Ένα απ᾽ τα τσιτάτα που κυκλοφορεί πολύ στο Facebook, είναι
αυτό που λέει: «Οι σχέσεις αρχίζουν με χαρά και τελειώνουν με Καρρά» και,
μεταξύ μας, έχει μεγάλη δόση αλήθειας. Καρράς μπορεί να μην είναι, αλλά κάτι σε
καψουροτράγουδο θα το ᾽χει. Το θέμα είναι πώς φτάνεις μέχρι τον Καρρά.
Ποτέ κανείς δε σκέφτεται ότι κάτι που ξεκινάει όμορφα, θα
τελειώσει με πόνο, που λέει και το άσμα. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ποτέ
κανείς δεν ξεκινάει κάτι που γουστάρει πολύ, σκεφτόμενος ότι κάποια στιγμή θα
τελειώσει. Έλα, όμως, που συνήθως έτσι γίνεται. Οι λόγοι να χωρίσεις είναι
αμέτρητοι.
Το βασικότερο πρόβλημα με τον χωρισμό είναι πως πάντα
κάτι μένει μέσα σου. Γι αυτόν που βάζει την τελεία, υπάρχει η αμφιβολία.
«Μήπως δεν έκανα καλά, μήπως πρέπει να δώσω άλλη μία
ευκαιρία, να ξαναπροσπαθήσουμε, να το παλέψουμε».
Για τον δέκτη της απόφασης μένει μόνο ένα γιατί και είναι
πολύ δύσκολο αυτό το γαμημένο το «γιατί».
Τίποτα, όμως, δεν είναι χειρότερο απ᾽ την αμφιβολία. Σε
τρώει, σε πονάει, ειδικά όταν έχεις ακόμα αισθήματα για τον άλλο, που συνήθως
έχεις. Είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
Μέρα με τη μέρα αυτό το «μήπως» θεριεύει μέσα στο κεφάλι
σου. Κι όσο αυτό μεγαλώνει, σπρώχνει σιγά-σιγά τους λόγους της απόφασής σου
στην σκοτεινή πλευρά του μυαλού σου και μένει στην επιφάνεια μόνο ένα μικρό
κομματάκι, που σε κάνει να νομίζεις ότι μπορείτε να διαλύσετε.
Εκεί είναι που κάνεις το λάθος και γυρνάς σε κάτι
τελειωμένο, γιατί το κομματάκι που φαίνεται, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου
που εσύ ο ίδιος έκρυψες. Και πάμε πάλι απ’ την αρχή. Πρώτα τη χαρά, μετά τον
Καρρά. Ναι, σύμφωνοι.
Νιώθεις ακόμα κι ελπίζεις να τα ξεπεράσετε όλα. Κάπου
μέσα σου, όμως, ξέρεις πολύ καλά ότι παίζεις την παράταση με πουλημένο
διαιτητή. Το πολύ-πολύ να φας ακόμα ένα γκολ.
Το πρόβλημα που επιδέξια έκρυψες, με την πρώτη ευκαιρία
θα το ξαναβρείς μπροστά σου. Και τ᾽ άπλυτα τα βάζουμε στον νεροχύτη για να μη
φαίνονται, αλλά αν δεν τα πλύνεις εκεί θα είναι. Δεν έχει σημασία πόσο καλή
διάθεση έχετε να το κάνετε να δουλέψει. Αν κατάφερε μία φορά να σας χωρίσει, θα
το ξανακάνει γιατί πολύ απλά, για κάποιον από τους δυο σας, είναι σημαντικό και
πονάει.
Δε σου λέω να μην δίνεις δεύτερες ευκαιρίες σε κάτι που
πιστεύεις ότι αξίζει, σου λέω να κρατάς και μία πισινή. Μην πέφτεις πάλι με τα
μούτρα, ειδικά όταν τα έφαγες ήδη μία φορά.
Η προσπάθεια πρέπει να γίνεται, ναι, καμία διαφωνία, αλλά
όταν μπορεί να αλλάξει κάτι. Άλλο είναι να αποφασίσεις να το τελειώσεις για
λόγους όπως «δε μου αφιερώνεις όσο χρόνο θα ήθελα» κι άλλο γιατί είναι
εγωιστής, παθολογικά ζηλιάρης ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Οι άνθρωποι δεν είναι ρούχα για να τα κόψεις και να τα
ράψεις πάνω σου. Δεν αλλάζει τόσο εύκολα ο άλλος. Και πρέπει να καταλάβεις ότι
δεν έχει και νόημα ν᾽ αλλάξει για να είναι μαζί σου. Το θέμα είναι να θες τον
άλλο γι’ αυτό που είναι κι όχι με παραλλαγές. Αν δεν σου κάνει όπως είναι, άστο
για κάποιον άλλο που το ονειρεύεται έτσι ακριβώς.
Κάτσε, λοιπόν, και βάλ’ τα κάτω. Δες αν μπορεί να
δουλέψει. Σκέψου το καλά και δες: αξίζει να πονέσετε ακόμα μία φορά;
