Το ζευγάρι μπαίνει μαζί στο σπίτι. Μπαφιασμένοι κι οι δύο
απ’ τη δουλειά, την αφόρητη κίνηση και το τσουχτερό κρύο που σπάει καρύδια. Σε
μία απ’ τις τσάντες με ψώνια που κουβαλάνε, λάμπει το μάτι μίας τσιπούρας.
Αποκαμωμένοι καθώς είναι, ξεκινούν να συζητούν για το
πόσο δύσκολες είναι οι δουλειές τους, για το πόσο λίγο χρόνο έχουν. Κάποια
στιγμή τα πνεύματα οξύνονται. Ανεβαίνουν οι τόνοι.
Εκείνος νευριάζει γιατί εκείνη δε δείχνει να
καταλαβαίνει. Εκείνη απαντάει ότι είναι ένα γαϊδούρι που ξέρει μόνο να φωνάζει
και να χτυπιέται. Κρατάει με το ένα χέρι την τσιπούρα και με τ᾽ άλλο το μαχαίρι
για να την ξελεπιάσει.
Εκείνος τη λέει τρελή κι αχάριστη. Εκείνη σηκώνει το χέρι
της και σχεδόν ασυναίσθητα του προσγειώνει την τσιπούρα στ᾽ αριστερό μάγουλο.
«Πλαφ». Τη συνέχεια τη φαντάζεστε.
Ok,
σοβαρεύομαι...
Όσοι με γνωρίζουν από λίγο πιο παλιά, ξέρουν ότι έχω ξανασχοληθεί
με το θέμα του καβγά στη σχέση.
Είναι πολύ σημαντικό να γίνεται μερικές φορές ένα καλό
«μπαμ» (ή «πλαφ») για να εκλύεται λίγη ένταση και για να επιλύονται ζητήματα,
απ᾽ τα πιο επουσιώδη μέχρι και τα τόσο σοβαρά, εκείνα που μπορεί ν᾽ αλλάξουν
ζωές.
Δεν είναι πάντα εύκολο να συνεννοηθείς.
Παίζουν πολλά: κούραση, μαζεμένο στρες, ρουτίνα, πολύς
καιρός χωρίς σεξ (κι ίσως και μειωμένο ενδιαφέρον), διαφορετικό mood.
Και φυσικά, η γνωστή και πολύ αγαπημένη έλλειψη
κατανόησης της πλευράς του άλλου (θα σας φάω τ’ αυτιά, ψάξτε να βρείτε τι πάει
να πει «ενσυναίσθηση» γιατί χανόμαστε!).
Σκεφτείτε το εξής απλό: γυρίζει ο μεν απ᾽ τη δουλειά του,
όπου και βρίσκει τον/η δε να τον περιμένει με γκρίνια, λογαριασμούς, και ούτω
καθ’ εξής. Πολύ θέλει ο άνθρωπος για να φλιπάρει;
Ήδη τσιτωμένος καθώς είναι, πιθανότατα θ᾽ αφήσει τον
εσωτερικό του Incredible Hulk να βγει προς τα έξω και να τα κάνει όλα όπα.
Δεν είναι, βέβαια, ο σωστός τρόπος αυτός να επιλυθεί μία
διαφορά ή ν᾽ αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα, ούτε φυσικά κι ο μόνος. Είναι όμως
στιγμές όπου η συνεννόηση η λεκτική απλώς δεν «τσουλάει».
Είναι στιγμές όπου θέλεις ν᾽ αρχίσεις να φωνάζεις και να
βρίζεις και να πιάσεις τον άλλον απ’ το λαιμό και… Καταλάβατε θαρρώ.
Όπως ειπώθηκε νωρίτερα, ο καβγάς είναι τρόπος να διαχυθεί
ένταση. Ψυχολογικά μιλώντας, ορίζεται ως «σύγκρουση», κι είναι ένα
σημαντικότατο κομμάτι της επικοινωνίας μεταξύ ενός ζευγαριού (τι να σας κάνω,
εδώ που ήρθατε, για ζευγάρια θα ακούσετε).
