Έξω έχει μουντό καιρό. Δεν μ᾽ αρέσουν οι συννεφιές, το ξέρεις. Εμένα μ᾽ αρέσει ο ήλιος. Θέλω να ξυπνάω από το φως, διαφορετικά, προτιμώ να μείνω ξαπλωμένη.
Μια τέτοια μέρα έχει και σήμερα, απ᾽ αυτές που συνήθως δε
μου αρέσουν. Άνοιξα τα μάτια μου και δεν είχα καταλάβει αν ήταν μέρα ή νύχτα.
Ήταν πρωί, αλλά δεν είχε ήλιο. Σήμερα, όμως, δε με ένοιαζε.
Σήμερα η μέρα ήταν διαφορετική. Ούτε η συννεφιά δεν
μπορούσε να μου αλλάξει τη διάθεση. Σήμερα ένιωθα ευτυχισμένη.
Δεν μπορούσα να σταματήσω να σε σκέφτομαι. Χθες βράδυ
ήρθες και με πήρες αγκαλιά. Μ᾽ έκανες μια αγκαλιά από αυτές που αναρωτιέσαι
πότε θα σκάσεις. Εγώ, όμως, ήθελα να μείνω εκεί για όλο το βράδυ. Όπως και
έγινε.
Περίμενα υπομονετικά κάθε μέρα και κάθε βράδυ τον ερχομό
σου. Όσες σκέψεις και να περνούσαν απ᾽ το μυαλό μου, όσα πράγματα κι αν είχα να
κάνω, εσύ πάντα κάπου τρύπωνες.
Κάπου στη μέση του καιρού οι συζητήσεις μας είχαν
λιγοστέψει. Κάτι είχε ξεκινήσει να πηγαίνει στραβά, έτσι σκέφτηκα. Εσύ ήσουν
κάθε μέρα κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, κι ενώ νόμιζα πως ήθελες τη δική μου παρέα,
μου άφηνες αναπάντητα τα μηνύματα μου. Προσπαθούσα να σου ξεκλέψω μια κουβέντα,
μα δεν έβγαινε καμιά. Δε με άκουγες.
Είχαν περάσει είκοσι πέντε ημέρες που δεν είχες βγει από ᾽κει
μέσα. Καταλάβαινα την αγανάκτηση σου. Ήθελα να σου την πάρω την καταραμένη και
να τη διώξω μακριά, αλλά δε μ᾽ άφηνες.
Λες και μ᾽ έδιωχνες.
Λες και πια δεν ήμουν το στήριγμα
σου, αλλά το βάρος που ήθελες να πετάξεις από πάνω σου.
Ποιος σου είπε, όμως, πως θα εγκατέλειπα τόσο εύκολα; Στη
μια σκέψη μου να σ᾽ αφήσω, ερχόταν και καθόταν η επόμενη που ψιθύριζε να μην
πάψω να πιστεύω σε σένα. Να μην πάψω να πιστεύω σ᾽ εμάς. Σε καταλάβαινα.
Πώς, άραγε, μπορούσες να μείνεις ο ίδιος άνθρωπος, αφού
ούτε η καθημερινότητα σου δεν ήταν ούτε αυτή η ίδια; Δεν μπορούσες.
Είχες ξεχάσει τι σημαίνει να πας μια βόλτα χωρίς να σε
νοιάζει τι ώρα θα γυρίσεις πίσω. Είχες ξεχάσει τι σημαίνει να μείνεις στο
κρεβάτι να
κοιμάσαι μέχρι να πιαστεί το κορμί σου. Είχες ξεχάσει τι
σημαίνει να κάνεις πράγματα για σένα.
Αναπόφευκτα ήρθε η στιγμή που σε ένοιαζε μόνο ο εαυτός
σου. Ακόμη, όμως, κι αυτό το καταλαβαίνω. Είναι σκληρό πράγμα ο στρατός.
Μια μέρα το τηλέφωνο χτύπησε κι ήσουν εσύ. Μόλις είχες
πατήσει το πόδι σου στην πόλη και ήθελες να με δεις. Φυσικά και δε σκέφτηκα
ούτε στιγμή να αρνηθώ. Περίμενα πώς και πώς αυτή τη μέρα.
Μου έλειπες. Ήθελα κι εγώ να σε δω. Ήθελα να μου δώσεις
ένα φιλί και να ξεχάσουμε όλες τις μουντές μέρες.
Και ήρθες. Κι όλοι οι εφιάλτες διαλύθηκαν μονομιάς τη
στιγμή που με κράτησες σφιχτά πάνω στο στήθος σου.
Κάπου εκεί κατάλαβα πως δεν πρέπει να μουτρώνω με τη
συννεφιά. Όσο έχω εσένα όλες οι μέρες μου έχουν πάντα ήλιο.
