Πολύ συχνά, χωρίς να υπάρχει
κάποιος ιδιαίτερος λόγος, υπάρχουν πράγματα που απεχθανόμαστε να κάνουμε κι
αποστρεφόμαστε αυτά και ό,τι σχετίζεται με αυτά.
Όπως σε πολλούς ανθρώπους δεν
αρέσει εκείνο ή το άλλο φαγητό, όπως άλλοι αγαπούν το μπάσκετ κι άλλοι το
ποδόσφαιρο, όπως ο καθένας προτιμά διαφορετικά είδη μουσικής και τρόπους
διασκέδασης, έτσι ακριβώς γίνεται και με το χορό!
Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, που
αμέσως γούρλωσες τα μάτια. Δεν αρέσει σε όλους να χορεύουν. Μπορεί τα τελευταία
χρόνια ο χορός κάθε μορφής να είναι της μόδας, μπορεί να είναι όμορφο θέαμα κι
άρρηκτα συνδεδεμένος με το ρυθμό και τη μουσική, μπορεί να αποτελεί στοιχείο
παράδοσης και πολιτισμού, αλλά όσο και να τα γνωρίζουμε αυτά, όσο και να μας
πιπιλίζετε το μυαλό, υπάρχουμε κι εμείς που δε μας αρέσει να χορεύουμε.
Κι αυτός ο εφιάλτης μας ακολουθεί
από τα παιδικά μας χρόνια ως και την ενήλικη ζωή μας.
Τι μαρτύρια έχουμε περάσει σε
σχολικές γιορτές και παιδικά πάρτι που αναγκαστικά χορεύαμε και μας τραβούσαν φωτογραφίες
και βίντεο. Ήθελες δεν ήθελες έπρεπε να χορέψεις. Και υπήρχαν κι άλλα παιδάκια
που δεν ήθελαν και αν ειδικά είχατε τη τύχη να χορεύατε σε ζευγάρια ήσασταν
χάρμα οφθαλμών.
Το μαρτύριο συνεχιζόταν και τα
επόμενα χρόνια αλλά ευτυχώς σαν έφηβοι το παίζαμε κουλ και καλά βαμπ εμείς που
δε χορεύαμε. Ειδικά στις νυχτερινές εξόδους, δεν μας υποχρέωνε κανένας να
χορέψουμε, οπότε κι όταν μας το ζητούσαν αρνούμασταν ευγενικά.
Όμως τα χτυπήματα δε σταματούν
εκεί. Εσύ σαν τύπος που δεν χορεύεις, καλώς ή κακώς, δεν μπορείς να κάνεις
παρέα με αμιγώς party
animals, ούτε και φυσικά να συνάψεις και
σχέση με κάποιον που τρελαίνεται να χορεύει όταν βγαίνετε έξω.
Έλα όμως που κάνεις σχέση και δε
γνωρίζεις με τι απόγονο του Billy Elliot έχεις μπλέξει. Μέχρι που αποφασίζετε
να βγείτε ένα βράδυ όλη η παρέα και τα
βλέπεις όλα! Εκεί να δεις χορό ο δικός σου.
Να μην κάθεται καθόλου και δώσʾ του
τα τσιφτετέλια και τα λαϊκά πάνω στα τραπέζια και να! και τα χασαποσέρβικα και
να τραβάει από το χέρι κι εσένα με το ζόρι να λικνιστείς μαζί του.
Στο τέλος χορεύει και πέντε-έξι
φορές ζεϊμπέκικο μες στα ακροβατικά και την υπερβολή στη κίνηση και το ντέρτι,
κι εσύ όχι μόνο δε θες να ξέρουν ότι τον συνοδεύεις, αλλά θες να ανοίξει η γη
να σε καταπιεί.
Περιττό να πω πως μετά αλλάζεις
σύντροφο, στέκι, αριθμό κινητού και σπίτι μη σου πω για να μην σε ξαναβρεί
τέτοιο κακό.
