-Φοβάμαι!
-Έλα ρε.
Μη φοβάσαι δεν πονάει. Ίσα-ίσα που θα σου αρέσει.
-Ναι,
αλλά αν κάτι πάει στραβά;
-Τίποτα
δε θα πάει στραβά, μη σου πω πως και τ᾽ ανάποδα θα ισιώσουν.
Το ταβάνι άρχισε να γυρίζει και
σιγά-σιγά όλα σκοτείνιασαν. Συνήλθα μετά από κάμποση ώρα και κοίταξα το
χώρο γύρω μου. Ο Κώστας πεσμένος στο πάτωμα. Τον κλώτσησα ελαφριά με το πόδι
και του μίλησα.
-Κώστα, ξύπνα ρε, πρέπει να την
κάνουμε πριν έρθει κανείς.
Δεν πήρα απάντηση. Τον έσπρωξα ξανά,αλλά
και πάλι καμία ανταπόκριση. Άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας. Κάλεσα
ασθενοφόρο, αλλά απ’ ότι μου είπαν ήταν ήδη αργά.
«Υπερβολική δόση», είπαν στο
δικαστήριο, κι όλοι έφευγαν σοκαρισμένοι απ᾽ την αίθουσα, λέγοντας πως δεν το
περίμεναν από κανέναν μας.
Αν ήξεραν! Αν ήξεραν πόσα παιδιά
«φεύγουν» κάθε μέρα. Σε κάποιο σπίτι, σε κάποια παγωμένη αίθουσα νοσοκομείου,
σε κάποιο σοκάκι. Αν ήξεραν, δε θα έκριναν.
Απ᾽ την άλλη πιστεύω πως ξέρουν,
απλώς δεν τους νοιάζει, κι αυτό είναι χειρότερο.
Βλέπεις, μας ενδιαφέρει να είναι
όλα εντάξει μέσα στους τέσσερις τοίχους μας. Από εκεί κι έξω δε μας ενδιαφέρει.
Ξέρουμε μόνο πως έξω ο κόσμος είναι κακός, φτηνός, βρώμικος κι επικίνδυνος.
Μας διαφεύγει, όμως, πως τον
κόσμο τον φτιάχνουν οι άνθρωποι, όχι τ᾽ αντικείμενα που τον περιβάλλουν.
Όπου και να περπατήσεις, σ᾽
οποιαδήποτε γωνιά αυτού του κόσμου, οι αριθμοί των εξαρτημένων ατόμων είναι
πολλοί. Οι θάνατοι αυτών των ανθρώπων ακόμη περισσότεροι. Το ότι δεν τους
βλέπουμε ή δεν τους ακούμε, δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν.
Αλλά τι σου λέω; Οι άνθρωποι τα
πολλά λόγια τα βαριούνται. Στους ανθρώπους αρέσουν τα νούμερα, γι’ αυτό και
μερικές φορές γίνονται και οι ίδιοι. Τους αρέσει ν᾽ ακούνε μεγάλα ποσά.
Αφού, λοιπόν, χρίζω της προσοχής
σας, θα σας μιλήσω με τους αγαπημένους σας αριθμούς.
Εκτιμάται πως 13,5 εκατομμύρια
άνθρωποι σ᾽ όλο τον κόσμο κάνουν χρήση ουσιών κι από αυτά τα 9,3 εκατομμύρια
κάνουν συγκεκριμένα, μόνο χρήση ηρωίνης. 20.429 καταγράφηκαν μόνο το 2012 στην
Ελλάδα ενδοφλέβιοι χρήστες ηρωίνης, ηλικίας 15-64 ετών.
Από 15 χρονών μπαίνουν οι έφηβοι
στο χώρο των ουσιών ,αρχικά με συνταγογραφούμενα χάπια(ηρεμιστικά, υπνωτικά
κ.α) και μετά με τη χρήση ινδικής κάνναβης. Γι’ αυτό και απ᾽ το 2009 κι ύστερα,
παρατηρήθηκε τεράστια άνοδος στη χρήση αλλά και στη διακίνηση κάνναβης με το
ποσοστό ν᾽ ανέρχεται στο 9,3 %, ενώ οι υπόλοιπες ουσίες να παραμένουν
σταθερά στο 1,3%.
Σας φαίνονται μικρά τα νούμερα;
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, με μόλις 12 εκατομμύρια πληθυσμό, τα ποσοστά είναι
τεράστια.
