«Πρέπει να μιλήσουμε». Αρχίζεις
να μαντεύεις τι θα ακολουθήσει αλλά, δυστυχώς, δεν είναι στο χέρι σου να το
αποφύγεις. Θα το τελειώσετε εδώ.
«Δεν πάει άλλο» σου λέει κι εσύ
πέφτεις απ’ τα σύννεφα. Πώς είναι δυνατόν να σου ζητάει να χωρίσετε; Αφού
περνάτε τόσο όμορφα μαζί.
Σου είναι τόσο δύσκολο να το
συνειδητοποιήσεις. Νιώθεις σαν να έσκασε βόμβα μεγατόνων πάνω στη μούρη σου.
Από πού ήρθε και τι την πυροδότησε, ούτε που μπορείς να το φανταστείς.
Μένεις να κοιτάς στα χαμένα. Ό,τι
εξήγηση και να σου δώσει ο άλλος δε θα σε καλύψει, γιατί απλά δε θες να το
δεχτείς. Θα θυμώσεις, θα πονέσεις, θα βρίσεις, θα μισήσεις.
Πάντα αυτός που φεύγει είναι ο
κακός. Εκεί ρίχνουμε τις ευθύνες. Αφενός γιατί αυτό είναι το πιο λογικό, εφόσον
έφυγε σημαίνει ότι ήθελε να το κάνει, κι αφετέρου γιατί έτσι είναι πιο εύκολο.
Σπάνια, όμως, σκεφτόμαστε πιο είναι το δικό μας μερίδιο σε όλο αυτό.
Το πρόβλημα με τις σχέσεις είναι
ότι ξεχνάμε γιατί είμαστε με τον άλλον. Ξεχνάμε τον έρωτα. Περνάει ο καιρός κι
οι πεταλούδες εξαφανίζονται απ᾽ το στομάχι. Φεύγει ο έρωτας, έρχεται η
συνήθεια. Καμία προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανός. Δένεις τον γάιδαρο κι αράζεις.
Για να μείνει εκεί το ζωντανό, όμως, θέλει τροφή, αλλιώς πάει.
Ο έρωτας δεν καταβάλλεται εφ’
άπαξ. Κάθε μέρα είναι μία νέα προσπάθεια για να τον κρατήσεις ζωντανό, να τον
ταΐσεις, να τον δυναμώσεις. Εκεί το χάνουμε το παιχνίδι. Στο «καθημερινά».
Γι’ αυτό έχει γεμίσει ο τόπος
έρωτες του σαββατοκύριακου και φτηνούς έρωτες της μιας βραδιάς. Δεν περνούν τις
εξετάσεις, βλέπεις, και μένουν μετεξεταστέοι. Μπερδεύονται και δεν καταβαίνουν
πως ο έρωτας είναι μαραθώνιος και όχι κατοστάρι.
Το ότι εσύ νιώθεις ερωτευμένος ακόμα
σημαίνει ότι το άτομο που έχεις δίπλα σου, κάνει κάτι σωστά. Σου δίνει κάθε
μέρα λόγους. Σε στηρίζει όταν νιώθεις αδύναμος, σου ανεβάζει το ηθικό όταν
βλέπει ότι το χρειάζεσαι χωρίς να το ζητήσεις, σου φτιάχνει τη μέρα με μια
κουβέντα. Το ερώτημα είναι εσύ τι κάνεις γι’ αυτό.
Καλό είναι να δίνουμε όταν μας
ζητάνε, μα στον έρωτα δεν πάει έτσι. Εκεί δίνεις χωρίς να το σκεφτείς και χωρίς
να στο ζητήσει κανείς. Αν μπεις στη διαδικασία να το ζητιανέψεις, παράτα το.
Τα πράγματα είναι απλά: θέλω να
θες. Να θες και στα δύσκολα. Όχι μόνο στις χαρές και στα πανηγύρια. Εκεί όλοι
καλοί είναι. Εκεί να σε δω, στα δύσκολα. Να θες όταν σου λέω ότι δεν είμαι
καλά. Να θες όταν σου λέω «άσε με». Να θες όταν πονάω. Να θες να δώσεις, να
βοηθήσεις, να προσπαθήσεις κι όχι να γυρίζεις απ’ την άλλη για να παίξεις με το
κομπολόι σου.
Αν δε θες, γάμα το. Δεν έχει
νόημα. Όπως επίσης δεν έχει νόημα να λες ότι θες και να μην κάνεις τίποτα γι’
αυτό. Τα λόγια αέρας είναι. Με μια ανάσα τα λες και στην επόμενη είναι κιόλας
παρελθόν.
Γι’ αυτό λοιπόν μην πέφτεις απ’
τα σύννεφα που σου είπε να χωρίσετε. Για βάλ’ τα κάτω και δες. Τι έκανες εσύ
για να κρατήσεις τον έρωτα ζωντανό και τι ο άλλος. Ποιος σε έσπρωχνε να
σηκωθείς, όταν ο ίδιος ήταν πιο κάτω από εσένα.
Δε μένει για πολύ ζωντανός ο
έρωτας έτσι. Μπορεί να σας κράτησε μαζί η συνήθεια αλλά κι αυτή δεν αντέχει
πολύ χωρίς έρωτα. Οι σχέσεις κρατιούνται από δύο. Όταν ο ένας είναι απλώς
θεατής, δεν προχωράει το πράγμα. Όσο και να εθελοτυφλείς, ξέρεις ότι έχω δίκαιο.
Έμεινες μετεξεταστέος. Κατάλαβέ
το.
