Παιδιά. Η χαρά της ζωής. Η συνέχιση της εξέλιξης. Το αύριο που όλοι περιμένουμε να κάνουν καλύτερο. Τα πιο αγνά κι αγαθά πλάσματα. Το βλέπεις να μεγαλώνει, να ονειρεύεται, να γίνεται ανεξάρτητο σιγά-σιγά, απʾ τη στιγμή που θα αρχίσει να περπατάει. Είσαι περήφανος σε κάθε βήμα που καταφέρνει να κάνει.
Ωστόσο, αναρωτιέσαι σε τι κόσμο
μεγαλώνεις αυτό το παιδί. Σίγουρα όχι στον καλύτερο. Δεν μπορείς να θεωρήσεις
αυτόν τον κόσμο όμορφο, όταν υπάρχουν άνθρωποι που κακοποιούν σεξουαλικά, κι
όχι μόνο, παιδιά. Όταν ζουν ελεύθερα έξω στην κοινωνία άτομα που προωθούν
σεξουαλικό περιεχόμενο με παιδιά, για να ικανοποιούν τις ορέξεις του κάθε
παιδεραστή και παιδόφιλου.
Στις αρχές του 2015 υπολογίστηκε
ότι η ανοιχτή γραμμή για το παράνομο περιεχόμενο στο διαδίκτυο “Safeline” έλαβε
3.500 καταγγελίες, με το 20% να αφορά ιστοσελίδες παιδικής πορνογραφίας. Αυτές
καταλαμβάνουν τη δεύτερη θέση, ενώ σημειώθηκε 8% αύξηση σε σχέση με το 2013. Να
σημειωθεί πως αυτά τα ποσοστά αναφέρονται σε καταγγελίες που έγιναν μόνο στην
Ελλάδα.
Η παιδική πορνογραφία αποτελεί (σύμφωνα
με την Ελληνική Αστυνομία) τη δεύτερη πιο κερδοφόρα εγκληματική δραστηριότητα,
μετά το εμπόριο ναρκωτικών. Το υλικό πηγάζει κυρίως από χώρες της Λατινικής
Αμερικής, της Αφρικής και της Νοτιανατολικής Ασίας, ενώ το τίμημα για την
απόκτησή του αυξομειώνεται ανάλογα με την ηλικία και τη σκληρότητα του
περιεχομένου.
Πιο συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, η
αύξηση των χρηστών του διαδικτύου αναλογεί με την αύξηση των ατόμων που το
χρησιμοποιούν για να βρουν υλικό παιδικής πορνογραφίας. Παρόλα αυτά, τα
κρούσματα στην Ελλάδα αφορούν διακίνηση και κατοχή υλικού, ενώ δεν έχουν βρεθεί
ακόμα οργανωμένα κυκλώματα που παράγουν και διακινούν υλικό.
Τραγικό είναι το γεγονός πως τα
ποσοστά χρήσης είναι μεγαλύτερα στις νεαρές ηλικίες, μʾ ένα ποσοστό της τάξης
άνω του 90% για τους νέους από δεκατριών έως εικοσιτεσσάρων ετών.
Στην Ελλάδα, με τους νέους νόμους,
τιμωρείται η παραγωγή, διανομή, δημοσίευση, επίδειξη, εισαγωγή ή εξαγωγή απʾ τη
χώρα, πώληση, αγορά ή κατοχή υλικού παιδικής πορνογραφίας. Αν αυτές γίνονται
κατά επάγγελμα ή κατά συνήθεια, τιμωρούνται ως κακούργημα. Τιμωρούνται
αυστηρότερα όταν γίνονται μέσω του διαδικτύου.
Τα θύματα εντοπίζονται κυρίως
μέσω των λεγόμενων “Chat Rooms” και συνήθως οι εγκληματίες
αποτελούν άτομα υπεράνω πάσης υποψίας, με καλό εκπαιδευτικό, κοινωνικό κι
οικονομικό υπόβαθρο.
Προσποιούμενοι άτομα που έχουν
την ίδια ηλικία με τα θύματά τους, τα προσελκύουν αρχικά φιλικά, προκειμένου νʾ
αποσπάσουν πληροφορίες και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του παιδιού. Στη
συνέχεια αρχίζουν σεξουαλικής φύσεως συζητήσεις, στέλνοντας υλικό παιδικής
πορνογραφίας παρουσιάζοντας το σαν κάτι φυσιολογικό και κοινωνικά αποδεκτό.
Αυτό είναι το λεγόμενο “grooming”.
