Όλοι τους ξέρουμε. Όλοι τους έχουμε δει κάπου, κάποτε.
Είναι τα παιδιά των τελευταίων θρανίων. Αυτοί που νόμιζαν πως το θρανίο είναι
καμβάς και είτε το σκάλιζαν, είτε το έβαφαν άλλοτε με διάφορες αποχρώσεις της
ίριδας κι άλλοτε μόνο με μαύρο.
Κρατούν μονίμως στο χέρι ένα μπλοκ για να σκιτσάρουν, μία
παρτιτούρα, ένα δοξάρι, μία κάμερα. Δεν είναι και τόσο δημοφιλείς στις “High
Societies” της γενιάς τους.
Είναι αυτά τα underground τυπάκια, τα μυστήρια, με τις
κουκούλες, που ξετρυπώνουν απʾ τα σπίτια τους το βράδυ με τα σπρέι παραμάσχαλα.
Είναι εκείνες οι κοπέλες που ήταν πάντα δεύτερα φωνητικά, κι ας είχαν όλα τα
φόντα να είναι στα πρώτα.
Τα παιδιά που η ψυχή τους αντανακλάται σε συνθήματα
γραμμένα σε τοίχους και σε στίχους που δεν τραγούδησε ποτέ κανείς. Αυτοί είναι
οι λεγόμενοι καλλιτέχνες.
Μυστήρια μυαλά. Πολύπλοκα για να τα καταλάβεις. Όσο
λαμπρό είναι το ποιόν της τέχνης τους, τόσο πιο σκοτεινές είναι οι άκρες του
μυαλού τους. Έχουν χωρίσει τους εαυτούς τους μεταξύ της πραγματικότητας και του
κόσμου που φαντάζονται μέσα από την τέχνη τους.
Επιπόλαιοι εραστές της μιας βραδιάς. Δεν παραδέχονται τα
λάθη τους κι αργούν να μάθουν απʾ αυτά. Άνθρωποι που η φαντασία τους καλπάζει κι
οργιάζει σε τρελά επίπεδα. Υπερευαίσθητοι. Τρελοί πολλές φορές μʾ αυτό που
κάνουν, πιστεύουν ή είναι. Ζουν την κάθε τους μέρα χωρίς να σκέφτονται
συνέπειες, γιατί ζουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Ξεσπούν στην τέχνη τους. Θα κλείσουν τα μάτια, θα πάρουν
τα πινέλα και τα χρώματα και θα λερώσουν τʾ απόλυτο λευκό του καμβά τους. Απʾ
τα πλήκτρα του πιάνου τους θα ακούσεις τη πιο λυπητερή μελωδία που γράφτηκε
ποτέ. Μέσα απʾ την κάμερα τους θα απαθανατίσουν τις πιο όμορφες ή τις πιο
τραγικές στιγμές του κόσμου μας.
Πολλούς απʾ αυτούς τους κυνηγούν εξαιτίας της τέχνης
τους. Αυτό γιατί μέσω αυτής πάνε κόντρα σε συμφέροντα, κατεστημένα και
στερεότυπα. Εγώ, εσύ ή ο καθένας από εμάς που θα δει ένα γκράφιτι σʾ ένα τοίχο,
θα το βαφτίσει βανδαλισμό. Δε θα δει πέρα απʾ την πράξη. Δε θα δει τη τέχνη, δε
θα δει το μήνυμα που προσπαθεί αυτός ο ανώνυμος καλλιτέχνης να περάσει.
Δεν κυνηγούν τη φήμη, τη δόξα και τα χρήματα. Απλώς
θέλουν να δεις τον κόσμο μέσα απʾ τα μάτια τους, με τη χρήση της φαντασίας σου.
Όσα δεσμά κι αν προσπαθήσεις να τους περάσεις, τη φαντασία τους δεν πρόκειται
να την αιχμαλωτίσεις ποτέ.
Ανώνυμοι, απρόσωποι κι απόκληροι για την κοινωνία, που με
τα λάθη της, τους δίνει τροφή για να συνεχίσουν να δημιουργούν. Άνθρωποι μʾ
οξυμένες αισθήσεις κι έντονα συναισθήματα. Ερωτεύονται, πληγώνονται, πονούν και
μισούν στον ίδιο βαθμό, αλλά περισσότερο απʾ όλους εμάς.
Δε τους ενδιαφέρει να αλλάξουν εξολοκλήρου τον κόσμο.
Τους νοιάζει να βάλουν ένα μικρό λιθαράκι για να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος
κι αυτό το κάνουν μέσα από την τέχνη τους.
Τους νοιάζει η τέχνη τους και τα μηνύματα που θέλουν να
περάσουν μέσα απʾ αυτή, κι όχι η επωνυμία. Ζουν κι υπάρχουν γιʾ αυτή. Είναι ο
τρόπος σκέψης τους, ο τρόπος ζωής τους, η προσωπική τους μορφή επανάστασης.
Εσύ μπορεί να πιστεύεις πως παίζουν το κεφάλι τους κορώνα-γράμματα
μʾ αυτά που κάνουν. Εκείνοι, όμως, το βλέπουν σαν άλλη μια πρόκληση. Αυτή είναι
η ειδοποιός διαφορά τους με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Κι ας μη ξεχνάμε, πως οι άνθρωποι που είναι διαφορετικοί,
είναι αυτοί που καταλήγουν να κάνουν τη διαφορά σʾ αυτόν το κόσμο.
