Έκανα που λέτε τις προάλλες μία κουβέντα με μία ανήσυχη
συνάδελφο, η οποία μου έκανε μία ερώτηση που με έβαλε σε σκέψεις.
Γιατί ξενερώνουμε;
Αν χάνεται το ενδιαφέρον, υπάρχει τρόπος να το
επαναφέρουμε; Κι αν το καταφέρουμε, θα κρατήσει;
«Πώς κρατιέται μία σχέση, ψυχολόγε μου;»
Με άγχωσε. Έπρεπε να τη βοηθήσω.
Ιδού:
Η προσωπική μου θεώρηση είναι αρκετά απλή κι ίσως και
λίιιγο μονόπλευρη (εντάξει, δίπλευρη). Απαιτούνται δύο μικρά αλλά τόσο
θαυματουργά συστατικά για να κρατήσει μία σχέση τη «φλόγα» της: κίνητρο κι
ενδιαφέρον.
Και εξηγούμαι.
Το κίνητρο είναι (σε αιρετικά απλά πλαίσια) η αίσθηση πως
θέλουμε να κάνουμε κάτι. Ότι έχει νόημα να το κάνουμε, ότι έχουμε το «drive», ή
αλλιώς την «ώθηση» να το κάνουμε.
Ειδικότερα στα θέματα των ανθρώπινων σχέσεων, θεωρώ πως το
κίνητρο είναι το πιο σημαντικό κομμάτι του «παζλ», κι είναι ακριβώς η
έλλειψη/μείωση αυτού του συστατικού η οποία φθείρει, διαβρώνει κι εντέλει
τερματίζει τις σχέσεις.
Ψυχολογικά μιλώντας, υπάρχουν δύο είδη κινήτρου (ψάξτε
το, αξίζει, θα καταλάβετε πολλά), το εσωτερικό και το εξωτερικό. Το εσωτερικό
κίνητρο είναι αυτό που πηγάζει από μέσα μας.
Είναι αυτό που μας κάνει να πηγαίνουμε γυμναστήριο κάθε
απόγευμα παρά την ισχυρή βαρυτική έλξη του καναπέ, είναι αυτό που μας κάνει να
δουλέψουμε λίγο παραπάνω στη δουλειά που αγαπάμε (σημαντικό αυτό, κρατήστε το),
είναι αυτό που μας κάνει να λέμε στον άλλον «σε θέλω» ακόμα κι όταν έχει
περάσει καιρός και τον έχουμε συνηθίσει περισσότερο κι απ’ το «Μόνος στο σπίτι»
τα Χριστούγεννα (μπλιέεε).
Το εξωτερικό κίνητρο είναι αυτό που έρχεται απ’ το περιβάλλον (δουλειά για επιβίωση, ξύπνημα για
να μη φας απουσία, γυμναστήριο για να μην είσαι σα σημαδούρα στην παραλία,
διάβασμα για να περάσεις το μάθημα, κλπ,
κλπ…).
Δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις το εξωτερικό
κίνητρο δε συνάδει με το εσωτερικό, οπότε αυτό που κάνουμε το κάνουμε με μισή
καρδιά, ακριβώς επειδή «πρέπει» να το κάνουμε.
Όπως καταλαβαίνετε είναι πολύ σημαντικό να έχουμε
εσωτερικό κίνητρο, ειδικά όταν μιλάμε για μία σχέση. Για να υπάρχει κίνητρο
πρέπει να δουλέψουν κι οι δύο.
Τι σημαίνει αυτό;
Για μένα, πρέπει να μπει κανείς σε «mode» σχέσης. Δηλαδή
να είναι σίγουρος για το τι θέλει (πράγμα δύσκολο, δεν το συζητώ), τι
αισθάνεται και πόσα θέλει και μπορεί να προσφέρει. Και φυσικά, τι ανάγκες κι
απαιτήσεις έχει.
Με αυτό τον τρόπο δίνει κίνητρο στο άλλο άτομο να
επενδύσει, να αισθανθεί μία κάποια σιγουριά, να μη νιώθει αβεβαιότητα και φόβο.
Ένα κίνητρο που μετά από κάποιο σημείο είναι αρκετό για να αντικαταστήσει τον
αρχικό ενθουσιασμό (ο οποίος -μαντέψτε- ήταν το αρχικό κίνητρο!) και να
συνεχιστεί η σχέση.
