Η νύχτα πάντα ξυπνά τον άλλον μας εαυτό

Ομολογουμένως, είμαι από τα άτομα που δε γουστάρουν και πολύ το περπάτημα. Όταν για παράδειγμα μου λένε πως πρέπει να περπατήσω είκοσι λεπτά για να πάω κάπου, βγάζω σπυράκια και σιχτιρίζω την τύχη μου που δεν έχω αυτοκίνητο. Είναι όμως κάτι στιγμές που όλοι θέλουμε να κάνουμε μια βόλτα και να πάρουμε μια τζούρα από τον καθαρό αέρα της πόλης (εντάξει το καυσαέριο, αλλά ας όψεται).

Ένα από αυτά τα βράδια, προέκυψε να είναι και το αποψινό. Χάνεις το τελευταίο λεωφορείο κι αφού βρίζεις σε όσες γλώσσες ξέρεις, αρχίζεις να περπατάς προς την κοντινότερη πιάτσα ταξί. Φοράς τ' ακουστικά στ' αυτιά κι ανοίγεις το ραδιόφωνο. Πετυχαίνεις το αγαπημένο σου τραγούδι και συνεχίζεις να περπατάς χαζεύοντας τριγύρω τα φώτα του δρόμου, τα ελάχιστα αμάξια που κυκλοφορούν εκείνη την ώρα κι απλά κάνεις διάφορες σκέψεις. Δίχως να το καταλάβεις, έχεις προσπεράσει τα ταξί αλλά πλέον δε σε νοιάζει γιατί είσαι κάπως moody, απλά απολαμβάνεις τη διαδρομή.

Το ραδιόφωνο, σύμμαχός σου, καθώς βάζει τα πιο κατάλληλα τραγούδια στην πιο κατάλληλη στιγμή. Ρυθμούς slow, τραγούδια 80's αγαπησιάρικα, νοσταλγικά, ερωτικά. Σε όποια ψυχολογική κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, εκείνη τη στιγμή είναι αδύνατον να μη γουστάρεις την ερωτίλα. Ο ραδιοφωνικός παραγωγός αρχίζει να μιλά με την άκρως αισθησιάκη φωνή του (ήθελες και love radio τρομάρα σου) και πιάνει θέματα περί σχέσεων. Και ξάφνου σκάει η ερώτησή του. «Γιατί θέλουμε πάντα αυτά που δεν έχουμε; Γιατί κυνηγάμε το άπιαστο και γινόμαστε εμμονικοί και πιεστικοί; Περιμένω τα μηνύματά σας για να το συζητήσουμε».

«Μα, ρε παιδάκι μου, βαλτός είσαι;» σκέφτεσαι και συνεχίζεις να προχωράς δίχως να ξέρεις πού πηγαίνεις. Δεν έχεις όρεξη να πας σπίτι κι έτσι τηλεφωνείς σε κάποιον φίλο κι ελπίζεις να θέλει ν'αράξετε κάπου. Πράγματι τον συναντάς και ψάχνεται κάποιο μέρος ήσυχο να καθίσετε και να πείτε κανένα κρασάκι. Άλλωστε, θέλεις να λύσεις και την απορία που σου δημιούργησε το τυπάκι στο ραδιόφωνο. Δεν υπάρχει, λοιπόν, τίποτα ωραιότερο από το πιόμα υπό το φως των αστεριών με την κατάλληλη παρέα σε κάποιο πάρκο ή κάποιο έρημο μέρος για τέτοιου είδους συζητήσεις.

Αν είσαι άνθρωπος που γουστάρει να βγαίνει τη νύχτα σε τέτοιες φάσεις, σίγουρα ξέρεις τα κατάλληλα μέρη όπως το Βράχο στο Θησείο. Εκεί συνήθως συναντάς πολύ κόσμο, αλλά υπάρχουν κι άλλες πολλές επιλογές. Δε χρειάζεται να στις απαριθμήσω, αρκεί μόνο να ξέρεις τι ζητάς. Ας μιλήσουμε λίγο όμως για τη νύχτα.

