Εσείς χαίρεστε όταν τα πράγματα
πάνε καλά και γκρινιάζετε όταν δεν πάνε; Ξυπνάτε το πρωί κι η διάθεσή σας
εξαρτάται από το τι συμβαίνει γύρω σας; Κρατάτε τα συναισθήματά σας σε
φυσιολογικά επίπεδα τον περισσότερο καιρό, εκτός αν κάτι σας ωθήσει στα
άκρα;
Γιατί είμαστε κι εμείς που
ξυπνάμε το πρωί και είμαστε μέσα στην καλή χαρά ή τα μαύρα χάλια, χωρίς να
υπάρχει εμφανής και λογικός λόγος!
Είμαστε εκείνοι που τη μια μέρα
καθόμαστε στη γωνία, λίγο μελαγχολικοί, λίγο: -«Τι έχεις;», -«Τίποτα!» και την
επόμενη είμαστε μια χαρά και μες στη μέση του όποιου πανηγυριού συμβαίνει!
Τη μια είμαστε ήσυχοι και δε
θέλουμε φασαρίες, κάνουμε πού και πού και τα στραβά μάτια για να αποφύγουμε
εντάσεις, και την άλλη πιανόμαστε με το παραμικρό.
Κανονίζουμε έξοδο με παρέα κι
ανυπομονούμε να έρθει η μέρα να «το κάψουμε» κι όταν έρχεται η μέρα, μας πιάνει
μια βασιλική βαρεμάρα και το μόνο που θέλουμε είναι καναπέ και ξάπλα.
Τη μια στιγμή νιώθουμε έτοιμοι ν᾽
αλλάξουμε τον κόσμο, να κατακτήσουμε τον κόσμο, έχουμε ενέργεια, όρεξη, αντοχές
κι ιδέες και την επόμενη μας πιάνει ένας ωχαδελφισμός και μια απογοήτευση: τι
μπορούμε να κάνουμε εμείς μπροστά σ᾽ όλα τα συμφέρονται και τα κακώς κείμενα;
Ενθουσιαζόμαστε εύκολα και αποθαρρυνόμαστε εύκολα.
Όχι, δεν είμαστε διπολικοί! Κυκλοθυμικοί
είμαστε κι άντε να βρει κανείς σε ποιο σημείο του κύκλου είμαστε τη
συγκεκριμένη στιγμή! Η κυκλοθυμία, βέβαια, είναι μια ελαφρά μορφή διπολικής
τάσης αλλά, στους περισσότερους από μας, ευτυχώς, δε φτάνει σε ακραίες
καταστάσεις.
Πού δίνουμε ρέστα; Όταν έρχεται η
ώρα να πάρουμε μια απόφαση! Το εστιατόριο; Ένα μαρτύριο! Ευτυχώς, αν είμαστε
και ιδιότροποι (να και ένα καλό), αποκλείουμε εξαρχής κάποια (στην περίπτωσή
μου: λαδερά, κιμά, μοσχάρι). Από εκεί και πέρα το χάος!
Θέλω κοτόπουλο; Ή να δοκιμάσω κάτι
διαφορετικό; Τελικά καταλήγουμε συχνά να παραγγέλνουμε αυτό που παρήγγειλε κι ο
διπλανός μας και με το που μαζεύει τα μενού το γκαρσόνι και κάνει ένα βήμα να
φύγει, το έχουμε μετανιώσει!
Ρούχα, παπούτσια; Μη μας τύχει να
είμαστε μεταξύ δύο επιλογών... πέρα-δώθε στο μυαλό μας «να πάρω το μπλε ή το
κόκκινο; Το μπλε είναι πιο διακριτικό και στιλάτο, το κόκκινο όμως είναι πιο
εντυπωσιακό». Τελικά πάμε στο σπίτι και σκεφτόμαστε ότι θα έπρεπε να είχαμε
πάρει το άλλο!
Άμα κάνουμε έτσι με τ᾽ απλά
πράγματα, φαντάζεστε τί συμβαίνει με τα πιο σημαντικά! Να κάτσω στη δουλειά ή
να φύγω; Φεύγουμε απ᾽ την παλιά δουλειά, για πολύ καλούς λόγους, αφού το έχουμε
μελετήσει και σκεφτεί και αποφασίσει, και με το που υπογράφουμε το καινούργιο
συμβόλαιο μας πιάνουν οι αμφιβολίες κι η νοσταλγία και μετανιώνουμε την απόφαση!
Να παντρευτώ ή να περιμένω λίγο
ακόμα; Να κάνουμε παιδί αμέσως ή να περιμένουμε; Δεύτερο παιδί; Τη μια μέρα
είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε το ένα, την άλλη ότι το άλλο είναι, τελικά, το
σωστό!
Κάθε απόφαση είναι ένας Γολγοθάς
(ναι, είμαστε και λίγο μελοδραματικοί συν τοις άλλοις!). Δε φταίμε εμείς που δεν
είναι τίποτα άσπρο ή μαύρο σ᾽ αυτή τη ζωή! Πώς να πάρεις μια απόφαση όταν
υπάρχουν τόσα υπέρ και τόσα κατά στην κάθε περίπτωση; Δεν είναι φυσιολογικό να
τα γυροφέρνουμε όλα και να είμαστε σε αδιέξοδο;
Στην εφηβεία όλα ήταν τόσο
«απλά»: τα ρίχναμε όλοι, όλα, στις ορμόνες και τελειώναμε. Όταν βρίσκεσαι στα
–άντα, όμως, τι δικαιολογία να προβάλλεις πια;
Άμα βρεθούμε στο δρόμο σου; Την
πάτησες! Γιατί, συχνά, αν μας πιάσεις στις μαύρες μας, δεν υπάρχει σωστή
αντίδραση εκ μέρους σου! Άσε μας στην ησυχία μας και σε κατηγορούμε ότι δεν
ενδιαφέρεσαι.
Ασχολήσου μαζί μας και σου ζητάμε
να μας αφήσεις ήσυχους στο χάλι μας! Αλλά και στις καλές μας να μας πιάσεις μπορεί
τα πράγματα να είναι δύσκολα -ειδικά αν ξέρεις, από πείρα, ότι ο ενθουσιασμός
μας μπορεί να φύγει ανά πάσα στιγμή!
Να βοηθήσεις σε επιλογή μας;
Προσπάθησε, αλλά δε θα καταφέρεις πολλά. Άσε που καμιά φορά είμαστε και
πνεύματα αντιλογίας και αν πεις «άσπρο» θα πούμε «μαύρο» αλλά μέσα μας θα
συνεχίσουμε να μην είμαστε σίγουροι!
«Όχι» κατηγορηματικό! Αν διάβασες
τα παραπάνω και σκέφτηκες «γυναίκες» -δε βρήκες την αρχή ή τη λύση του
προβλήματος. Η κυκλοθυμία είναι γένους θηλυκού, τα θύματά της όχι! Απλά οι
γυναίκες είναι πιο εκφραστικές και εκδηλωτικές και μας φαίνεται πιο εύκολα!
Σε τελική ανάλυση, είμαστε
φυσιολογικοί. Απλά λίγο πιο δύσκολοι από κάποιους άλλους. Αγάπα μας γιατί σ’ αγαπάμε
και ᾽μεις -τις περισσότερες φορές τουλάχιστον!
