Πριν λίγο καιρό, όταν άκουγες να
μιλούν για κεραυνοβόλο έρωτα ή που σʾ έπιανε αλλεργικό σοκ ή γέλια μέχρι δακρύων.
Άκουγες τα ζευγαράκια της παρέας σου νʾ αφηγούνται με κάθε λεπτομέρεια το πώς
ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά και περνούσαν απʾ το μυαλό σου δέκα τρόποι
αυτοκτονίας.
Οτιδήποτε αναφέρεται σε
«καρμικούς έρωτες», σε «μοιραίες συναντήσεις» ή σε «αδελφές ψυχές» σʾ αφήνει
παγερά αδιάφορο. Όλα αυτά για σένα είναι ψευδαισθήσεις και δεν υπάρχουν στη
πραγματικότητα.
Όμως ήρθε κι εσένα η ώρα σου. Είδες
τελικά που αυτά που κορόιδευες έχουν τελικά κάποια βάση;
«Όπα! Εγώ δε χαζοερωτεύομαι» θα
πεις. Απλά κάτι συνέβη. Δεν ξέρεις τι ήταν αυτό που σʾ έκανε να σκαλώσεις. Το
βλέμμα, το χαμόγελο, αυτός ο ηλεκτρισμός που ένιωσες καθώς καρφωθήκατε ο ένας
στα μάτια του άλλου.
Υπήρξε κάτι όμως που έκανε αυτή τη
συνάντηση ξεχωριστή. Σαν ο χρόνος κι ο τόπος να ήταν ο κατάλληλος και τα πάντα
να προμήνυαν πως θα βρεθείτε. Δυο ξένοι που μοιράστηκαν την ίδια ακριβώς
στιγμιαία έλξη κι είχαν την ίδια διαίσθηση, πως δεν συναντήθηκαν τυχαία.
Κάπως έτσι είναι ο έρωτας με τη
πρώτη ματιά, αν μπορούμε να τον προσδιορίσουμε και να τον ορίσουμε τελικά
κάπως. Αυτό το στιγμιαίο σκάλωμα στο πρόσωπο και το βλέμμα του άλλου. Ο τρόπος
που στο δικό μας μυαλό, εκείνη τη στιγμή, αυτό το άτομο ξεχωρίζει και
εξιδανικεύεται.
Συνοδεύεται από αδυναμία άμεσης
αντίδρασης, άγχος, ιδρώτα, ταχυκαρδία, χαζό χαμόγελο που αδυνατείς να διώξεις,
επιθυμία και μια αίσθηση πως εσείς οι δύο, ίσως, ήταν μοιραίο να συναντηθείτε.
Ο κεραυνοβόλος έρωτας μπορεί
έπειτα να οδηγήσει σε σχέση ή να μην ιδωθείτε ποτέ ξανά. Μπορεί να βρεθείτε
μετά από πολλά χρόνια τυχαία.
Όλοι μας έχουμε ζήσει πάνω κάτω
τέτοιες καταστάσεις. Όλοι έχουμε να διηγηθούμε κάποια μικρή η μεγάλη ιστορία
για έναν κεραυνοβόλο έρωτα που είτε δεν οδήγησε κάπου και ήταν μόνο μια στιγμή,
είτε αυτός ο έρωτας έγινε σχέση κι έπειτα χωρισμός. Κάποιοι ίσως έχουν να
διηγηθούν ιστορίες που ξεκίνησαν με «στιγμιαίο ερωτικό χτύπημα» και κάπως έτσι
βρήκαν τʾ άλλο τους μισό, τον σύντροφο που αναζητούσαν τελοσπάντων!
Αν με ρωτήσετε αν πιστεύω τελικά
στον κεραυνοβόλο έρωτα θα σας απαντήσω:
Όχι. Δεν πιστεύω. Πιστεύω, όμως,
πως κάποιους ανθρώπους δεν τους συναντάμε τυχαία, ούτε κι αυτό το αίσθημα που
μας προκαλούν, έστω και για δευτερόλεπτα είναι τυχαίο.
Κάποια άτομα έχουν μια ανεξήγητη
επίδραση πάνω μας. Θα κοιτάξουμε μέσα σε πολλά μάτια στη ζωή μας. Κάποια, όμως,
θα μας αφήσουν ανεξίτηλες αναμνήσεις.
Μπορεί αυτό που θα νιώσουμε να
μην είναι έρωτας αλλά έλξη κι επιθυμία για τον άλλο, μπορεί να νιώθουμε πως
κάτι έξω από εμάς, μας ωθεί να πλησιάσουμε περισσότερο το άτομο που μας
κέντρισε τόσο και νʾ αδυνατούμε να το αφήσουμε να φύγει χωρίς να του μιλήσουμε,
ή έστω να προσπαθήσουμε.
Πολλά λέγονται για τον
κεραυνοβόλο έρωτα κι αν υφίσταται τελικά ή είναι απλά μια «ανάγκη» του να πλάσουμε
στο μυαλό μας κάτι τέλειο κι ιδανικό.
Κλείνοντας θα πω μόνο αυτό. Την
επόμενη φορά που θα σας κινήσει το ενδιαφέρον και θα σας εξάψει τη φαντασία ένας
άνθρωπος, αδράξτε την ευκαιρία να τον πλησιάσετε. Αν το ενδιαφέρον δεν είναι
αμοιβαίο δεν έγινε τίποτα. Απλά χαμογελάστε και αποχωρήστε.
Υπάρχει, όμως, μεγάλη πιθανότητα
αυτή η έλξη να είναι αμφίδρομη οπότε… τη συνέχεια σας αφήνω να τη γράψετε μόνοι
σας.