Και πάμε τώρα και στην πιο
αμήχανη στιγμή και το πιο μισητό μας event.
Στα γαμήλια γλέντια.
Εκεί πραγματικά έχουμε αγχωθεί
από όταν διαβάζουμε το προσκλητήριο του γάμου. Αν είναι γνωστός αυτός που
παντρεύεται ή απλός φίλος, κάπως σώζεται η κατάσταση. Όταν πρόκειται για
συγγενή είναι το δράμα. Αναγκάζεσαι να υποχωρήσεις και να χορέψεις. Υπό το
βλέμμα των γονιών και λοιπών συγγενών χορευταράδων που, μόνο που τολμάς και
διστάζεις στην ιδέα του χορού, αποτελείς το μαύρο πρόβατο-προσβολή για την
οικογένεια, σηκώνεσαι και μπαίνεις στον κύκλο.
Αμήχανα χαμογελάς κρατάς από τη
μία την ευτραφή χορευταρού θεία και των ίδιων προδιαγραφών κόρη της και
ξεκινάτε. Πάει στο καλό δώδεκα βήματα είναι αυτό το καλαματιανό και το τσάμικο
θα τα καταφέρεις.
Εκεί που αρχίζεις και συνηθίζεις
και ίσως και το ευχαριστιέσαι και λίγο το γυρνάει ο «γαμήλιος» Dj στα
«καγκέλια» και δεν προλαβαίνεις να βγάλεις άχνα. Απλά ξεκινά το απόλυτο
«ξεβίδωμα» και «ωπωπωππωπωπω» και «όπα» και παλαμάκια, κι εσύ να πασχίζεις η
έρμη να κουνήσεις γοφούς και να συντονίσεις χέρια-πόδια. Άλλο να το λέμε κι άλλο
να το βλέπετε.
Για να μιλήσουμε όμως ξεκάθαρα.
Τι φταίει με εμάς τους μη χορευταράδες; Καταρχάς είμαστε απʾ τη φύση μας άτομα
χαμηλών τόνων κι όχι ιδιαίτερα φωνακλάδες και γλεντζέδες. Δεν είμαστε όμως
αντικοινωνικοί εμείς που δε χορεύουμε. Ούτε σνομπ, ούτε μονόχνοτοι. Μια χαρά
παιδιά είμαστε κι απολαμβάνουμε και τη μουσική και μας αρέσει να βγαίνουμε και
όλα. Κι ο χορός μας αρέσει. Κινούμε κι εμείς ελαφρά ώμους και πόδια, μη
νομίζετε. Αλλά μας αρέσει κυρίως να είμαστε θεατές.
Πώς να το κάνουμε, βρε παιδί μου,
δε μας αρέσει να ξεβιδωνόμαστε δημοσίως ούτε και ιδιωτικώς. Ίσως δεν έχουμε το
ρυθμό μέσα μας. Ίσως μας έχει κάτσει άσχημα από όταν είμαστε μικροί και πάει,
τώρα η προσωπικότητά μας διαμορφώθηκε.
Κλείνοντας, λοιπόν, στη χώρα του
κεφιού και του γλεντιού, την Ελλάδα, υπάρχουν κι αυτοί που ακούνε για χορό και
γίνονται άφαντοι. Θα τους δεις στα κλαμπ να κάθονται ή να μένουν στατικοί με το
ποτό στο χέρι. Στους γάμους δε θα σηκωθούν από το τραπέζι και θα συνοδεύουν
τους άλλους με παλαμάκια κι ένα μόνιμο χαμόγελο πέρα για πέρα όμως αληθινό.
Χορεύετε στην ουσία εσείς για
μας. Κι εμείς απολαμβάνουμε το θέαμα! Μην μας παρεξηγείτε και να μας αγαπάτε (και
να μην μας τραβάτε με το ζόρι στο χορό).
