Μου έχει τύχει πολλές φορές σε
συζητήσεις, νʾ ακούω τους συνομιλητές μου να μιλάνε για τα πράγματα που δεν
τους αρέσουν πάνω τους και θέλουν να τα αλλάξουν. Δε βγάζω την ουρίτσα μου απʾ
έξω, γιατί κι εγώ έτσι ήμουν.
Έρχονται, όμως, στιγμές στη ζωή
σου, κάτι σαν πυρηνική έκρηξη θα έλεγα, που σε βάζουν σε σκέψεις και, πάντα σχεδόν,
αναθεωρείς κάποια πράγματα.
Δεν είναι εύκολο να μάθεις να σε
αγαπάς και να σε αποδέχεσαι. Ειδικά στη σημερινή κοινωνία, όπου μέχρι κι η
κουτσή Μαρία έχει «χτυπήσει» ένα
μποτοξάκι για τη ρυτίδα που της πετάχτηκε στο μέτωπο.
Έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε
και να εκτιμάμε αυτά που κάνουν οι άλλοι για μας κι αρνούμαστε να δούμε αυτά
που έχουμε κάνει εμείς για τους εαυτούς μας. Αλήθεια, πόσες φορές έχετε κάτσει
να μετρήσετε τι σας έχετε προσφέρει; Ας πάρουμε σαν παράδειγμα τις ακαδημαϊκές
σπουδές.
Το μόνο που κάνουμε διαρκώς είναι
να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας το πόσα παραπάνω έχουν καταφέρει άλλοι στην
ηλικία μας, μειώνοντας ταυτόχρονα τους εαυτούς μας, θεωρώντας πως «δεν έχουμε
κάνει αρκετά». Πιστεύεις πως ο άλλος με τον οποίο συγκρίνεις τον εαυτό σου, το
έχει σκεφτεί αυτό;
Μπορεί ναι, όμως μπορεί και όχι.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν τον άφησε να επηρεάσει την πορεία που είχε χαράξει
μέχρι εκείνη τη μέρα. Το πιο πιθανό είναι να τον πείσμωσε λίγο παραπάνω και να
δούλεψε πιο σκληρά.
Θα σκεφτεί κανείς: «Το έκανε, όμως,
για εκείνον, ή επειδή έτσι έπρεπε;». Όταν κάνεις κάτι, το κάνεις πρώτα για σένα
και μετά για τον οποιονδήποτε λόγο. Κάπου εδώ έρχεται το μότο του «πρέπει να
μάθεις να εκτιμάς τον εαυτό σου».
Αν αυτό το χ, ψ άτομο, πίστεψε
πως μπορεί να το καταφέρει, ακόμα κι αν, αντικειμενικά, δεν είχε τις
προδιαγραφές, το πέτυχε, τότε γιατί να μην μπορέσεις κι εσύ;
Δεν υπάρχει τίποτα που δεν
μπορείς να κάνεις και να πετύχεις, φτάνει να το θέλεις! Αν το κάνεις από ζήλια κι εγωισμό, χωρίς να είναι μέσα σε αυτά που θέλεις να πετύχεις στη ζωή σου,
καλύτερα νʾ αλλάξεις γραμμή πλεύσης, γιατί εδώ στραβώνει το πράγμα και πάμε σʾ
άλλα επίπεδα.
Α ναι, επειδή ακούω και πολύ για
ναρκισσιστές τελευταία, πάμε να πούμε και γιʾ αυτό. Όχι, το να είσαι ελαφρώς
ναρκισσιστής δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι. Δείχνει πως
αναγνωρίζεις πτυχές της εμφάνισης και του χαρακτήρα σου, που σε διακρίνουν σαν
άτομο από τον υπόλοιπο κόσμο και σε κάνουν να ξεχωρίζεις.
Το να βλέπεις τον εαυτό σου
περιποιημένο στον καθρέφτη και να του ρίχνεις ένα κομπλιμέντο, δεν είναι
ναρκισσισμός. Ίσα-ίσα που θεωρείται πως είναι και απολύτως υγιές.
