Ο ρομαντισμός πέθανε. Να μια
πραγματικότητα που πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα και νʾ αποδεχτούμε. Αλήθεια,
όμως, πότε συνέβη αυτό; Ήταν ένας ξαφνικός θάνατος ή μήπως υπήρχαν συμπτώματα
αρρώστιας κι εμείς απλά δεν το είχαμε παρατηρήσει;
Βρεθήκαμε, χωρίς να το
καταλάβουμε, να ζούμε μέσα σʾ επίπεδες σχέσεις. Δεν υπάρχουν πια λουλούδια στα
ραντεβού, μόνο στις επετείους, κι αν! Κανείς δεν κόβει ένα μικρό γιασεμί στη
διάρκεια μιας βόλτας για να το προσφέρει στο σύντροφό του. Ούτε συναντάς εύκολα
μικρές, ρομαντικές κινήσεις όπως μια σοκολάτα επειδή «ξέρω ότι έχεις πολύ
δουλειά και στην αφήνω για να τη φας στο διάλλειμά σου».
Ή ένα κρυφό ερωτικό γράμμα με σέξι
υπονοούμενα που «θα σου βάλω κρυφά στην τσέπη του σακακιού σου να το βρεις στο
μετρό, πηγαίνοντας στη δουλειά».
Οι άνδρες δεν ανοίγουν πια τις
πόρτες στις γυναίκες. Ούτε τις κάνουν να νιώθουν ασφάλεια με την παρουσία τους.
Ίσως να τις σερβίρουν πρώτες το κρασί, μα κι αυτό δεν το λέω μʾ απόλυτη
βεβαιότητα. Όμως κι οι γυναίκες σπάνια θα κάνουν εκείνες τις μικρές, ρομαντικές
κινήσεις, όπως να διώξουν εκείνο το μικρό σκουπιδάκι απʾ το πέτο του σακακιού
του ή να του χαϊδέψουν το χέρι του που ακουμπάει πάνω στις ταχύτητες. Ή να τον
υποδεχτούν μʾ ένα πλατύ χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά.
Αν εξετάσουμε τους ανθρώπους γύρω
μας, άνδρες και γυναίκες, θα δούμε ότι ο ρομαντισμός δε χάθηκε μόνο απʾ τις
σχέσεις αλλά απʾ τη ζωή μας γενικότερα. Ζούμε μια φλατ ζωή. Χωρίς χρώμα και
πάθος.
Τα σπίτια μας δεν έχουν πια
λουλούδια στα βάζα. Στρώνουμε το τραπεζομάντηλο -όσοι το στρώνουν ακόμα και δεν
τρώνε με το πιάτο στο χέρι μπροστά στην τηλεόραση- βιαστικά, διεκπεραιωτικά,
για να τελειώνουμε, χωρίς να βάζουμε όμορφες χαρτοπετσέτες, ένα κεράκι, ένα
ξεχωριστό ποτήρι κρασιού. Έστω για να φάμε μόνοι μας.
Δε γεμίζουμε πια τη μπανιέρα για
να κάνουμε ένα πλούσιο, χαλαρωτικό αφρόλουτρο. Μιλάμε ειρωνικά, βιαστικά,
έντονα, θέλοντας να επιβάλλουμε τη γνώμη μας. Ακόμα και το περπάτημά μας έχει
ένα είδος έντασης. Είναι λογικό, αφού η σκέψη μας πλέον είναι γεμάτη ένταση κι
αυτή περνάει τόσο στο λόγο, όσο και στο βηματισμό μας ή στον τρόπο που οδηγούμε.
Το χειρότερο, όμως, ξέρετε ποιο
είναι; Ότι όταν συναντήσουμε έναν ρομαντικό, εκείνον τον τελευταίο ρομαντικό
άνθρωπο που έχει απομείνει σʾ αυτή τη γη, τείνουμε να τον θεωρήσουμε στην
καλύτερη περίπτωση παλιομοδίτη και στη χειρότερη ψεύτη! Εντυπωσιακό; Πράγματι.
Κοιτάμε με καχυποψία τον άνδρα
που θα μας ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου για να βγούμε. Κι όταν περάσει η
καχυποψία τον κοιτάμε σαν εξωγήινο.
«Πας καλά ρε φίλε; Σε ποια εποχή
ζεις;» σκεφτόμαστε καθώς βγαίνουμε αμήχανα απʾ το αυτοκίνητο. Μας κρατάει το
παλτό για να το φορέσουμε και νομίζουμε ότι μας κοροϊδεύει.
