Σύμφωνα με τη Φυσική, υπάρχει ο μαγνήτης που, όταν έρθει
σʾ επαφή μʾ ένα άλλο σώμα, δημιουργεί ένα μαγνητικό πεδίο στον περιβάλλοντα
χώρο. Συγκεκριμένα, κάπου αναφέρεται ότι τα ομώνυμα απωθούνται και τα ετερώνυμα
έλκονται.
Θα ακουγόταν πιο λογικό να πει κανείς τʾ αντίστροφο, αλλά
δεν μπορούμε να τα βάλουμε με την φύση. Τελικά, όμως, αν μεταφέρουμε αυτό το
θέμα στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων, τι ισχύει;
Σίγουρα θα έχεις δει ανθρώπους, μʾ εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες
μεταξύ τους που, ωστόσο, είναι τρελά ερωτευμένοι. Ή μπορεί ακόμη να είχες έρθει
κι εσύ σʾ αυτή τη θέση.
Το ζήτημα όμως είναι αν δύο τόσο αποκλίνουσες
προσωπικότητες μπορούν να βάλουν γερές βάσεις μαζί, που να κρατήσουν στο
πέρασμα του χρόνου, όσο δυνατή κι αν είναι η έλξη που τους έφερε κοντά αρχικά.
Επίσης, κατά πόσο το διάστημα που θα είναι μαζί, θα είναι
ευεργετικό και για τους δύο; Ή μήπως θα είναι καταστροφικό;
Γενικότερα, οι άνθρωποι έχουν την τάση να έλκονται από ό,τι
αντιτίθενται σε αυτούς. Λίγο το άγνωστο που τους εξιτάρει την περιέργεια, λίγο
τʾ ανεξερεύνητο τοπίο που δεν πάτησαν ποτέ πριν εκεί, τους κάνει να θέλουν να
τρέξουν προς αυτό που έρχεται και να το γνωρίσουν.
Δύο διαφορετικοί άνθρωποι στο καλούπι του «μαζί» θα
μπορούσαν να πάρουν πολλά πράγματα ο ένας απʾ τον άλλον, καθώς ο καθένας θα
ανακάλυπτε τον κόσμο του άλλου.
Δε θα μάθαινε απλώς καινούργια πράγματα, αλλά
ένας ολόκληρος καινούργιος κόσμος, που δεν είχε βάλει με το νου του ότι μπορεί
να σταθεί μέσα σʾ αυτόν, θα απλωνόταν μπροστά του. Ή, ίσως, τις περισσότερες
φορές, ένιωθε αποστροφή και έλεγε ότι «εγώ ποτέ δε θα το κάνω αυτό».
Όμως, η μοίρα αρέσκεται να παίζει παιχνίδια με τους
ανθρώπους. Σαν ευχή και κατάρα ταυτόχρονα, του εμφάνισε έναν άνθρωπο που, εκ
πρώτης όψεως, ο ένας ήταν το μαύρο κι ο άλλος το άσπρο. Παιδί της νύχτας ο
ένας, παιδί της μέρας ο άλλος.
Παρά τις διαφορές τους κάτι τους τραβούσε πιο κοντά. Ήταν
πεπεισμένοι, λοιπόν, να δοκιμάσουν αυτή τη σχέση. Το ότι οι συνήθειες και τα
γούστα ήταν διαφορετικά, δε σήμαινε πως δεν μπορούσαν να το προσπαθήσουν.
Αντιθέτως, οι απόψεις και ο τρόπος ζωής και των δύο θʾ
ανανεωνόταν. Εκτός του ότι θα παρουσιάζονταν νέα μονοπάτια στη σκέψη τους, θα
μπορούσε ο καθένας παράλληλα να έχει το χώρο και το χρόνο του.
Η καθημερινή ρουτίνα ενός ζευγαριού είναι απʾ τους
βασικούς λόγους που τους κουράζει. Επομένως, αν κάποιες φορές λειτουργούν
μεμονωμένα, δε θα ήταν απαραίτητα κακό, αλλά θα είχε κι οφέλη .
Όμως, τι συμβαίνει αν οι διαφορές είναι ριζικές; Αν οι
κόσμοι τους συγκρούονται σʾ επίπεδο πεποιθήσεων κι αναγκών; Θα μπορούσαν να
παραμείνουν μαζί;
Θα έλεγε κανείς πως θα μπορούσαν να βρουν μια χρυσή τομή,
αλλά μήπως έτσι αυτή η σχέση θα εξελισσόταν απλώς σʾ ένα στείρο συμβιβασμό; Δε
θα ήταν μια καθημερινή καταπίεση των «θέλω» και των δύο; Επομένως, τι νόημα θα
είχε να μείνουν εκεί;
Μπορεί στην αρχή να μοιάζει συναρπαστικό και δελεαστικό
το διαφορετικό. Να μην μπορείς να κλείσεις μάτι το βράδυ, γιατί η έλξη που
νιώθεις για τʾ αντικείμενο του πόθου σου, σου τυραννάει το μυαλό. Αλλά ίσως δεν
αρκεί.
Κανείς, όμως, δεν είναι απόλυτα σίγουρος για το τι μπορεί
να συμβεί. Η ίδια η φύση μας εκπλήσσει κάθε φορά με τις αναπόφευκτες εξαιρέσεις
της.