Άσχετα απʾ το μέτρο ομορφιάς που
διαθέτεις, το οποίο είναι εντελώς υποκειμενικό για τον καθένα. Το να ξέρεις,
πως μπορείς να κάνει κάτι καλύτερα από κάποιον άλλον, δε σε κάνει ψώνιο, απλά
ικανό να αναγνωρίζεις τις ικανότητές σου. Κάπου εδώ κολλάει το κλισέ γνωμικό:
«Η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους κι εγώ μέτριο δεν πίνω ούτε τον καφέ
μου» .
Το να το πιστεύεις χωρίς να το
μπορείς, και να επιμένεις να το καταφέρεις, ούτε αυτό σε κάνει ψώνιο. Ψώνιο σε
κάνει το να το πιστεύεις, χωρίς να το μπορείς, χωρίς να προσπαθείς να το
πετύχεις, και να πουλάς λόγια του αέρα στον περίγυρο πως είσαι καλύτερος από
αυτούς. Εκεί χρήζεις ψυχιατρικής βοήθειας.
Σε καμία των περιπτώσεων δεν
πρέπει νʾ αφήνεις τη γνώμη του κόσμου να κλονίζει τους στόχους σου. Ο κόσμος
μόνο να λέει ξέρει. Είτε είναι γνώστης αυτών που λέει, είτε δεν ξέρει που πανʾ
τα τέσσερα.
Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε την
κακιά συνήθεια να προσπαθούμε να ρίξουμε κάποιον, επειδή καταφέρνει όσα εμείς
δε φτάσαμε ή δεν προσπαθήσαμε να φτάσουμε.
Το να προσπαθείς, όμως, να
σβήσεις το φως που εκπέμπει κάποιος δε θα κάνει το δικό σου φωτεινότερο. Μάθε,
λοιπόν, πως τίποτα σʾ αυτόν τον κόσμο δεν αποκτάται χωρίς κόπο. Εκτός κι αν το
έχεις εκ γενετής. Αλλά κι αυτό θέλει κόπο για να το διατηρήσεις.
Προτού βγάλεις τον εαυτό σου άχρηστο
κι ανίκανο, σκέψου τι έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα και σε τι επίπεδο τα έχεις
φέρει. Ας μην είναι πολλά, ας είναι λίγα. Έχεις μία ολόκληρη ζωή να ξεκινήσεις
καινούργια πράγματα. Εξάλλου ο άνθρωπος ποτέ δε σταματάει να μαθαίνει και να
εξελίσσεται.
Κοίτα αυτά που θες εσύ από σένα.
Να είσαι όπως θες εσύ, για σένα. Να αναγνωρίζεις τις ικανότητες και τα
χαρίσματά σου χωρίς να υπερβάλλεις.
Μέτρον άριστον, φίλε, έτσι έλεγαν
οι αρχαίοι. Αν μετράς σε χιλιοστά ή χιλιόμετρα, κάνεις κάτι λάθος. Η ισορροπία
δε βρίσκεται ούτε στις τεράστιες, ούτε στις μηδαμινές κλίμακες. Θα τη βρεις
όταν αναγνωρίσεις στον εαυτό σου αυτά που πρέπει, κι όταν θα μπορέσεις να δεις,
πως γιʾ αυτά που είσαι ικανός να καταφέρεις έχεις προσπαθήσει λίγο.
Αντί, λοιπόν, να κλειδώνεσαι στο
κουτί της Πανδώρας, σαν μία από τις άδικες κατάρες που βολοδέρνουν στον κόσμο,
πάρε τη μεζούρα και ξεκίνα να μετράς, γιατί η ισορροπία ενός χαρακτήρα δεν έχει
να κάνει με το πόσα λίγα αναγνωρίζει στον εαυτό του, αλλά με το πόσα υπάρχουν
και βλέπει, ρεαλιστικά κι όχι ουτοπικά.
Ναι, είναι από τις λίγες φορές που
το να είσαι ρεαλιστής, περισσότερο καλό παρά κακό θα σου κάνει.