1,3% σημαίνει πως 1 στους
πέντε νέους κυκλοφορεί με μια σύριγγα καρφωμένη στο χέρι. 9,3 % σημαίνει
πως 3 στους 9 καπνίζουν χόρτο για να δουν τη ζωή τους καλύτερη.
Τους πείσαμε πως όταν είναι «φτιαγμένοι»
είναι όλα ομορφότερα και τους αφήσαμε έρμαια της τύχης τους. Αυτά τα παιδιά που
όλοι εσείς οι «καθώς πρέπει» τα φοβάστε και τα έχετε για παραδείγματα προς
αποφυγή, πιθανότατα να μην είχαν έναν άνθρωπο να τους δείξει την αληθινή ζωή.
Δεν έμαθαν ποτέ πως οι «αληθινές»
χαρές και στιγμές κρατάνε για πάντα. Δεν αντιλέγω πως υπάρχουν κι
άνθρωποι που το κάνουν συνειδητά. Εκεί δεν μπορώ να πω κάτι.
Η καταστροφή, μεγάλε, είναι
καθαρά προσωπικό θέμα. Αλλά ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, δε φταίνε. Κάτι
δε πήγε καλά στη ζωή τους και έφτασαν εκεί.
Τώρα θα μου πεις, κάθε φορά που
κάτι δεν πηγαίνει καλά θα το ρίχνουμε στα σκληρά; Όχι, φυσικά κι η λύση δεν
είναι εκεί. Φυσικά και δε πρέπει να το βάζεις κάτω. Αλλά αυτά τα παιδιά είναι
αδύναμα. Κι η αδυναμία στις μέρες μας είναι μεγάλος εχθρός, σε τσακίζει.
Όλοι εμείς αντί να δίνουμε το
χέρι μας σ᾽ αυτούς του ανθρώπους ,να σηκωθούν και να σταθούν στα πόδια τους,
τους βάζουμε τρικλοποδιά και δε σηκώνονται ποτέ. Γιατί όταν η ζωή σε ρίχνει
μονίμως κάτω , αρχίζεις να πιστεύεις πως εκεί είναι η ζωή, πως πάνω δεν έχει.
Ήρθε, λοιπόν, κι η ώρα ν᾽
αποδοθεί δικαιοσύνη. Εκεί να δεις παράσταση! Ποιον να κατηγορήσεις; Την
κοινωνία που δεν τη νοιάζει; Το σύστημα που είναι σάπιο όλο; Την οικογένεια που
δεν υπάρχει; Τις «κακές παρέες»; Ποιον;
Όταν έρχεται αυτή η ώρα όλοι
είναι αθώοι και προστατεύουν το παιδί. Μα το παιδί έχει πετάξει. Σαν το Κώστα
ένα παράδειγμα. Μέχρι να βρουν τον αποδιοπομπαίο τράγο, να τα φορτώσουν όλα και
το βράδυ να πάνε σπίτι τους και να κοιμηθούν ήσυχοι, ήρεμοι πως έκαναν το
καθήκον.
Έναν 20χρονο από εδώ, μια 25χρονη
από εκεί, θα τα εξαλείψουμε σε λίγα χρόνια. Το θέμα όμως, φίλτατε, δεν είναι οι
χρήστες αλλά οι έμποροι. Εκείνοι οι μαλάκες έξω απ᾽ τα σχολεία. Έξω απ᾽ τις
παιδικές χαρές, μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αυτούς πρέπει να κυνηγάτε εδώ
και πολλά χρόνια.
Ο χρήστης αν δε βρει, θα πονέσει,
θα πρηστεί, θα κλάψει αλλά θα τα σταματήσει. Ο έμπορος, όμως, όσο έχει θα δίνει
κι όσο θα δίνει, τόσο θα σκοτώνει. Αλλά μάλλον αυτά είναι υψηλή επιστήμη για
όλους εσάς.
Πέστε στο κρεβάτι σας με ήσυχη
σκέψη πως όλα θα είναι καλύτερα αύριο και μη σας νοιάζει. Όσο για μένα, είμαι
ένας ακόμη 20χρονος αποδιοπομπαίος τράγος που σε 8 χρόνια το αργότερο θα είναι
έξω.
Αλλά σ᾽ αντίθεση μ᾽ όλους εσάς δε
θα κοιμάται, γιατί δικαίωμα να κοιμούνται ήρεμα έχουν αυτοί που, ως το τέλος
της ημέρας, πάλεψαν για κάτι.
Αν παλεύετε όλοι μέχρι το τέλος
της κάθε ημέρας κάποιος θα σωθεί.
Μπορείτε;
