Δεν μπορούσε να θυμηθεί ποια ήταν η τελευταία φορά. Γινόταν
τόσο συχνά πλέον που καμία δεν ξεχώριζε απ᾽ την άλλη. Όσα περισσότερα
δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες -κι αν ήταν και τυχερή μέρες- περνούσαν χωρίς να την
αγγίξει, ένιωθε τον εαυτό της τυχερό και μπορούσε να κοιμηθεί ήρεμα,
τουλάχιστον γι’ αυτό το λίγο.
Κάπου εκεί, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μεταξύ ονείρου και
πραγματικότητας, φανταζόταν ότι ξέφευγε. Ότι περνούσε το κατώφλι και δεν είχε
τίποτα να φοβηθεί.
Πως τα χέρια που τώρα της άφηναν σημάδια στο κορμί, εκεί
της έκλειναν πληγές. Γυρίζει με τη
φαντασία της πίσω, στις πρώτες τους ημέρες. Όταν γνωρίστηκαν.
Όλα ήταν φωτεινά. Το μέλλον τους έδειχνε λαμπρό μαζί.
«Πόσο ταιριαστό ζευγάρι» έλεγαν, και στο γάμο τους όλοι στέκονταν να τους
θαυμάσουν. Μετά όλα σκοτείνιασαν. Ούτε βόλτες στην παραλία, ούτε εκδρομές, ούτε
παιδιά, ούτε ζωή.
Έφτιαχνε σενάρια στο μυαλό της για το τι μπορεί να
φταίει. Το πρώτο χαστούκι ήρθε όταν του
είπε πως θα πάει για καφέ με τη κολλητή της.
Την ήξερε τη Σοφία, ήξερε πως ήταν καλή κοπέλα. Της το
απαγόρευσε και με το πρώτο «γιατί;», κάτι έσπασε. Τη σειρά του χαστουκιού, πήρε
η θέση της μπουνιάς και της κλωτσιάς. Κάθε φορά ζητούσε συγγνώμη και κάθε φορά
χανόταν το νόημά της στα ίδια του τα χέρια.
Άρχιζε να τον φοβάται, επέστρεφε απ᾽ τη δουλειά και έκανε
πως κοιμάται. Το βράδυ έπεφτε πρώτη στο κρεβάτι ή καθόταν μέχρι αργά ξύπνια για
να τελειώσει το βιβλίο της. Ώσπου, όταν έπαψαν
να την «συμμορφώνουν» οι μπουνιές και οι κλωτσιές, βρήκε άλλο τρόπο. Τη
βίαζε. Επανειλημμένα, σκληρά, επίπονα κι απάνθρωπα.
Την πρώτη φορά που προσπάθησε ν᾽ αντισταθεί και να τον
διώξει, θυμάται πως ξύπνησε μετά από αρκετή ώρα, στο πάτωμα, γεμάτη μελανιές
και γρατσουνιές, με τα ρούχα της σκισμένα κι αυτόν στο κρεβάτι να κοιμάται.
Ύστερα σκοτάδι.
Κάθε φορά που αντιστεκόταν, ένα καινούργιο τραύμα έπαιρνε
θέση. Και κάθε φορά που τη βίαζε, κάτι έσπαγε και τη χάραζε. Τη μάτωνε, κι όσο
μάτωνε, δυσκολευόταν να βρει τις ουλές της να της περιποιηθεί.
Πέρασε καιρός κι όλοι της έλεγαν ν᾽ απευθυνθεί κάπου, να
φύγει, να σωθεί. Δεν ήθελε όμως. Καλώς ή κακώς, αυτόν τον άνθρωπο τον
ερωτεύτηκε και τον αγάπησε. Ήξερε πως ήταν άρρωστος κι έπρεπε να του σταθεί, να
τον βοηθήσει.
Δεν καταλάβαινε, πως γι᾽ αυτούς τους ανθρώπους δεν
υπάρχει σωτηρία. Πως άπαξ και το μυαλό του ανθρώπου γυρίσει μια φορά, δεν
επανέρχεται ποτέ. Γιατί ανακαλύπτει τη δύναμη που δεν είχε ποτέ. Κι η τρέλα,
φίλτατε, είναι απεριόριστης δύναμης.
Απ᾽ τη δική του πλευρά πάλι. Τίποτα δεν του φαινόταν
ακραίο απ᾽ όλα αυτά. Τον ερέθιζε να τη βλέπει να υποφέρει, να τον παρακαλάει
για τη σωτηρία της.
Ωστόσο, μερικές φορές, ξυπνούσε ιδρωμένος στον ύπνο του
κι είχε μια βαθιά ανάγκη να την πάρει αγκαλιά και να της κάνει έρωτα όπως τότε,
όταν πρωτογνωρίστηκαν. Ήθελε να την πάει μια εκδρομή στο Σούνιο, όπως έκαναν
πάντα τα Σαββατοκύριακα.