Ο τρόπος με τον οποίο συγκρουόμαστε δείχνει το πόσο σαφή
όρια έχουμε στη σχέση, πόσο άμεσα θ᾽ αντιμετωπίσουμε τον άλλο (παθητική ή
ενεργητική επιθετικότητα) και πόσο έντονα διεκδικούμε αυτό που θέλουμε, ακόμα
και κόντρα στην επιθυμία του άλλου.
Δείχνει βέβαια και κάτι ακόμα: το αν μας ενδιαφέρει μέσω
του τσακωμού να βελτιώσουμε μία κατάσταση ή αν απλά θέλουμε να μειώσουμε το
άλλο άτομο.
Τι, δε σας έχει τύχει; Ελάτε τώρα…
Λέγεται γενικά ότι όποιος τσακώνεται έχει λόγους ακόμα να
κρατήσει μία σχέση, και πως η σιωπή ίσως σηματοδοτεί ένα «τέλος».
Δε διαφωνώ· πιστεύω ότι τα συναισθήματα που βγαίνουν σε
μία σύγκρουση είναι ενδεικτικά του τι υπάρχει ακόμα ζωντανό ανάμεσα στους δύο…
Αν κάποιος (ή και οι δύο) βαριέται να συγκρουστεί, είναι
πολύ πιθανό να έχει «μουδιάσει» συναισθηματικά ή απλά να δίνει λιγότερη αξία
στο δίκιο του μέσα στη σχέση – άρα, πρακτικά, και στην ίδια τη σχέση!
Μη σας χαλάσω τη διάθεση, μα πιθανότατα τσακώνεται ήδη
κάπου αλλού…
Δε θέλω να ξαναμπώ στην κλισέ λογική του ότι το σεξ είναι
καλύτερο μετά από καβγά -για το κάθε ζευγάρι είναι διαφορετικό, και δεν είμαι
εδώ για να βγάζω θεωρίες (Μεταξύ μας, βέβαια, έχω δοκιμάσει τον ισχυρισμό, και
τον έχω βρει αληθινό. However, πιστεύω ότι ήταν περισσότερο θέμα ανθρώπου και
χημείας παρά τσακωμού).
Η σύγκρουση είναι ένα κομμάτι επικοινωνίας, όπως είπαμε
πριν. Είναι αξίωμα το ότι «κανείς δεν τσακώνεται μόνος του», οπότε, ένας
τσακωμός με αντίστοιχα δυνατές φωνές και ρίψεις διακοσμητικών (ή τροφίμων)
δηλώνει μία κάποια ισοτιμία στη σχέση.
(Π.χ.: πόσο δυνατή ήταν η φάπα με την τσιπούρα; Πώς
απάντησε ο άλλος;)
Δε γίνεται εσύ να φωνάζεις κι εγώ να μένω σιωπηλός… Το πιο
πιθανό είναι, πριν το πάρω λογικά το θέμα, να σε στολίσω κι εγώ καταλλήλως.
Αν θεωρώ ότι είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, αν πιστεύω
ότι με τον καβγά μπορούμε να τα βρούμε και πως δε θα σκοτωθούμε μεταξύ μας, αν
είναι και λίγο χαρακτηριστικό της σχέσης να πέφτει που και που κάνα «γαλλικό»,
τότε το πιο πιθανό είναι ότι η σύγκρουση βοηθάει.
Καταλήγοντας, ο τσακωμός δεν είναι επιζήμιος για τη
σχέση· τουναντίον. Βοηθάει (σε λογικά πάντα πλαίσια) να ειπωθούν αυτά που
μένουν καιρό ανείπωτα, βοηθάει να επαναπροσδιοριστούν κάποια όρια που μπορεί να
έχουν χάσει λίγο τη σημασία τους.
Και φυσικά, βοηθάει μερικές φορές να «ξυπνήσουμε» λίγο
και να καταλάβουμε ότι είτε κάτι που κάνουμε ενοχλεί το σύντροφό μας, ή ότι κι
εκείνος δεν είναι τέλειος…
Till next time, φαγωθείτε ελεύθερα!
