Μία μικρή ξενάγηση στην Κλινική Πλαστικών Επεμβάσεων, μπορεί να σου μάθει πολλά πράγματα για τον κόσμο που ζούμε, τους ανθρώπους που αλληλεπιδρούμε και την κοινωνία που αναπτύσσουμε.
Πάρτε για παράδειγμα την κυρία Αννέτα. Ψηλή και λυγερόκορμη στα πενήντα της, φαίνεται να κρατιέται καλά. Φοράει μία ανοιχτή καφέ γούνα, ασημικά και χρυσά που της στοίχισαν μία περιουσία και κρατάει ηλεκτρονικό τσιγάρο, γιατί πάνω απʾ όλα προσέχει και την υγεία της.
«Κυρία Αννέτα Μαρίνου;»
Η φωνή της νοσοκόμας την ξυπνάει
απʾ το
λήθαργό της και σηκώνεται μ᾽ αργές κινήσεις για να την ακολουθήσει.
«Μόνο μύτη θα ορθώσουμε σήμερα,
κυρία Μαρίνου;»
«Ναι, χρυσό μου, και λίγο στήθος.
Νομίζω ότι πήρε μία περίεργη κλίση απʾ την
τελευταία φορά».
Η νοσοκόμα χαμογελάει. Όλα θυσία
για χάρη της ομορφιάς.
Στην επόμενη πτέρυγα, παρατηρούμε
ένα όμορφο παιδί, ψηλό και μελαχρινό, να περιφέρεται ανήσυχο στους διαδρόμους.
Οι κοπελίτσες που περνούν από δίπλα του, τον κοιτάζουν και χαζογελούν αλλά
εκείνος τις αγνοεί επιδεικτικά.
Ξαφνικά, άλλη μία νοσοκόμα
εμφανίζεται στ᾽ οπτικό του πεδίο και τρέχει καταπάνω της.
«Τελικά τι είπε ο γιατρός; Μπορεί
να μ᾽ αναλάβει;»
Η νοσοκόμα κατεβάζει το κεφάλι σʾ ένδειξη
απογοήτευσης.
«Όχι, καλέ μου Ιάσονα. Δεν
μπορείς να πειράξεις άλλο τα φρύδια σου γιατί κινδυνεύουν τα μάτια σου, ούτε να
σφίξεις περισσότερο τα ζυγωματικά σου. Θα δημιουργήσεις πρόβλημα στα οστά».
Το παιδί, μάλλον ο Ιάσονας μιας
και πλέον τον γνωρίσαμε κι είναι φίλος μας, κατεβάζει μούτρα μέχρι το πάτωμα
και πετάει κι ένα γαμωσταυρίδι για την κορύφωση.
Με θιγμένη αξιοπρέπεια, γυρίζει
πλάτη στην νοσοκόμα και με μεγάλες δρασκελιές κάνει να φύγει.
Τελευταία στιγμή γυρίζει και φωνάζει απειλητικά:
Τελευταία στιγμή γυρίζει και φωνάζει απειλητικά:
«Δεν είστε ικανοί γι αυτό!
Τελευταίοι! Θα πάω σε καλύτερους γιατρούς! Τον Jason δε θα τον ξαναδείτε εδώ μέσα!».
Η νοσοκόμα κουνάει το κεφάλι της
ως δείγμα κατανόησης κι επιστρέφει στη δουλειά της.
Η κλινική σφύζει από ζωή,
ομορφιά, περηφάνια κι ανόρθωση (ηθικού και όχι μόνο).
Στο δεύτερο όροφο, όμως, εκεί που
οδηγεί μόνο ένα ασανσέρ κι οι σκάλες στην πίσω πτέρυγα της Κλινικής, επικρατεί
μία διαφορετική κατάσταση. Ένας κόσμος τελείως παράταιρος απʾ τον
πρώτο, μία πραγματικότητα που μπορεί να συνθλίψει σε χίλια κομμάτια αυτή που
κυριαρχεί στο ισόγειο.
Εκεί, θα γνωρίσουμε τη μικρή
Ιωάννα, που κάθεται υπομονετικά στο κρεβάτι της, όσο ο γιατρός της επουλώνει
προσεχτικά τις πληγές απʾ τα
εγκαύματά της. Η ίδια παίζει με το κινητό και, πού και πού, χαζεύει απʾ το παράθυρο έξω. Σήμερα είναι μία καλή μέρα,
θα μπορούσε να πάει με τους φίλους της εκδρομή. Σήκωσαν φωτογραφία στο facebook και ζήλεψε που δεν είναι μαζί τους.
Αλλά πού να βγει σε τέτοια κατάσταση;
«Γλυκιά μου, πάμε πολύ καλύτερα»,
της λέει όλο ελπίδα ο γιατρός. «Σύντομα το πρόσωπο σου θα το έχουμε
αποκαταστήσει σε μέγεθος 40%. Όλα θα πάνε καλά!»
Η Ιωάννα χαμογέλασε αλλά αυτό την
έκανε να μορφάσει απʾ τον πόνο.