Η νύχτα έχει μια μαγική ιδιότητα να σου βγάζει έναν άλλο εαυτό. Μπορεί κατά τη διάρκεια της ημέρας να πρέπει να είσαι σοβαρός, ντυμένος μ' ευθύνες και υποχρεώσεις, μα η νύχτα έχει την τάση να τα διώχνει όλα από πάνω σου, να σ' ελευθερώνει.

Γίνεσαι ένας ονειροπόλος ποιητής, ένας ρομαντικός μουσικός, ένας μεθυσμένος καλλιτέχνης. Έχει την τάση να βγάζει τη δημιουργικότητα του ανθρώπου στην επιφάνεια και να διώχνει μακριά κάθε άγχος και κάθε ανασφάλεια.

Πολλές φορές, καταλήγει να σε κάνει να λυπάσαι γιατί πάντα τις βραδινές ώρες είμαστε πιο ευάλωτοι. Φέρνουμε στο μυαλό μας ό,τι μας έχει πληγώσει, κάθε δίλημμα που έχουμε, κάθε άνθρωπο που πονέσαμε και φυσικά μας φέρνει στο μυαλό μας την καψούρα.

Ακόμα κι αυτό όμως, χρειάζεται.
Όταν σπαταλάς όλη σου την ημέρα πνιγμένος σε καθωσπρεπισμούς κι ευθύνες, όταν δεν έχεις χρόνο να κάνεις τους απολογισμούς σου, όταν δεν μπορείς ν' αφεθείς και να εξωτερικεύσεις τα συναισθήματά σου, μη φοβάσαι. Όταν η νύχτα απλώσει τα πέπλα της, είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις, να γίνεις ό,τι δεν τόλμησες ποτέ, να πεις ό,τι φοβήθηκες. Ό,τι γίνεται τη νύχτα, η μέρα δεν τολμάει καν να τα σκεφτεί.

Έχεις την ευκαιρία να μείνεις μόνος, ν' αφουγκραστείς τ' αρώματα που σου προσφέρουν τα νυχτολούλουδα, να χαζέψεις το φεγγάρι και να μοιραστείς μαζί του τις πιο κρυφές σου επιθυμίες.

Από τα πιο όμορφα βράδια μου, ήταν εκείνο που μέθυσα με κόκκινο κρασί και βρέθηκα ξαπλωμένη σ' ένα παγκάκι ν' αγναντεύω τη σκοτεινή θάλασσα με μόνο φως τη λάμπα που έκαιγε πάνω από το κεφάλι μου και τη λάμψη των αστεριών. Τρόμαζα κάπως καθώς αντίκριζα το απέραντο και αχανές μαύρο της θάλασσας μα κάπου εκεί ανακάλυψα το πόσο αγαπώ τελικά τη νύχτα.

Την αγαπώ γιατί είναι ένα τεράστιο χάος.

Μου προκαλεί δέος.
Τη σέβομαι.
Δε ζητάει τίποτα και σου προσφέρει απλόχερα τόσα.

Κολλητοί της φίλοι, η μουσική και το αλκοόλ.

Μόνιμοι εχθροί της, οι αφόρητα ρεαλιστές.

Η νύχτα είναι μαγεία. Είναι η πινελιά που χρειάζεται ένας ζοφερός κόσμος γεμάτος πλήξη. Μπορεί να μοιάζει με απόλυτο σκοτάδι, μα τις περισσότερες φορές είναι το πιο λαμπερό φως που έχεις δει.

Υπάρχουν τόσοι λόγοι που μπορώ να σου απαριθμήσω για να καταλάβεις γιατί γουστάρω τόσο πολύ τη νύχτα, μα δε θα μπω στον κόπο. Αξίζει ν' ανακαλύψεις μόνος σου τα μυστικά της και να την αγαπήσεις κι εσύ.

Πάω να συνεχίσω το κρασί μου και το περπάτημα στα βρεγμένα σοκάκια. Αν με πετύχεις με τ'ακουστικά μου, μη μου μιλήσεις. Θα χάνομαι στις σκέψεις μου απολαμβάνοντας τη μουσική.

Μακάρι να μην ξημέρωνε απόψε.

«Χάρηκα που ήσουν μαζί μου,

Καληνύχτα. »