Όμως, μετά από κάθε βιασμό ή ξυλοδαρμό της ποτέ δεν
θυμόταν τι μπορεί να είπε ή να έκανε που να τον εξοργίσει τόσο. Σκοτείνιαζαν όλα, το κεφάλι του έκαιγε,
νόμιζε ότι θα εκραγεί. Τα χέρια του μούδιαζαν κι όλα τα νεύρα του τα ένιωθε να
τον προκαλούν.
Θυμάται πως διάβασε σε μια εφημερίδα για το βιασμό
γυναικών και το ποσοστό του. Πως ο βιασμός στις «πολιτισμένες» χώρες είναι
συχνότερο φαινόμενο απ᾽ τις τριτοκοσμικές.
Σοκαρίστηκε όταν έμαθε πως κάθε 45 δευτερόλεπτα κάποιος
βιάζεται με κύρια θύματα τα παιδιά και τις γυναίκες. Προσπάθησε να εντάξει τον
εαυτό του σ᾽ αυτά τα 45 δευτερόλεπτα. Πόσο βασανιστικά αργά του φαινόνταν τώρα
που ήταν ήρεμος.
Αναλογίστηκε πόσο υπέφεραν όλα αυτά τα άτομα, αλλά δε
σκέφτηκε τη γυναίκα του. Για την ακρίβεια δεν του πέρασε καν από το μυαλό. Το
θεώρησε τόσο φυσιολογικό, κι όταν το αναλογίστηκε πάλι, τρόμαξε με το πώς είχε
γίνει. Δεν έβλεπε! Τώρα καταλάβαινε το πόσο άρρωστος ήταν.
Θυμάται να διαβάζει πως μόνο το 60% απ᾽ τους βιασμούς
καταγγέλλονται από τα θύματα. Άραγε είχε μιλήσει σε κανέναν γι’ αυτό; Τον
έπιασε πανικός. Έπρεπε να τη ρωτήσει, έπρεπε να ξέρει, ήταν πολύ νέος για να
πάει φυλακή για μια ανοησία.
Έφυγε γρήγορα απ᾽ το γραφείο κι ούτε θυμάται πώς και πότε
έφτασε σπίτι . Μπήκε μέσα και τη βρήκε να μιλάει στο τηλέφωνο.
-Με ποιον μιλάς; Με την αστυνομία;
Την τράβηξε απ᾽ τα μαλλιά, την πέταξε κάτω κι άρχισε να
την κλωτσάει μ᾽ όλη του τη δύναμη. Του φάνηκε πως κάτι προσπαθούσε να του πει,
αλλά εκείνη τη στιγμή δε τον ένοιαζε. Έπρεπε να την καθηλώσει. Να την κάνει να
μη μιλήσει.
Έπεσε πάνω της και τη βίασε, όσες φορές μπορούσε.
Σταμάτησε μόνο όταν συνειδητοποίησε πως δεν ανασαίνει και τα αίματα γέμιζαν τα
ρούχα του.
Κάλεσε βοήθεια. Πήγε στο νοσοκομείο. Η κατάστασή της ήταν
κρίσιμη και το παιδί το έχασε. Ήταν δύο μηνών. Αυτό προσπαθούσε να του πει.
Γύρισε σπίτι και κάλεσε τον τελευταίο αριθμό στο σταθερό. Βγαίνει τηλεφωνητής.
«Ο μαιευτήρας-γυναικολόγος Σπύρος…»
Όλα χάθηκαν. Σκότωσε ο ίδιος την ελπίδα του για κάτι
καλύτερο. Πήγε στο νοσοκομείο, τη φίλησε, της ζήτησε ταπεινά συγγνώμη κι αυτή
τη φορά το εννοούσε και πήγε στην
αστυνομία.
Όσο για εκείνη ανάρρωσε, βρήκε τον εαυτό της και μια φορά
την εβδομάδα πηγαίνει και τον επισκέπτεται, μιλώντας του για όλα τα όμορφα
πράγματα που συμβαίνουν εκεί έξω, γελώντας με την καρδιά της, όπως τότε.
Ο βιασμός δεν αφορά απαραίτητα το σώμα, ή το μυαλό ή τα
συναισθήματα. Έχει να κάνει και με τις αναμνήσεις και με τον χαρακτήρα.
Εκατομμύρια γυναίκες σ᾽ όλο τον κόσμο που έχουν υποστεί κάτι τέτοιο ρίχνουν το
φταίξιμο πάνω τους, πείθοντας τον εαυτό τους πως κάτι δεν κάνουν εκείνες
καλά.
Το 70% των δραστών είναι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές ή
με άσχημα παιδικά βιώματα.
Κάθε κακό προς τους γύρω μας, ή ακόμη και στον εαυτό μας,
πρέπει να καταγγέλλεται. Η ζωή δεν ανήκει σε κανέναν μας. Κανείς δεν έχει
δικαίωμα να σ᾽ εκμεταλλεύεται και να σε
μειώνει. Κανείς δεν ασκεί εξουσία στο μυαλό
ή στο σώμα σου, αν δεν το θελήσεις εσύ ο ίδιος.
Έχεις δικαίωμα στη ζωή, μην αφήνεις κανέναν να στο
καταπατήσει! Πάλεψε!