Κάπως έτσι τα παιδιά παρασύρονται
και γίνονται η τροφή για νέο υλικό αυτών των οργανώσεων. Ωστόσο ο κάθε γονιός
πρέπει κι οφείλει να συμβουλέψει και να ελέγχει ανάλογα το παιδί του, όσον
αναφορά τη σωστή χρήση του διαδικτύου αλλά και το πώς θα πρέπει να αντιδράσει
στην περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο. Όλα τα υπόλοιπα, τα αναλαμβάνουν οι
ανάλογοι φορείς, όπως η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, εφόσον γίνει καταγγελία.
Το πιο τραγικό είναι πως, ενώ
γίνονται δράσεις παγκοσμίως προκειμένου να συρρικνωθεί αυτό το έγκλημα,
υπάρχουν χώρες οι οποίες καθιερώνουν νόμους που το καθιστούν νόμιμο. Χώρες όπως
η Ταϊλάνδη, η Ολλανδία κι οι Φιλιππίνες. Η Ολλανδία για παράδειγμα νομιμοποίησε
την παιδεραστία, ενώ η Ταϊλάνδη αποτελεί εξαιρετικό προορισμό για παιδεραστές.
Η διαφορά μεταξύ παιδοφιλίας και
παιδεραστίας είναι πως στην πρώτη απουσιάζει η σεξουαλική επαφή, αποτελεί καθαρά
φαντασίωση του παιδόφιλου. Απʾ τη στιγμή που θα υπάρξει σεξουαλική επαφή ο
παιδόφιλος κατηγορείται ως παιδεραστής.
Αναμφίβολα, αυτή η δραστηριότητα
αποτελεί μία απʾ τις πιο αποτρόπαιες κι απάνθρωπες εγκληματικές ενέργειες.
Οφείλουμε, όμως, να κοιτάξουμε και την άλλη όψη του νομίσματος.
Κανένας παιδόφιλος ή παιδεραστής
δε γεννήθηκε με τη νοοτροπία πως το να κακοποιεί παιδιά είναι κάτι φυσιολογικό
κι ευχάριστο. Προφανώς και υπάρχει κάποιο παιδικό τραύμα. Τα παιδιά χτίζουν τις
προσωπικότητές τους το πολύ μέχρι τα δέκα πρώτα έτη της ζωής τους. Από εκεί και
πέρα τα εξελίσσουν.
Όλα, όμως, πηγάζουν απʾ το
οικογενειακό περιβάλλον. Καλώς ή κακώς, πρώτος και πιο επιδραστικός κοινωνικός
φορέας είναι η οικογένεια, οι υπόλοιποι έρχονται μετά από αυτήν. Εάν ένα παιδί
σʾ αυτό το διάστημα των δέκα πρώτων χρόνων αλλά κι έπειτα, δέχεται σεξουαλική ή
άλλης φύσεως κακοποίηση απʾ την οικογένεια, ή πέσει θύμα τέτοιου τύπου από
κάποιον εξωτερικό παράγοντα και δε λάβει την απαραίτητη βοήθεια, θα χτίσει την
προσωπικότητά του γύρω απʾ αυτό το συμβάν και με το λάθος τρόπο.
Μʾ άλλα λόγια, θα θεωρήσει
φυσιολογικό και σωστό το ότι στον μπαμπά του, για παράδειγμα, αρέσει να παίζει
με τα γενετικά όργανα του παιδιού του. Είναι τόσο αρρωστημένο όσο ακούγεται.
Παρʾ όλα αυτά πολλοί ακόμη
σιωπούν απέναντι σε κάτι τέτοια συμβάντα. Ο κόσμος έχει αυτή την ακόμα πιο αρρωστημένη
νοοτροπία πως ότι δε συμβαίνει μέσα στο δικό μας σπίτι, είτε δεν υπάρχει, είτε δεν
μας νοιάζει αν συμβαίνει σʾ άλλα. Εμείς να είμαστε καλά. Μας κυριεύει ο φόβος
και δεν αντιδράμε. Προσπερνάμε και συμπεριφερόμαστε σαν να μη συμβαίνει τίποτα
κι αυτό είναι που έχει ευνοήσει τέτοιου είδους κυκλώματα.
Μέχρι να συμβεί στο δικό μας
παιδί, στο παιδί του αδελφού μας, της ξαδέρφης του μπατζανάκη και πάει
λέγοντας. Μόνο τότε ξυπνάμε κι αντιδράμε. Λέμε: «κρίμα το καημένο το παιδί»,
στηρίζουμε και μία απʾ τις οργανώσεις με μία δωρεά, μία παρουσία σε κάποια
εκδήλωση κι έπειτα επιστρέφουμε στη θαλπωρή του καναπέ μας.
Δεν πάει έτσι. Ο κόσμος ήταν
αγγελικά πλασμένος κάποτε. Πριν η Εύα κι ο Αδάμ δαγκώσουν το μήλο. Σήμερα όχι
αγγελικά πλασμένος δεν είναι, αλλά η κόλαση φαντάζει παράδεισος μπροστά του.