Δε γίνεται μετά από αρκετό καιρό να υπάρχει η ίδια έλξη,
ο ίδιος «σπινθήρας» αν θέλετε. Πρέπει μετά το πάθος νʾ ακολουθήσει η συντροφικότητα, όχι όμως σε βάρος της
σεξουαλικής κι ερωτικής αγάπης…
Κίνητρα είναι το να προσέχει κανείς τον εαυτό του, τόσο
νοητικά όσο και σωματικά. Δε λέω να είστε μοντέλα που διαβάζετε καθημερινά
φιλοσοφία και ανώτερα μαθηματικά ενώ κάνετε κοιλιακούς…αλλά τόσο ο ένας όσο και
ο άλλος μπορούν να διατηρήσουν ως ένα σημείο την εικόνα που κάποτε ερωτεύτηκαν.
Και φυσικά και το μυαλό, τις ιδέες, τα όνειρα και τις σκέψεις που κάποτε
ερωτεύτηκαν.
Αν αλλάξουμε σε βαθμό που είμαστε τελείως διαφορετικοί απʾ
τους ανθρώπους που κάποτε τα βρήκαν μεταξύ τους, έχει άραγε νόημα να
συνεχίσουμε;
(Δε μιλάω φυσικά για την εξέλιξη… Η πεμπτουσία της σχέσης
είναι η εξέλιξη, το να προχωράνε οι δύο μαζί, αντί μόνοι. Να βελτιώνονται, να
μαθαίνουν απʾ τα λάθη και να γιορτάζουν τις επιτυχίες μαζί.)
Κίνητρο για τον άλλο αλλά και για σένα είναι να θέλεις
πάντα να εξελίσσεσαι μαζί του, ακόμα και σε τομείς που δε σε ενδιαφέρουν. Είναι
να τον καταλαβαίνεις, να τον συναισθάνεσαι, να βλέπεις τα πράγματα κι από τη
δική του σκοπιά.
Κίνητρο δίνεις στον άλλο με το να προτιμάς μερικές φορές
να έχεις έναν ήρεμο σύντροφο, παρά να έχεις δίκιο. Έλεγχος του εγωισμού, ίσως;
(Έχεις δίκιο, οk. Αλλά είναι τόσο σημαντικό πια να το
τρίψεις στα μούτρα του; Είναι τόσο σημαντικό το να «κερδίσεις» στο ποιος είναι
ο πιο σωστός; -όχι να είσαι και θύμα,
όμως…)
Και τελικά, κίνητρο είναι να κρατάς το ενδιαφέρον ζωντανό.
Να ρωτάς πάντα τον άλλον τι σκέφτεται, τι νιώθει, τι φοβάται, τι τον
ενθουσιάζει. Νʾ αμφισβητείς.
Να τον πειράζεις, να του κρατάς καμιά φορά μούτρα, να του
κάνεις και καμιά μικρή ζήλια, ίσα-ίσα για να νιώσει ότι περνάει ακόμα «η
μπογιά του».
Ο καθένας έχει διαφορετικούς τρόπους να προσεγγίσει το
σύντροφό του, διαφορετικά κίνητρα κι ενδιαφέροντα. Κοινός παρονομαστής σε όλα
αυτά πρέπει πάντα να είναι η αίσθηση ότι «θέλουμε» τον άλλον, και ότι αυτή η
θέληση έρχεται από μέσα μας.
Αν μένουμε με κάποιον επειδή έχουμε συνηθίσει ή επειδή
φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι, έχουμε κίνητρο εξωτερικό, το οποίο δεν μπορεί παρά
κάποια στιγμή να εξασθενίσει και να μας επιτρέψει να διαλύσουμε την πιθανή
σχέση.
Συμπέρασμα; Σκεφτείτε τα κίνητρά σας, ερευνήστε για μία
στιγμή το τι αισθάνεστε, και θα καταλάβετε πολύ καλύτερα τι είναι αυτό που σας
κρατάει εκεί που βρίσκεστε. Σκεφτείτε τι κίνητρα δίνετε στους άλλους.
Κι αν θέλετε, σκεφτείτε κι αυτό: σας δίνουν άραγε το
απαραίτητο κίνητρο για να μείνετε εκεί;