«40% είναι καλό ή κακό;», αναρωτιέται η Ιωάννα.
«Θα μπορεί να μ᾽ αντικρύσει ο
Αντώνης ή θα τρέχει σαν τρελός να ξεφύγει απʾ το αποκρουστικό θέαμα;»
Στο δίπλα δωμάτιο υπάρχει πολύς
κόσμος. Ακούγονται φωνές, τραγούδια, ευχές. Έχει γενέθλια ο μικρός Παύλος. Του έκαναν πάρτι-έκπληξη οι γονείς
του, ενώ δεν το περίμενε. Ήταν έτοιμος να περάσει ακόμα μία ημέρα γενεθλίων
χωρίς κανέναν δίπλα του.
«Να ζήσεις Παυλίτο και χρόνια
πολλά» αναφωνούν όλοι μαζί, κι ο μικρός Παύλος χτυπάει τα παλαμάκια του. Την
ώρα που με χαμόγελο στο στόμα κοιτάει τους καλεσμένους, βλέπει μία αντανάκλαση
του εαυτού του στα γυαλιά της μητέρας του. Η ίδια εικόνα που αντίκριζε από τότε
που γεννήθηκε. Η εικόνα που τον έχει φέρει δεκάδες φορές σε τέτοιες κλινικές. Η
εικόνα που εδώ και 12 χρόνια προσπαθούν οι γονείς του να βελτιώσουν, για να
έχει ελπίδα να κυκλοφορήσει
έξω.
Ο μικρός Παύλος, βάζει τα κλάματα.
Προσπαθούν να τον συνεφέρουν, αλλά τους διώχνει όλους με φωνές. Δε θέλει
κανέναν. Μόνο την ησυχία του. Μόνο το δωμάτιο του χωρίς καθρέφτες.
Η κ. Αννέτα τελειώνει την
επέμβαση και φτάνει στο ταμείο. Βγάζει το παχουλό πορτοφόλι και πληρώνει τη
ρεσεψιονίστ, η οποία με χαμόγελο ικανοποίησης της δίνει την απόδειξη.
Η μαμά του μικρού Παύλου,
κατεβαίνει εκείνη τη στιγμή και διασταυρώνει ματιές με την κ. Αννέτα αλλά δε
δίνει περισσότερη σημασία. Γνωρίζονται χρόνια τώρα. Πελάτισσες κι οι δύο στην
κλινική.
Η μαμά του μικρού Παύλου μιλάει
με τη ρεσεψιονίστ και της ζητάει παράταση για την επόμενη δόση για την πληρωμή
της κλινικής. Η ρεσεψιονίστ της ανακοινώνει ότι δε χωράει άλλη πίστωση. Η
γυναίκα παρακαλάει. Η ρεσεψιονίστ ανένδοτη.
Η κ. Αννέτα παρακολουθεί όλη τη
σκηνή ανέκφραστη. Η μητέρα του Παύλου φεύγει ηττημένη απʾ το ταμείο,
και στέκεται μπροστά απʾ τη
γυναίκα με τη γαλλική μύτη και το ανορθωμένο στήθος.
Αν κάποιος από εμάς βρισκόταν
παρών εκείνη τη στιγμή, πάω στοίχημα όσα θέλετε, θα ισχυριζόταν ότι θα έβριζε
και θα έκραζε την κ. Αννέτα να βοηθήσει τη μαμά του μικρού Παύλου. Θα έκανε
παράπονα στη ρεσεψιόν, θα φώναζε τον διευθυντή, τα κανάλια, τον κόσμο όλο.
Εγώ σας λέω ότι τίποτα απʾ όλα αυτά
δε θα συνέβαινε. Ή ακόμα και να γινόταν, τίποτα δε θʾ άλλαζε.
Σʾ ένα μέρος που η υπηρεσία «φροντίδας και
υγείας» που προσφέρεται, μπορεί να είναι για καλλωπισμό ή για επιβίωση, ο
κόσμος είναι αδυσώπητος.
Η πλαστική ομορφιά υπάρχει παντού
στον κόσμο γύρω μας. Ματαιοδοξία ή μη, είναι το προϊόν που μας κάνει να
αισθανόμαστε ξεχωριστοί. Ανώτεροι. Αθάνατοι. Και πίσω απʾ αυτήν την
κουρτίνα, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα που αρκετοί αποφεύγουν να δουν.
Της επιβίωσης, της αξιοπρέπειας,
του δικαιώματος για μία φυσιολογική ζωή.
Κανείς δεν πρόκειται να ζήσει για
πάντα. Ούτε να γίνει ο ομορφότερος άνθρωπος στον πλανήτη. Πάντα θα υπάρχει ένα
όριο να ξεπεράσουμε, ένα σκαλί ακόμα νʾ ανέβουμε.
Αλλά για την Ιωάννα ή τον μικρό Παύλο, το μοναδικό σκαλί που θέλουν νʾ ανέβουν, είναι αυτό που είμαστε ήδη.
Κι αυτοί, αξίζουν τη βοήθεια μας ή έστω την κατανόηση μας.
