Ακόμη κι εμείς οι άνθρωποι, τα
«πολιτικά όντα», έχουμε μέσα μας το γονίδιο του πολέμου, πάντοτε μαχόμαστε. Όλη
μας η ζωή είναι ένας πόλεμος κι η κάθε μέρα είναι μια μάχη. Η μόνη διαφορά
ανάμεσα στον πραγματικό πόλεμο και σε αυτόν της πραγματικότητάς μας είναι, πως
μπορούμε ν’ αφήσουμε μια μάχη για την επόμενη μέρα, μέχρι να έρθει η στιγμή να
την αντιμετωπίσουμε αναγκαστικά, επειδή μας εμποδίζει να κερδίσουμε άλλες
μάχες, καινούργιες.
Όλοι φτάνουμε σ᾽ ένα σημείο στη
ζωή μας, που αποφασίζουμε πως ήρθε η ώρα να κάνουμε τον απολογισμό μας, να
«βάλουμε κάτω» τα πράγματα και να μετρήσουμε ποιες μάχες χάσαμε και ποιες
νικήσαμε, τις παράπλευρες απώλειες που αυτές μας κόστισαν και τον χρόνο που
χάσαμε μαχόμενοι.
Είναι, λοιπόν, η ώρα που αρχίζουμε
να βάζουμε ετικέτες στους ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα μας κάποια στιγμή της
ζωής μας. Βγάζουμε τον ετικετοποιητή από το συρτάρι και ξεκινάμε να «χτυπάμε»
τα προϊόντα μας με τίτλους όπως «καλός», «κακός», «άχρηστος», «φίλος αληθινός»,
«συμφέρον» κι άλλους πολλούς, που μας βοηθούν να ταξινομήσουμε τους ανθρώπους
στο μυαλό μας.
Αυτό είναι αρκετά χρήσιμο στη ζωή
μας, καθώς έτσι γνωρίζουμε πώς θα φερθούμε στον καθένα. Τι προσωπείο θα
φορέσουμε αυτή τη φορά και αν θα χρειαστεί ποτέ να το βγάλουμε. Έτσι καταφέρνουμε
να ζούμε μια ομαλή, όσο γίνεται, ζωή, αφού, όπως νομίζουμε, έχουμε μάθει να
λειτουργούμε έξυπνα.
Ποιος είπε, όμως, πως αυτό είναι
εξυπνάδα; Ποιος έκανε έρευνα πάνω σ’ αυτό κι έδωσε μετρήσιμα στοιχεία για το
ότι οι άνθρωποι είναι όπως τα προϊόντα στο σούπερ μάρκετ;
Έχει επισημάνει ποτέ κανείς πόσο
κουραστικό είναι να «βάζεις» ταμπέλες στους ανθρώπους; Πόσο δύσκολο και
κοπιαστικό είναι να προσπαθείς να μην έρθεις σ᾽ αντίλογο με κανέναν και να
δημιουργείς τέλειες διαπροσωπικές σχέσεις;
Είναι κάτι που αρνούμαι να κάνω,
επειδή για εμένα είναι πολύ δύσκολο. Βλέπετε, δεν μπορώ να διανοηθώ πώς, ενώ
ζεις μια ζωή δίνοντας τίτλους και ονόματα, δε φτάνεις σε σημείο να συγχέεις τον
ίδιο σου τον εαυτό με κάποιον άλλον, άγνωστο. Κάποιον που έτυχε να γνωρίζεις κάποτε,
που ούτε κι εσύ θυμάσαι πότε πέρασε απ’ την ζωή σου. Είναι απάνθρωπο να είσαι
κάποιος που δεν ξέρει ποιος πραγματικά είναι.
Γι’ αυτό κι εγώ αποφασίζω να
είμαι ο εαυτός μου, όσο ψεύτικο και ανειλικρινές σας φαίνεται. Δεν είπα ποτέ
ότι δεν καπελώνω ανθρώπους με ιδιότητες, όμως, θα προσπαθήσω να μην τους
χρησιμοποιώ ανάλογα με το βαρύ καπέλο που έχω επιλέξει για εκείνους.
Δεν είμαι τέλειος, ούτε προσπαθώ
να γίνω. Προσπαθώ, όμως, να είμαι όσο αληθινός δύναμαι να είμαι, ακόμη κι αν
αυτό ενισχύει την ωμότητα του χαρακτήρα μου.
Δεν είναι κακό να ζεις
ρεαλιστικά, ούτε είναι εύκολο να σ’ αγαπούν όλοι γύρω σου. Κάποιους αντιπαθείς
και κάποιοι σε αντιπαθούν, με αποτέλεσμα να βλέπεις ειλικρινή κομμάτια της
προσωπικότητάς σου να δυναμώνουν ή να εξασθενούν, ανάλογα με τον άνθρωπο που
έχεις απέναντί σου.
Θα έλεγε κανείς, πως όλα αυτά
ακούγονται εγωιστικά και έχουν μια εγωκεντρική ουσία, και θα είχαν δίκιο, αν
πίστευε πως οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν είναι χρήσιμοι, μόνο όποτε υπάρχει
η ανάγκη της ύπαρξής τους.
Όμως μέσα από τους άλλους
μαθαίνουμε εμάς τους ίδιους, αλλιώς θα ήμασταν ουδέτερα όντα χωρίς πεποιθήσεις
κι ενδιαφέροντα.
Ίσως αυτό να είναι η ουτοπία, για
την οποία όλοι πάσχουμε, ίσως εκεί ο ήλιος να είναι πραγματικά ενθουσιαστικός.
Αυτό, όμως, δεν είναι ρεαλιστικό, έτσι δεν είναι;
