Τραγική ειρωνεία, ορίζεται η στιγμή της πλοκής της υπόθεσης, όπου οι πρωταγωνιστές αγνοούν την αλήθεια, ή εκλαμβάνουν κάτι ψευδές ως αληθές και συνεχίζουν να δρουν και να συμπεριφέρονται απελπισμένοι και πάσχοντας.
Στη δική μας υπόθεση, πρωταγωνίστρια εγώ. Αγνοούσα αλήθειες κι όσες γνώριζα, τελικά αποδείχτηκαν ψέματα. Μα το έργο δε διήρκεσε τόσο λίγο.
Η αρχή. Εκεί τα πάντα είναι όλα ωραία. Η προσμονή για ένα επόμενο «ξανά», τα φιλιά που ματώνουν τα χείλη, οι λέξεις που ενθαρρύνουν τα πράγματα να συμβούν.
Περνάει ο καιρός κι εμείς μαζί. Μου κρατάς το χέρι στα δύσκολα,
χαίρεσαι με τις επιτυχίες μου. Το ίδιο και εγώ. Τα μάτια μου χαμογελάνε όταν
βλέπω την μορφή σου, ηρεμώ όταν η μυρωδιά σου μ᾽ αγκαλιάζει.
Συχνά παραπονιέσαι ότι δε σου λέω πώς νιώθω.
Έτσι γλυκανάλατα φτάνουμε στη μέση. Μοιάζεις κουρασμένος, αλλά δεν παραδέχεσαι ποτέ αν σε κούρασα εγώ ή τι φταίει. Η σιωπή σου με φοβίζει.
Προσπαθώ να σε σώσω πριν βυθιστείς στη μονόχνοτη καθημερινότητά σου.
Εγώ για σένα! Δεν επιμένω για απαντήσεις, Απλά είμαι δίπλα σου. Υπομένω
τα νεύρα σου και τα ξεσπάσματά σου.
Είσαι δίπλα μου, μα σε νιώθω κόσμους μακριά μου.
Δε σου έλεγα ποτέ τι ένιωθα. Πάλι θα σωπάσω. Πάλι μου φωνάζεις.
Θέλεις την ησυχία σου, λες. Τόση φασαρία κάνω, λοιπόν;
Εξαφανίζεσαι. Μα δε σε ψάχνω. Σέβομαι την επιθυμία σου να βρεις
τον εαυτό σου.
Μια μέρα επιστρέφεις. Το ίδιο μαλάκας. Ζητάς εξηγήσεις που δε σ᾽ αναζήτησα, κάνεις άρρωστα σενάρια με το μυαλό σου που τρέφονται απ᾽ την ανασφάλειά σου.
Ξέρω, όμως, πού ποντάρεις. Στο
ότι για άλλη μία φορά θα δεχτώ τις απαράδεκτες συμπεριφορές σου. Θα σταθώ στο
ότι γύρισες, θα σε αγκαλιάσω και θα σε διαβεβαιώσω πως κι αυτή τη φάση, όποια κι
αν είναι, ό,τι και αν φταίει, θα το περάσουμε μαζί!
Όχι, μωρό μου. Κουράστηκα ν᾽ απαιτώ την προσοχή σου. Κουράστηκα να γεμίζω τα κενά σου. Χόρτασα απ᾽ την αδιαφορία σου και βαρέθηκα τη μοναξιά της συντροφιάς σου. Ήρθε η ώρα να μιλήσω, μιας κι η δική μου σιωπή δε σε ταρακούνησε ποτέ.
Όταν εσύ ήσουν στα χειρότερα σου, δεν παρεξήγησα τα λόγια ή τις πράξεις σου. Στα δικά μου χάλια, όμως, είχες το θράσος να μου φορτώσεις τις ευθύνες επειδή δεν έμαθα να κολυμπάω.
Θα ήταν πιο έντιμο, πιο αρσενικό, να μου μιλούσες για ό,τι σε έτρωγε προτού σαπίσει μέσα σου.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση να παραδεχτείς ότι κάτι έκανε τον κύκλο του,
ότι δεν είναι τα πράγματα όπως παλιά.
Θα με είχες γλιτώσει απ᾽ τον πόνο της αναμονής.
Τώρα που φεύγω, ξαφνικά μ᾽ αγαπάς. Πάντα σου λείπει η αγάπη αυτού που φεύγει.
Ανακάλυψα μόνη μου την
αλήθεια και βγάζω το βαρύ πέπλο της απελπισμένης. Αποσύρω τον τίτλο της
πρωταγωνίστριας και φτάνω στο σημείο της κορύφωσης του δράματος.
Δίνω ένα τέλος σ᾽ αυτήν την παράνοια που ονομάζεις αγάπη.
Μοιάζει με τραγική ειρωνεία, μα, φίλε δε γίνεται να με διώχνεις και να μη δέχεσαι ότι φεύγω.
