Το άλλο μας μισό. Τι είναι αυτό και πώς τʾ αναγνωρίζουμε; Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που όταν θα τους δούμε, αμέσως θα τους μισήσουμε ή θα αδιαφορήσουμε για την ύπαρξή τους, γιατί θα νιώσουμε ότι είναι το επόμενό μας λάθος.
Η ζωή κι η μοίρα θα κινήσουν λυτούς και δεμένους για να
σας ξαναφέρουν δίπλα, στο ίδιο μέρος. Τουλάχιστον έτσι γίνεται τις περισσότερες
φορές.
Έτσι συνέβη και με τους ήρωες της ιστορίας μας.
Δυο παιδιά ήταν και οι δύο. Γνωρίστηκαν ένα παγωμένο
βράδυ Χριστουγέννων. Στο κλαμπ αντάλλαξαν μερικές ματιές και κατευθείαν
σχημάτισαν τη χειρότερη γνώμη.
Ανωριμότητα διέκρινε ο ένας, ξινίλα ο άλλος. Νόμιζαν ότι
αυτό ήταν όλο, και συνέχισαν να διασκεδάζουν με την παρέα τους.
Μια μέρα μετά, η οθόνη του υπολογιστή του ενός ήρωά μας,
φωτίστηκε. Είχε ξεχάσει τον λογαριασμό του τσατ ανοιχτό. Παρόλο που είχε πει πολλές
φορές στον εαυτό του πως θα εξαφανιζόταν από τα social media, πάντοτε δίσταζε. Είχε μία ελπίδα πως, κάποτε,
κάτι καλό θα συνέβαινε.
Ένα άγνωστο πρόσωπο προσπαθούσε να του κεντρίσει το
ενδιαφέρον με τον πιο ηλίθιο κι αμήχανο τρόπο: στέλνοντας emoticons.
«Γεια σου» του απάντησε διαχυτικά.
Μέσα σε
κλάσματα δευτερολέπτου ένα κομπλιμέντο ήρθε για να σπάσει τον πάγο από την άλλη
μεριά του υπολογιστή. Μια αψυχολόγητη συζήτηση ξεκίνησε μεταξύ τους, με τον
έναν να προσπαθεί να προσεγγίσει και τον άλλον νʾ απωθεί με ψυχρό ύφος.
Παρʾ όλη την αρχική αντιπάθεια η κουβέντα συνεχίστηκε. Μιλούσαν
μία ώρα, μέχρι που έμαθαν κάποια πράγματα ο ένας για τον άλλον. Αντάλλαξαν
αριθμούς και ύστερα από αρκετούς ενδοιασμούς έκλεισαν ραντεβού.
Κανείς δεν περίμενε κάτι ιδιαίτερο ή που νʾ αξίζει τον
κόπο.
«Ένας καφές είναι μόνο για να περάσει η ώρα», σκέφτηκαν ταυτόχρονα.
Είκοσι λεπτά μετά
τα μεσάνυχτα. Ο ένας τους συνεπής στο ραντεβού τους, περίμενε στο σημείο που
είχαν ορίσει. Ο άλλος άφαντος. Είχε αργήσει.
Δέκα λεπτά αργότερα, τον είδε να ξεπροβάλει από ένα
φαγάδικο στο Γκάζι μαζί με την παρέα του και τότε ήταν που όλα γύρισαν τούμπα. Το
ραντεβού του ήταν η αχώνευτη φάτσα που είχε συναντήσει την προηγούμενη μέρα στο
κλαμπ.
Αμηχανία διάχυτη στην ατμόσφαιρα, ενώ ο άλλος, ήρεμος και
χαλαρός, φαινόταν να το διασκεδάζει.
Οι ερωτήσεις κλασικές: τι σπουδάζεις, από πού είσαι. Όλα
κυλούσαν βαρετά και ήσυχα μέχρι που η κουβέντα πήρε άλλη τροπή.
«Οι φίλοι δεν μπορούν να συμπληρώσουν όλα τα κενά που
έχουμε» είπε ο αχώνευτος κάποια στιγμή.
Κανένα σχόλιο απʾ την άλλη μεριά. Ο ενθουσιασμός που
προκάλεσε αυτή η διαπίστωση, πνίγηκε μέσα σε μια γουλιά καφέ. Το παραμύθι άλλωστε
περί αναζήτησης του άλλου μισού το είχε ακούσει πολλές φορές, κανείς όμως δεν
το εννόησε αληθινά.
Η βραδιά συνεχίστηκε με μια πρόταση για ποτό. Βγήκαν στο
μαγαζί που πρωτοσυναντήθηκαν το προηγούμενο βράδυ.
Παρήγγειλαν τα ποτά τους. Η «κινούμενη ξινίλα» έκανε κίνηση
να κεράσει, αλλά ο άλλος, με μια γρήγορη κίνηση, άρπαξε τα λεφτά, τα επέστρεψε
κι έδωσε τα δικά του.
«Κερνάω εγώ σήμερα» είπε.
«Πολύ αγενές» σκέφτηκε μιας κι οι τρόποι καλής
συμπεριφοράς απαγορεύουν τέτοιου είδους άγαρμπους χειρισμούς.
Για μία φορά, όμως, έκανε λάθος. Αυτό επιβεβαιώθηκε όταν ο
ανώριμος-εκ-πρώτης-όψεως τράβηξε το χέρι του, για να χορέψουν μαζί και πιο
κοντά. Ένα φιλί απʾ το πουθενά ήρθε, για να τους κλειδώσει σʾ ένα κόσμο που
λίγοι μπορούν πλέον να βρεθούν, αυτού της πληρότητας.
Δεν ήταν όλα ρόδινα. Προέκυψαν δυσκολίες λόγω απόστασης,
λόγω απροσάρμοστων ωραρίων και διαξιφισμών. Παρέμειναν, όμως, μαζί.
Μετά από ένα κοπιαστικό χρόνο, κατάφεραν να είναι μαζί σʾ
ένα δικό τους σπίτι, σε μια δικιά τους ζωή. Συνέχισαν να πιστεύουν πως τίποτα
δεν είναι αδύνατο, αρκεί να παλεύεις για ό,τι πραγματικά αγαπάς. Μόνο έτσι
αποδεικνύεις πως αξίζουν δυο μισά να ζουν σαν ένα.
Το καλό πράγμα αργεί να έρθει. Μα όταν αυτό συμβεί, θα το
νιώσετε. Οι δυσκολίες είναι αναπόφευκτες, όμως το αποτέλεσμα σας δικαιώνει.
