Απόψε θα πάρω το μαξιλάρι
μου αγκαλιά και μιλήσω για όλα αυτά που σκέφτομαι.
Μια συνηθισμένη και βαρετή
μέρα έκανε τον κύκλο της, κι εγώ σχηματίζω κύκλους γύρω από σένα. Λένε πως όλα
τα πράγματα έχουν ένα συγκεκριμένο χρόνο ζωής. Πως τελειώνουν.
Μπούρδες. Εμένα δε μου
στερεύεις ποτέ.
Λυπάμαι όλους αυτούς τους ανθρώπους
που ζουν με τέτοιες αντιλήψεις. Λυπάμαι γιατί είναι μίζεροι κι άτυχοι. Γιατί
δεν τους έχει έρθει ακόμη η σωστή ευκαιρία για να την αρπάξουν απ᾽ τα μαλλιά. Ή
μπορεί να τους έκατσε κάποια στιγμή κι απλά την έχασαν. Άφησαν να τους φύγει
μέσα απ᾽ τα χέρια η τύχη να γνωρίσουν το κομμάτι που τους λείπει.
Κάποτε αμφέβαλλα αν στ᾽
αλήθεια υπάρχουν τέτοιες ευκαιρίες. Συνειδητοποίησα, όμως, πως η ζωή χρωστάει
σε κάθε άνθρωπο την ευκαιρία ν᾽ αγαπηθεί και να ολοκληρωθεί. Κι αυτό ακριβώς
κάνει σ᾽ ανύποπτο χρόνο.
Σφίγγω το μαξιλάρι, το
πνίγω ανάμεσα στα πόδια μου για να μην έρθω εκεί που είσαι, και ρίξω μπουνιά σ᾽
αυτούς που σε κρατούν μακριά μου. Νιώθω θυμό για εκείνους και για όλα εκείνα τα
εμπόδια που κάνουν τις σχέσεις των ανθρώπων δύσκολες χωρίς λόγο.
Οι γνωστοί συμβουλεύουν να κάνω πέρα ό,τι μου δημιουργεί
αρνητικά συναισθήματα και με ταλαιπωρεί. Εύκολο να το λες, όταν δεν έχεις προσπαθήσει
ουσιαστικά για κάτι, όταν θέλησες έναν άνθρωπο μέτρια ή και καθόλου.
Δεν υπάρχουν μαγικές
συνταγές για τις δύσκολες καταστάσεις. Δε θα λύσεις ένα πρόβλημα αν το
κουκουλώσεις ή το αφήσεις στην άκρη. Θα περάσουν βράδια που θα βαράς το κεφάλι
σου στον τοίχο για να βρεις μια λύση. Θα έρθουν νύχτες που θα κάθεσαι πάνω από
ένα κινητό, γιατί είναι το μόνο που θα σε φέρει κοντά με τον άλλον.
Δεν είναι αξιολύπητη
σκηνή. Αντίθετα, δείχνει έναν άνθρωπο που μάχεται να μη χάσει εκείνο που
λαχταρά.
Δεν είναι όλα βγαλμένα από
παραμύθι, όπως οι φανταστικές ιστορίες που λέμε στα μικρά παιδιά για να τα πάρει ο
ύπνος. Είναι γεμάτη εφιάλτες η ζωή που δε σ᾽ αφήνουν να κλείσεις μάτι.
Όταν κάτι, όμως, το θέλεις
πολύ, θα φέρεις τον κόσμο ανάποδα για να το πάρεις. Δε θα σου έρθει ουρανοκατέβατο
από κάποιο μάγο ή θεό. Η προσπάθεια κι ο
αγώνας σου είναι αυτά που θα σε ανταμείψουν.
Μπορεί, βέβαια, να σου
περνά απ᾽ το μυαλό να τα παρατήσεις όλα. Να τ᾽ αφήσεις στη μέση με τη δικαιολογία
πως κουράστηκες να βρίσκεις λύσεις στα εμπόδια που εμφανίζονται μπροστά μας. Μπορεί
να σε πνίγει η αγανάκτηση και να μη θες άλλο να προσπαθείς.
Όταν, όμως, δώσεις μια
κλωτσιά στην πόρτα που μας χωρίζει και την περάσεις, θα με δεις να σε περιμένω με
την αγκαλιά ανοιχτή. Θα σου χαμογελώ πλατιά και θ᾽ ανυπομονώ να κολλήσω πάνω
στα χείλη σου.
Τότε θα καταλάβεις πως
άξιζαν τον κόπο κι οι αναμονές, και τα ξενύχτια κι οι δυσκολίες, γιατί αυτά μας
έκαναν να διαφέρουμε από όλους εκείνους που ζουν στη σίγουρη γωνιά τους.
Χλιαροί, ανέραστοι τύποι
όλοι αυτοί δεν έμαθαν να πολεμούν για ό,τι αξίζει να μείνει στη ζωή τους.
Δεν τους ζηλεύω κι ας είναι
φαινομενικά σε πλεονεκτική θέση από μας. Ας κυκλοφορούν κάθε μέρα μαζί, παριστάνοντας
πως περνούν καλά με τον άλλον δίπλα
τους.
Αυτοί ποτέ δεν γνώρισαν τι σημαίνει η λαχτάρα μιας αγκαλιάς. Ποτέ δεν αιφνιδίασαν
τον άνθρωπό τους με μια ξαφνική επίσκεψη απ᾽ την άλλη άκρη της χώρας. Δεν
έμαθαν ποτέ τι σημασία να πεθαίνεις από έρωτα και να μετράς τα δευτερόλεπτα
μέχρι να σμίξεις μ᾽ εκείνον που σου λείπει.
Κανέναν δε ζηλεύω γιατί
ακόμα κι αν τα σκεφτούν κάποια στιγμή, εγώ ξέρω πως τα έκανα πρώτη.
