Μπαίνεις στο μαγαζί. Έχεις δει ένα τζιν στη βιτρίνα που λες «λογικά θα μπαίνω χωρίς να χρειαστεί να βάλω μόνο το ένα πόδι, και θα κουμπώνει χωρίς να πάω στο νοσοκομείο απ᾽ την προσπάθειά μου να πάρω ανάσα».
Μπαίνεις. Σε χτυπάει στ᾽ αυτιά το τσιφτετέλι που κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να πετάξει στα σάπια ηχεία του ρουχάδικου στις δέκα το πρωί.
Βγαίνεις τρέχοντας σαν να σου είπαν ότι στο μπουγατσάδικο είχαν τελειώσει οι μπουγάτσες με σοκολάτα. Στο δρόμο που πας να περάσεις, απέναντι ο ταρίφας που παραλίγο να σε πατήσει είχε στο τέρμα Τερλέγκα, ενώ θα έπαιρνες όρκο ότι είδες να του πετάει γαρύφαλλα ο επιβάτης που καθόταν στο πίσω κάθισμα.
Η μουσική έχει εκφυλιστεί στη σημερινή εποχή. Πλέον δεν υπάρχει τι σου αρέσει και τι θες να ακούσεις. Υπάρχει απλά τι παίζει σε playlist και λούπα ο εκάστοτε ραδιοφωνικός σταθμός. Υπάρχει τι σου πετάει στα μούτρα το κάθε κανάλι τύπου MTV που μόνο Music Television δε σημαίνει τα τελευταία 30 χρόνια.
Ακόμα κι αυτός που έχει επιλέξει ένα σταθμό σταθερά, συνήθως το κάνει είτε γιατί πολύ απλά βαριέται ν᾽ αλλάξει τα presets στο ράδιο του αυτοκινήτου του, ή για να ακούει κάτι ώστε να μην ακούγονται οι κόρνες κι οι βρισιές απ᾽ τους άλλους οδηγούς.
Αν ρωτήσει κάποιος τους περισσότερους τι ακούνε θα σου πουν πως ακούν τα πάντα. Και όχι δεν εννοούν τις ασπρόμαυρες αρκούδες. Δε γίνεται να ακούς τα πάντα. Γιατί αυτό σημαίνει να έχεις στην ίδια playlist Καρρά, Morbid Angel, Beethoven, Lou Reed, Έφη Θώδη, ΑΒΒΑ, Πουλόπουλο, Lady Gaga, Evanescence, Τσιτσάνη, Iron Maiden, Φουρέιρα, Samantha Fox, Dark Funeral, έθνικ μουσικές από την Σιγκαπούρη, αυτά που παίζουν οι ινδιάνοι στην Ερμού, soundtrack από ταινίες, Enrique Inglesias, τους Κονιτοπουλαίους με τα νησιώτικα, Κιάμο, Carpathian Forest, Cannibal Corpse.
Αν μπορείς να τα ακούς όλα αυτά δεν μαγκιά σου, αλλά δε γίνεται. Ακούς μόνο αυτά που σε προγραμματίζουν ν᾽ ακούσεις.
Όπως στην τηλεόραση, όπως και στα ρούχα έτσι και στη μουσική, στη μεγαλύτερη πλειοψηφία μας ακούμε αυτά που μας σερβίρουν.
Πέρα βέβαια απ᾽ αυτήν που ακούει ότι ακούει ο γκόμενος από φόβο μην τη χωρίσει, και αυτόν που ακούει έντεχνο (δεν υπάρχει χειρότερη και πιο προσβλητική ορολογία, όλα τα είδη μουσικής είναι τέχνη) για να ρίξει αυτή που γουστάρει από τη Φιλοσοφική.
Εντάξει, αυτός που δουλεύει δώδεκα ώρες τη μέρα κι απλά ανοίγει το ραδιόφωνο βάζοντας ένα σταθμό, δεν έχει τη διάθεση να ψάξει να ακούσει τα άλλα 500 περίπου είδη μουσικής που υπάρχουν ανά τον κόσμο. Δεν μπορεί, όμως, αυτός σου πει «ακούω τα πάντα» κι όταν του αλλάξεις το σταθμό από Ζαφείρη Μελά σε Iron Maiden να σου λέει «κλείσε τους μαλλιάδες και τη φασαρία, ρε», μην έχοντας ακούσει ούτε 3 δευτερόλεπτα.
Μεγάλε, δεν ακούς τα πάντα. Ακούς μόνο ό,τι σου πετάνε στα μούτρα. Οπότε μην το παίζεις ανοιχτόμυαλος γιατί εκτίθεσαι. Είναι λογικό στη χώρα σου να έχουν επικρατήσει τα μπουζούκια, γιατί απ᾽ τους 10-15 σταθμούς που υπάρχουν, οι 9 τουλάχιστον παίζουν μπουζούκια.
Είναι λογικό όταν δεν υπάρχει παιδεία π.χ. όποιος ακούει metal να τον θεωρούν άπλυτο αναρχικό που ακούει μόνο ουρλιαχτά, αυτόν που ακούει κλασική μουσική ή όπερα να τον θεωρούν γέρο, κι αυτόν που ακούει jazz να τον θεωρούν ότι το κάνει για να το παίξει ψευτοκουλτουριάρης.
Όταν η πλύση εγκεφάλου σε κάνει να αναγνωρίζεις σαν μουσική μόνο ότι έχει μπουζούκι μέσα, τότε ναι, αν σου βάλω Metallica θα νομίζεις ότι είναι το ίδιο με τον θόρυβο που κάνει το σκουπιδιάρικο το πρωί στους δρόμους κάτω απ᾽ το σπίτι σου. Η πλύση εγκεφάλου σ᾽ έκανε να φοράς ρούχα μόνο από συγκεκριμένες αλυσίδες στην Ερμού, η ίδια πλύση εγκεφάλου σε έκανε να αναγνωρίζεις μόνο το ντιριντάχτα σαν μουσική.
