Μύρισε άνοιξη και οι νυχτιές
έχουν αρχίσει να γλυκαίνουν. Κάτω από το μπαλκόνι μου απλώνονται τα φώτα της
πόλης. Πυροτεχνήματα στον ουρανό ξεθωριάζουν το φως των άστρων, κάποιοι
γιορτάζουν. Δύο δάκρυα κυλάνε και το παράπονο σκαλώνει στο λαιμό μου.
Μετά από τόσα χρόνια, πάλι εδώ,
μόνη. Πιο μόνη από ποτέ.
Έχω συνηθίσει τη μοναξιά μου,
αλλά να, είναι και στιγμές που με πνίγει. Πρέπει όμως να δεχτώ πλέον ότι θα
είναι η μόνιμη συνοδοιπόρος μου. Κάνοντας έναν απολογισμό, μετά από τόσες
σχέσεις, κανείς τελικά δεν κατάφερε να κερδίσει την καρδιά μου, κανείς δε με
κατάλαβε και κανείς δεν μπόρεσε να με κρατήσει.
Ίσως φταίω κι εγώ που πάντα έδινα
τόσα πολλά και δεν απαιτούσα ανταπόδοση. Που ένιωθα και το έδειχνα χωρίς
προσποιήσεις. Αλλά πώς είναι δυνατόν να λες πως αγαπάς κάποιον και να θες μόνο
να πάρεις; Πώς γίνεται να μη νιώθεις την ανάγκη να δώσεις γι᾽ αυτόν που
ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς μέχρι και το αίμα της καρδιάς σου;
Έπειτα ήρθες εσύ ξαφνικά κι
απρόσμενα κι όλο το είναι μου φώναξε «αυτός είναι». Δε μου είχε συμβεί ποτέ
κάτι παρόμοιο. Αυτός είναι που περίμενα, για να συναντηθούμε δεν κατάφερα να
μείνω με κανένα άλλο. Μα τι παραμυθάκια φτιάχνουμε με το μυαλό μας!
Το πίστεψα, ξέρεις, αυτό το
παραμυθάκι και προσπάθησα να είμαστε μαζί παραμερίζοντας όλα τα υπόλοιπα. Το
προσπάθησα και το κυνήγησα με επιμονή κι υπομονή. Γιατί αυτό που ένιωσα και
ακόμα νιώθω για σένα ήταν καταιγιστικό κι απόλυτο.
Κι όμως τόσο ύπουλο κι εθιστικό.
Έρεε στο αίμα μου, χωρίς εξάρσεις, ούτε όταν ήμαστε μαζί καλά, ούτε κι όταν
μαλώναμε. Απλά πάντα εκεί, δυνατό. Ήμουν στην αγκαλιά σου κι ένιωθα ήρεμη κι ευλογημένη.
Ήμουν μακριά σου κι ο κάθε χτύπος της καρδιάς μου σε καλούσε κοντά μου.
Η ειρωνεία είναι πως
διαισθανόμουν ότι κι εσύ τα ίδια ένιωθες. Όμως αποδείχτηκες λίγος και δειλός.
Με ήθελες αλλά φοβόσουν αυτό που ένιωθες. Έτσι αποφάσισες ότι δεν μπορείς να
ρισκάρεις να ξαναπληγωθείς. Απομακρυνόσουν, αλλά ήθελες να με νιώθεις κοντά
σου. Ότι είμαι εκεί και σε περιμένω. Μέχρι που δεν άντεχες κι ερχόσουν για λίγο
και μετά έφευγες πάλι.
Απόψε, λοιπόν, το πήρα απόφαση.
Λυπάμαι. Δεν μπορώ άλλο. Βλέπεις αλλιώς τα έχω μάθει τα πράγματα κι αλλιώς τα
μετράω τελικά. Όταν κάτι το θες, το προσπαθείς. Δεν κοιτάς να κρυφτείς πίσω από
το δάχτυλο του. Σου έδωσα χώρο και χρόνο για να διαπιστώσεις ότι τα
αισθήματα μου δεν είναι επιπόλαια. Παρ᾽ όλα αυτά, ακόμα φοβάσαι και κλείνεσαι
στο καβούκι σου.
Αν θεωρείς ότι δεν αξίζει να
προσπαθήσεις, δεν υπάρχει λόγος να επιμένω άλλο. Να ξέρεις όμως ότι μου
έκανες το μεγαλύτερο κακό. Γκρέμισες την πίστη μου στον έρωτα. Γι᾽ αυτό μείνε
μακριά μου, δεν αντέχω να σε ξαναδώ. Ούτε να προσποιηθώ ότι σε βλέπω φιλικά.
Άσε με να γλύψω μόνη μου τις
πληγές μου μέχρι να γιατρευτούν. Ελπίζω να τα καταφέρω να σε ξεπεράσω. Όσα
δάκρυα κι αν χρειαστούν για να σε βγάλω απ’ το σύστημα μου. Όσο καιρό κι αν μου
πάρει.
Είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω.
Απλά αυτή τη φορά είναι πιο δύσκολο. Δεν έχω να προσμένω άλλον έρωτα να
γιατρέψει τις πληγές.
Τελείωσα. Θα πάρω αγκαλιά τη
μοναξιά μου και δεν πιστεύω σε κανένα παραμύθι πια…
