
αυτά, έτσι δεν είναι. Μα βέβαια. Κάπου ξεκινάνε όλα.
Οικογένεια. Αξίες, αγάπη,
υποστήριξη, καθοδήγηση, προσδοκίες, απαιτήσεις, καλούπια, πεποιθήσεις: όλα τους
συστατικά που βράζουν στο ίδιο καζάνι, για να πετύχει η συνταγή των απογόνων,
δηλαδή του καθένα από μας που κάποια στιγμή βγαίνει «εκεί έξω στην κοινωνία». Η
οικογένεια είναι κομμάτι αλλά συνάμα μια μικρογραφία της κοινωνίας στην οποία
λίγο αργότερα εντασσόμαστε.
Μέχρι τότε ακολουθούμε σε γενικές
γραμμές μια πεπατημένη σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις προτροπές των γονιών
μας. Δεν αναβάλλουμε υποχρεώσεις εύκολα, γιατί υπάρχει ένα χαλινάρι κατά
προτίμηση κι όχι μαστίγιο, ώστε να γίνουν όλα στην ώρα τους: μαθήματα, δραστηριότητες
αθλητικές και καλλιτεχνικές, εκπαιδευτικές εκδρομές, εξετάσεις, ξένες γλώσσες
και οτιδήποτε είθισται να ολοκληρώνεται κατά τη διάρκεια των σχολικών μας
χρόνων.
Καλά όλα αυτά, όμως, συχνά οι
γονείς παρασυρόμενοι από τα προσωπικά τους «θέλω» κι ανεκπλήρωτα όνειρα, ωθούν
τα παιδιά τους προς λάθος κατευθύνσεις, ακόμα και σε σχέση με τον επαγγελματικό
προσανατολισμό.
Συχνά, λοιπόν, καταλήγει πολύς
κόσμος με πτυχία από σπουδές που δε γούσταρε ποτέ και τελικά σε μια δουλειά που
μόνο μεράκι δεν την έχει. Όχι, δεν είναι κανόνας, όμως, δεν παύει να είναι
γεγονός. Μαθαίνουμε από μικροί να αναβάλλουμε αποφάσεις, κλείνοντας όνειρα κι
επιθυμίες σε ένα σεντούκι, προκειμένου να μην στενοχωρήσουμε τους δικούς μας.
Το έργο συνεχίζεται κι η ιστορία
επαναλαμβάνεται σε άλλη κλίμακα στην ενήλικη πια ζωή. Το χαλινάρι ή το μαστίγιο
πλέον το κρατάς εσύ ο ίδιος, όντας κύριος του εαυτού σου. Το ερώτημα είναι αν
όντως είσαι.
Δουλειά, χρήματα, καριέρα,
περισσότερα χρήματα, λούσα, ψώνια, διασκέδαση, ταξίδια, επαγγελματικό προφίλ, κοινωνικό
προφίλ, σχέσεις κοινωνικές, προσωπικές, ερωτικές, γάμοι, πανηγύρια. Σκέφτεσαι,
κινείσαι, σπαταλάς χρόνο και χρήμα. Γιατί; Για ποιον; Για σένα; Για τους
άλλους; Για την εικόνα σου; Την ψυχή σου; Την καρδιά σου; Ξεχνάς τι θες, τι
νιώθεις, τι αγαπάς περισσότερο: το «φαίνεσθαι» ή το «είναι» σου;
Μαθαίνεις να ζεις τη ζωή των
γρήγορων ρυθμών, μα στο βωμό της θυσιάζεις όσα η ψυχή σου ποθεί περισσότερο για
την ικανοποίηση τη δική σου αντί του κοινού.
Για πόσο ακόμα θα κάνεις τον
μαλάκα απέναντι σε ό,τι σε ενοχλεί, αντί να το λύσεις ή απλά να το στείλεις στο
διάολο; Η ζωή σου είναι πολύτιμη για να μένει στα αζήτητα, κι εσύ ένα
υπεροπτικό ρεμάλι αν νομίζεις ότι θα είσαι εδώ για πάντα να τη ζήσεις.
Γι’ αυτό σου λέω, πιάσε τη ζωή
σου από τα μαλλιά, πριν έρθει η ώρα να τραβάς τα δικά σου, μετανιώνοντας όχι
για εκείνα που έζησες αλλά για εκείνα που δεν τόλμησες. Η ζωή δε θα σε
περιμένει, γι’ αυτό ξύπνα και ζήσε χωρίς άλλες αναβολές.