Ξεπερνά το θέμα του προσωπικού γούστου, το οποίο (όταν υπάρχει προσωπικό γούστο) είναι απόλυτα σεβαστό, Το καταλαβαίνω ότι δε δύνασαι να έχεις ακούσει όλα τα είδη μουσικής που υπάρχουν στον πλανήτη, και πως ακόμα κι αν τα άκουσες κάπως, δε γίνεται φυσικά να σου αρέσουν και όλα.
Δεν μπορείς, όμως, στη ζωή σου να έχεις ακούσει μόνο Πλούταρχο και Σφακιανάκη και τα παρεμφερή τους και να μου λες ότι -αυτό είναι μόνο μουσική, τέλος. Η έλλειψη παιδείας σου σ᾽ αυτήν την περίπτωση φτάνει στο ύψος δεκαόροφης πολυκατοικίας.
Θυμίζει αυτούς που έχουν δει μόνο Game of Thnones και καμία άλλη τηλεοπτική σειρά στη ζωή τους, και χτυπιούνται, λέγοντας:
«Είναι η καλύτερη σειρά που έχει βγει ποτέ!»
Δεν μπορείς να έχεις άποψη όταν δεν έχεις γνώση, και η γνώση αυτή συνήθως περιορίζεται σε ό,τι σου βάζουν ο σταθμοί όλη μέρα, ό,τι σε βάζει ν᾽ ακούσεις ο ταξιτζής που θα σε πάει σπίτι, ακόμα και η μουσική που θα παίζει στο ασανσέρ που χρησιμοποιείς για να μπεις σπίτι σου.
Είναι απόλυτα λογικό από εκεί και στο εξής ο εγκέφαλός σου να μάθει μετά να αναγνωρίζει σαν μουσική μόνο ένα συγκεκριμένο είδος.
Δεν είναι στο αίμα μας τα λαϊκά όπως πολλοί πιστεύουν. Μας τα επέβαλαν, με τον ίδιο τρόπο που έχει επιβληθεί στις γυναίκες να φορούν ό,τι φορά η Μενεγάκη στα πρωινάδικα, όπως μας επέβαλαν ότι ο Λαζόπουλος και το Ράδιο Αρβύλα είναι σατιρική και χιουμοριστική τηλεόραση.
Δεν είναι τυχαίο που αν πας σε άλλες χώρες, ειδικά της Ευρώπης τα είδη μουσικής που ακούγονται είναι μοιρασμένα κι απλά επιλέγεις στο ραδιόφωνο το σταθμό που θέλεις ν᾽ ακούσεις, γιατί εκεί σου δίνεται η επιλογή και η δυνατότητα να το κάνεις.
Δεν περιμένεις υπομονετικά μήπως και κάποια στιγμή το είδος σου γίνει mainstream, έτσι ώστε όταν πας ακόμα και στο Έβερεστ για δύο λεπτά να πάρεις έναν καφέ να μην είσαι υποχρεωμένος να ακούς Φουρέιρα. Σε πολιτισμένες χώρες όλα είναι δεκτά και όλα θεωρούνται mainstream.
Κάτι ευγενές κι όμορφο όπως η τέχνη της μουσικής έχει καταντήσει ιδιοτελές κι άσχημο σε κάποιες κατηγορίες ανθρώπων. Πάντα υπήρχε ο μεταλλάς που ακούει metal για να το παίξει...αλήτης και κακός και ανώτερος απ᾽ τις άμυαλες μάζες που ακούν όλα τα υπόλοιπα, επειδή κάπου άκουσε ότι το metal προέρχεται απ᾽ την κλασική μουσική (ισχύει βέβαια αλλά δεν έχει σημασία), μ᾽ αποτέλεσμα να αισθανθεί ότι είναι ο Βάγκνερ με δερμάτινο μπουφάν και καρφιά.
Όπως και ο σκυλάς που λέει ότι μόνο τα λαϊκά είναι μουσική γιατί αυτά μόνο μιλάνε για καψούρα και για έρωτα, και αγάπη, με ευφάνταστους και σχεδόν ποιητικούς στίχους του στιλ «Βρε μελαχρινάκι με πότισες φαρμάκι» ή «Ντιριντάχτα ντιριντιριντα, ντιριντάχτα ντιριντιριντα». Η ποίηση στο απώγειό της.
Αν η έλλειψη παιδείας μας κάνει να βρίζουμε αυτόν που θα μας πει καλημέρα, να παρκάρουμε σε θέσεις αναπήρων, να σκοτώνουμε ανυπεράσπιστα ζώα, η ίδια έλλειψη παιδείας μας έχει κάνει να ξεφτιλίσουμε τη μουσική, κάνοντας πολλούς από εμάς ν᾽ ακούμε σκουπίδια, απλά επειδή τα παίζει κάπου επειδή κάποιος πλήρωσε κάποιον άλλον για να παίζουν τα σκουπίδια αυτά παντού.
Το προσωπικό γούστο είναι δεκτό, όταν όμως αυτό πραγματικά υπάρχει. Όταν δεν υπάρχει (που είναι και η συνηθέστερη περίπτωση) είμαστε απλά πιόνια στο παιχνίδι του marketing κάποιων δισκογραφικών και κάποιων παραγωγών ραδιοφώνου και τηλεόρασης που φοβούνται μη χάσουν τα φράγκα τους, αν ο σταθμός τους παίξει κάτι που δεν είναι mainstream.
