Παράξενη διάθεση και σήμερα. Ίσως
φταίει ο μουντός καιρός που μου δημιουργεί αυτή τη μελαγχολία. Δεν έχω όρεξη να
βγω, δε θέλω να περπατήσω στη βρεγμένη άσφαλτο ούτε να χαζέψω τους περαστικούς.
Θα καθίσω εδώ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι ν’ ατενίζω απ’ το παράθυρο τις στάλες τις
βροχές που κυλούν πάνω στα φθαρμένα κάγκελα του μπαλκονιού.
Παράξενος που είναι ο καιρός αυτό το διάστημα. Σαν να
συγχρονίζεται με τη διάθεσή μου. Ήλιο αυτός, χαρούμενη εγώ. Βροχή αυτός,
μελαγχολία εγώ.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που με
πιάνουν τα δικά μου και σκέφτομαι τι έχω κάνει λάθος στη ζωή μου, σε ποιους
φέρθηκα έντιμα και σε ποιους σκάρτα. Ποιους έπρεπε να κρατήσω δίπλα μου και
ποιους ν’ απομακρύνω.
Είσαι ο πρώτος που έρχεται στη
σκέψη μου. Όλες εκείνες οι στιγμές που ξαπλώναμε μαζί σε αυτό το κρεβάτι, που
χαζεύαμε μαζί τη βροχή από το παραθυρόφυλλο. Όλα εκείνα τα ξημερώματα που μας
βρήκαν αγκαλιά να συζητάμε τα όνειρά μας.
Δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορέσω
να προχωρήσω χωρίς εσένα. Δυσκολευόμουν να δεχτώ πως το αύριο θα έρθει μα εσύ
θα λείπεις από δίπλα μου.
Μα, να 'μαι. Εδώ, στο αύριο,
χωρίς εσένα. Σ’ ένα αύριο που χτίζαμε μαζί και τώρα το
διασχίζω μόνη μου. Επιλογή μου, θα μου πεις. Ναι, και δε φαντάζεσαι πόσο
δυσκολεύτηκα για να φτάσω σε αυτή μου την απόφαση.
Υπήρξαν πολλές στιγμές που δεν
ήξερα πώς ν’ αντιδράσω σε συμπεριφορές. Στιγμές που φοβήθηκα, που δε μίλησα,
που υποχώρησα. Στιγμές που διαχειρίστηκα λάθος τα συναισθήματά μου, που δεν
μπόρεσα να είμαι το άτομο που θα σου βάλει τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι κι
αυτό, γιατί ποτέ δε θέλησα να γίνω κάτι τέτοιο.
Έχω κάνει πολλά λάθη, άλλωστε ουδείς αλάνθαστος.
Έρχονται στιγμές, όπως αυτή, που
συλλογίζομαι τι θα γινόταν αν είχα λειτουργήσει διαφορετικά σε
καταστάσεις. Αν ήμουν πιο δυνατή, αν δε λύγιζα, αν δε φοβόμουν, αν δε ρίσκαρα
σε κάποια θέματα. Πιθανολογώ κι υπολογίζω «τι
θα γινόταν αν…» Μια φράση που ανέκαθεν σιχαινόμουν σαν άνθρωπος, διότι δε
γουστάρω να ζω με υποθέσεις.
Πάντα ρίσκαρα. Άλλωστε, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τη ρώσικη
ρουλέτα. Κρατούσες την κάννη στραμμένη στον εαυτό σου κι ύστερα γύριζα το
όπλο και στόχευα το κεφάλι μου. Έπαιρνα βαθιά ανάσα κι ευχόμουν να κάνω το
σωστό.
Δεν έκανα πάντα τη σωστή επιλογή,
μα τις περισσότερες φορές βρέθηκες να μου τραβάς άτσαλα το χέρι και να στρέφεις
το όπλο στο κενό. Έτσι, η σφαίρα έφευγε περνώντας ξυστά από δίπλα μου κι εγώ
έβγαινα αλώβητη από αυτή την ιστορία.
Κάθε ρίσκο όμως έχει και τις
συνέπειές του και δεν μπορείς να βγαίνεις πάντα νικητής. Ούτε θα υπάρχει πάντα
κάποιος φύλακας άγγελος να με προστατεύει.
Έπειτα από πολλή σκέψη, αποφάσισα να παίξω για μία τελευταία φορά. Όπλισα
την κάννη και την έστρεψα στο μέτωπό μου. Έκλεισα τα μάτια και πήρα βαθιά
ανάσα. Εκείνα τα δεπτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να πατήσω τη σκανδάλη, ήταν
τα πιο σημαντικά. Σωρός οι εικόνες που μου δημιουργήθηκαν. Το πιο έντονο πράγμα
που θυμάμαι είναι η μορφή σου να στέκεται απέναντι μου και να φωνάζει.
Δεν πρόλαβα ν’ ακούσω τι ήθελες
να μου πεις με τόση μανία γιατί η κραυγή σου συγχρονίστηκε με τον ήχο της
σκανδάλης. Διάβασα μόνο τα χείλη σου που ούρλιαζαν «μη».
Κι εκεί που πίστευα πως
«τέλειωσα», στάθηκα τυχερή γι' ακόμα μια φορά και η σφαίρα δε συνέτριψε το κεφάλι
μου. Αλλά το πήρα απόφαση πια. Δεν μπορώ άλλο να ρισκάρω.
Δεν μπορώ να συμμετέχω σ’ ένα
παιχνίδι που γνωρίζω εξ’ αρχής πως είναι χαμένο.
Αν συνεχίσω, την επόμενη φορά δε
θα τη γλιτώσω. Το ξέρω.
Δε μετάνιωσα για καμία από τις
φορές που μ’ έβαλα σε κίνδυνο. Αν γυρνούσα πίσω το χρόνο, πάλι το ίδιο θα
έκανα. Δε θ’ άλλαζα τα λάθη μου, δε θα αναιρούσα τίποτα απ’ όσα έχω πει. Δε θα
έσβηνα καμία πράξη μου.
Οι πράξεις του παρελθόντος μου,
μ’ έκαναν το βελτιωμένο μοντέλο του εαυτό μου στο παρόν και
τα λάθη που θα κάνω σήμερα, θα με οδηγήσουν στο βέλτιστο μελλοντικό «εγώ»
μου.
Αν δεν είχαν έρθει έτσι οι
καταστάσεις, δε θα ήξερα πώς να τις διαχειριστώ. Αν δεν είχα ζήσει ό,τι έζησα
μαζί σου, αν δεν είχα ρισκάρει έτσι, δε θα είχα μάθει κι απλά θα συνέχιζα να
διαπράττω τα ίδια λάθη.
Όταν έρθει το τέλος μια σχέσης,
σκοπός είναι να γινόμαστε καλύτεροι, να εξελισσόμαστε, να μαθαίνουμε και να
διορθώνουμε ό,τι συνηδειτοποιήσαμε πως τελικά δε λειτούργησε σωστά.
Δεν έχω μάθει να μετανιώνω για
ό,τι έκανα ακόμα κι αν αυτό με πλήγωσε. Μονάχα λυπάμαι αν στην προσπάθεια μου
να με μάθω, πλήγωσα κάποιον άλλον.
Δε μετανιώνω για ό,τι έζησα κοντά
σου, μονάχα λυπάμαι που δεν ήρθαν τα πράγματα όπως υπολογίζαμε. Ας είναι,
ελπίζω σε δύο καλύτερους μελλοντικούς ανθρώπους που από εδώ και μπρος θα ξέρουν
πώς να διαχειριστούν αντίστοιχες καταστάσεις.
