Είναι βράδυ κι είμαι μόνη σπίτι.
Έχει ησυχία κι είμαι παρέα με τις σκέψεις μου. Μουσική απαλή, ξηρό κρασί και
τσιγάρο ανά χείρας. Αναπολώ το παρελθόν. Και σε κάθε μου ανάμνηση περιπλέκεσαι
κι εσύ με κάποιο τρόπο. Κρατάει χρόνια η φιλία μας.
Παρόλο που όλοι έλεγαν ότι είσαι
σκληρός, κυνικός κι ειρωνικός άνθρωπος, δεν φοβήθηκα να σε πλησιάσω.
Αντιθέτως, χαίρομαι τελικά που το έκανα. Η αλήθεια είναι ότι ήσουν όλα αυτά,
αλλά εγώ γι αυτά σε αγαπώ. Λατρεύω το καυστικό σου χιούμορ.
Περισσότερο, όμως, λατρεύω τον
τρόπο που είσαι εκεί, δίπλα μου, να μου δείχνεις τα στραβά μου, χωρίς να μασάς
τα λόγια σου. Συγκροτημένη και με επιχειρήματα η σκέψη σου, διατυπωμένη σε
στακάτες φράσεις, in your face.
Ναι, είναι φορές που η κριτική σου ηχεί σαν χαστούκι αλλά, να ξέρεις, με ξυπνάει.
Με τον τρόπο σου, με κάνεις να
βλέπω λιγότερο επιπόλαια κι εγωιστικά. Να ζυγίζω τις αποφάσεις μου, λαμβάνοντας
υπόψη και τις συνέπειες. «Όταν παίρνεις μια απόφαση, παίρνεις όλο το πακέτο. Αν
δεν μπορείς ν’ αντέξεις τις συνέπειες, καλύτερα άστο» μου λες.
Είσαι εκεί για να μου δείχνεις τα
τυφλά μου. Τα λες εντελώς αφιλτράριστα, χωρίς να ωραιοποιείς αυτά που
σκέφτεσαι. Είναι φορές που στραβώνω μαζί σου, μουτρώνω σαν κακομαθημένο παιδί
που δεν περνάει το δικό του.
Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος, γυρνάω αλλού το
κεφάλι και χτυπάω το πόδι μου κάτω δυνατά! Όμως ξέρω πως το κάνεις με αγάπη κι
επειδή με νοιάζεσαι. Έπειτα πετάς μια τρελή, σαρκαστική ατάκα για τη στάση μου
και λυνόμαστε στα γέλια!
Μαζί συζητάμε από γκομενικά και
θέματα δουλειάς μέχρι απλά καθημερινά πράγματα, όπως τι θα φορέσουμε το βράδυ.
Μικρά και μεγάλα. Σημαντικά και ασήμαντα. Με ακούς προσεκτικά και ζυγίζεις τα
λεγόμενα μου. Όταν μιλήσεις, η γνώμη σου είναι σαν καλοζυγισμένο βέλος, βρίσκει
πάντα στόχο. Κι ας πονάει κάποιες φορές.
Ώρες-ώρες, πρέπει να σου πω,
νιώθω μαζοχάκι. Κάθομαι μπροστά σου, ξεδιπλώνω τον εαυτό μου και τις σκέψεις
μου. Δε σου κρύβω τίποτα, δεν κρατάω τίποτα για τον εαυτό μου. Το έχεις
κερδίσει, άλλωστε. Τα μάτια μου σου λένε: «Αν χρειαστεί, χτύπα, αντέχω».
Ξέρεις ότι σέβομαι τη γνώμη σου
και την μετράω. Παρ' όλα αυτά είναι φορές που λέω «…θα πάω κι ας μου βγει και σε
κακό…». Συνειδητά. Όταν, λοιπόν, φάω τα μούτρα μου, δε νιώθεις την ανάγκη να
πάρεις υφάκι για να μου πεις «Στα ᾽λεγα εγώ…».
Πάλι δίπλα μου είσαι, να με
βοηθήσεις να μαζέψω τα κομμάτια μου και ν’ ανασυνταχτώ. Να μου δώσεις το χέρι
σου να σηκωθώ κι έναν ώμο να κλάψω.
Όταν, δε, αποφασίζεις να κάνουμε
μαζί την μαλακία που έχω κατά νου… εκεί δεν έχεις ταίρι! Σαν ξετρελαμένα,
παιχνιδιάρικα κουτάβια ξεχυνόμαστε, όλο φωνές και γέλια, κι όποιον πάρει ο
χάρος! Μετά χυνόμαστε στους καναπέδες, σχολιάζουμε τα τεκταινόμενα και
χαζογελάμε με τις ώρες σαν μαθητούδια.
Γι᾽ αυτό σου λέω, σε θέλω στη ζωή
μου. Γιατί εσύ μόνο έχεις τα κότσια να με βάλεις στη θέση μου κι όχι να μου
χαϊδέψεις τα αυτιά, όπως όλοι οι άλλοι.
Ας πονάω. Σκληρή η αγάπη σου,
αλλά τη χρειάζομαι. Με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Είναι σαν να σκας ένα απόστημα
με την καθαρή ματιά σου και τα λόγια σου.
