Όταν τα
όρια ξεπερνιούνται, τότε ίσως έχουμε μπλέξει σε παιχνίδι χωρίς επιστροφή. Στην
πραγματικότητα, όμως, υπάρχουν όντως όρια; Μήπως υπάρχουν κάποιοι παράγοντες
που συχνά δε σταθμίζονται από εμάς τους ίδιους;
Πρόσφατα,
άκουσα μια ιστορία. Για αγρίους. Εκτυλίσσεται μεταξύ τριών προσώπων. Δύο
γυναικών κι ενός άντρα. Οι δύο γυναίκες ήταν φίλες από παλιά. Καλές φίλες.
Ο άντρας ήταν το έτερον ήμισυ της μίας απ᾽ αυτές. Ή τουλάχιστον, έτσι
υποθέτουμε.
Τόσο η
φιλία μεταξύ των γυναικών όσο κι η σχέση του ζευγαριού θα μπορούσαν να
χαρακτηριστούν αξιοζήλευτα για κάθε άνθρωπο.
Για
εκείνη ήταν σαν να τα είχε όλα και να μην της έλειπε τίποτα πια. Κακά τα ψέματα
τι παραπάνω θέλει ο άνθρωπος όταν έχει βρει το στήριγμά του για κάθε πρόβλημα
του, αλλά και τον έρωτά του για να νιώθει λες και βρίσκεται στον Παράδεισο;
Πολύ
ωραία ως εκεί. Τι γίνεται, όμως, όταν εσύ κάνεις σχέδια κι ο Θεός γελάει; Τι
γίνεται όταν καλείσαι ν᾽ αντιμετωπίσεις κάποια πράγματα που δεν είχες
υπολογίσει;
Η μία
είχε τα πάντα όπως φαίνεται. Η άλλη ωστόσο τι είχε; Όχι και πολλά εκ πρώτης
όψεως. Πάντα η άλλη στο προσκήνιο. Πάντα η άλλη με τα τυχερά της.
Τι
γίνεται, λοιπόν, όταν μια μέρα η κλεψύδρα γυρνά ανάποδα;
Γενικότερα, ο
Γενάρης δε φημίζεται για τις ηλιόλουστες μέρες. Στην πρώτη ευκαιρία το ζευγάρι
πρότεινε βόλτα. Φυσικά κι η φίλη δεν αρνήθηκε. Είχαν περάσει και μέρες απ᾽ την
τελευταία συνάντηση και τα νέα έτρεχαν. Κανόνισαν να βρεθούν στο γνωστό στέκι.
Πέρασε
αρκετή ώρα συζητώντας περί ανέμων και υδάτων. Σε κάποια ανύποπτη στιγμή η φίλη
ρωτήθηκε αν έχει ζήσει ποτέ κάποιο μεγάλο θυελλώδη έρωτα. Ξέρετε σαν αυτούς που
διαδραματίζονται στις ταινίες που άλλοτε τους κοροϊδεύουμε και άλλοτε
τους ζηλεύουμε.
Η φίλη
του ζευγαριού έμεινε μετέωρη να τους κοιτά. Ή συγκεκριμένα να τον κοιτά. Εκείνη
η στιγμή ήταν που χαράχτηκε μέσα της κι ήταν η αρχή της αλλαγής των πραγμάτων.
Προφανώς,
εκείνος ήταν απαγορευμένος καρπός για εκείνη. Τι μπορεί να συμβεί, όμως,
όταν μια απροσδιόριστη δύναμη ξεπερνά τον εαυτό σου; Όταν, αδυνατείς να
ελέγξεις τις σκέψεις σου και μόλις μετά βίας ελέγχεις και τις πράξεις σου;
Οι
συναντήσεις μεταξύ του ζευγαριού και της φίλης άρχισαν να αραιώνουν, αλλά αυτές
της φίλης κι εκείνου ολοένα πύκνωναν.
Προηγήθηκαν
συζητήσεις στο λιμάνι, στο πάρκο κι όπου αλλού προσφέρεται μέρος για περίπατους. Μιλούσαν για οτιδήποτε
τους ερχόταν στο κεφάλι. Μιλούσαν για πράγματα που δεν είχαν εκμυστηρευτεί σε
κανέναν ποτέ πριν. Μιλούσαν για όνειρα και ευχές.
Ένιωθαν
λες και μέχρι τότε ζούσαν σε μια ψευδαίσθηση. Λες και δεν είχαν έρθει ακόμη τα
καλύτερα, αλλά τώρα ξεκινούσαν. Ένιωθαν ότι τώρα έμαθαν να χαμογελούν
πραγματικά.
Τις
συζητήσεις πήραν τη θέση τους οι συνερεύσεις μεταξύ αυτών των δύο. Αν
μη τι άλλο μόνο όνειρο δεν ήταν. Χωρίς υπερβολές. Ο περίγυρός τους τόνιζε την
ανανέωση του καθενός. Πλατιά χαμογελά και ομορφιά που έβγαινε προς τα έξω.
Όμως,
μήπως αφήσαμε κάποιο πρόσωπο της ιστορίας στην άκρη; Μήπως, η μέχρι τότε
πρωταγωνίστρια είχε καταλήξει να είναι το θύμα; Ίσως και όχι.
Σίγουρα,
οι γραμμές σε κάποιες καταστάσεις είναι πολύ λεπτές. Είναι σαν ένα τεντωμένο
σχοινί που φοβάσαι να πατήσεις, γιατί το πιο πιθανό είναι να μην μπορέσεις
να ισορροπήσεις.
Ωστόσο,
κάποια πράγματα θεωρούνται ανεξέλεγκτα. Κάποια πράγματα απλώς δεν περνούν
απ᾽ το χέρι μας. Όταν βρίσκεις εκείνον που ηρεμεί την ψυχή σου, δεν τον αφήνεις
να φύγει. Περνάς αψήφιστα το γεγονός πως θα υπάρχουν απώλειες.
Φροντίζεις μόνο να είσαι δίκαιος και ξεκάθαρος. Συμπεριφορές επιστρέφονται και ποτέ δεν ξέρεις πότε θα γίνεις εσύ ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας.