Μας αγοράζει ένα μικρό δωράκι
έτσι, στα ξαφνικά και θεωρούμε βέβαιο ότι μας δουλεύει ψιλό γαζί. Βάζει
ρομαντική μουσική στο κινητό του για να χορέψουμε στη μέση της πλατείας κι
αρχίζουμε να ψάχνουμε το λάκκο που έχει η φάβα, αντί να απολαύσουμε τη στιγμή.
Αντιμετωπίζουμε με καχυποψία τη
γυναίκα που θα μας κάνει το τραπέζι στο σπίτι της με κεράκια, λευκό
τραπεζομάντηλο και τʾ αγαπημένο μας φαγητό. Την κοιτάμε δύσπιστα όταν μας
φέρνει ένα ταπεράκι με φαγητό να το πάρουμε στη δουλειά για μεσημεριανό.
Τραβιόμαστε απότομα όταν πάει να μας στρώσει τα μαλλιά που πετάνε.
«Βρε λες να με θέλει για τα λεφτά
μου; Μήπως πάει να με τυλίξει πριν καν το καταλάβω;» είναι οι αυθόρμητες
σκέψεις.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι
παρότι ο ρομαντισμός έχει πεθάνει, τείνουμε να θεωρούμε ως ρομαντισμό το
τραγικό του υποκατάστατο που εκφράζεται με τα πανάθλια ποστ σε ομάδες στο Facebook τύπου «Η αγάπη δεν είναι μαγκιά, είναι
αυτοταπείνωση» ή «Η απιστία τσακίζει τις ψυχές των ανθρώπων» και φαντάζομαι
καταλάβατε, δε χρειάζεται να αναφέρω κι άλλα γιατί συγχύστηκα ήδη.
Δε μας έφτανε που ο ρομαντισμός
πέθανε και τη θέση του πήρε η κλάψα και η μεμψιμοιρία, έχουμε νʾ
αντιμετωπίσουμε και το γεγονός ότι πλειοψηφία των ανθρώπων σχετίζεται πια με
φόβο. Με το φόβο του τι θα χάσει μπαίνοντας σε μια σχέση: την ελευθερία του,
την ανεξαρτησία του, την άνεσή του, τη συναισθηματική του ασφάλεια, τη βολή
του.
Όταν, όμως, σχετίζεσαι με φόβο,
είναι σαν να περιμένεις τον άλλον στη γωνία για να του την πεις. Στην ουσία,
απλά περιμένεις τη στιγμή που θα επιβεβαιωθούν οι φόβοι σου για να τα τινάξεις
όλα στον αέρα. Πώς θα μπορούσε να χωρέσει ο ρομαντισμός μέσα σε τέτοιους
συσχετισμούς;
Η απάντηση είναι απλή. Δε θα
μπορούσε! Γιʾ αυτό ζούμε ανάμεσα σε κυνικούς ανθρώπους γεμάτους αντιθέσεις: ενώ
πεθαίνουν για μια ρομαντική κίνηση απʾ το άλλο φύλο, την ίδια στιγμή την
απαξιώνουν. Ενώ επιθυμούν έναν ρομαντικό σύντροφο, του φέρονται απολύτως
κυνικά. Ενώ έχουν ρομαντική διάθεση, την πνίγουν από φόβο, μήπως ο άλλος τους
παρεξηγήσει, τους θεωρήσει ρετρό ή ψεύτες.
Ίσως ήρθε ο καιρός να σπάσουμε
τον φαύλο κύκλο και νʾ αναστήσουμε τον ρομαντισμό. Ίσως ήρθε η ώρα να βάλουμε
για ύπνο το δυναμικό, ανεξάρτητο, κυνικό μας χαρακτήρα όσο διαρκεί ένα ραντεβού
και νʾ αφήσουμε την πιο ρομαντική μας φύση να μας οδηγήσει σʾ αυτό που έχουμε
μέσα μας ώστε να απελευθερωθεί. Ώστε ο άνδρας να πάρει το ρόλο του και η
γυναίκα το δικό της.
Κάπως έτσι, θʾ αρχίσουν να
ξαναγράφονται ποιήματα, νʾ αφιερώνονται τραγούδια, να χαρίζονται γιασεμιά, νʾ
ανάβουν τζάκια με κουβέρτες στο πάτωμα για χουχούλιασμα με κορμιά νʾ αγγίζονται
και να έρχονται πιο κοντά οι ψυχές.
Έτσι απλά...
