Είναι περίπου τρεις η ώρα το ξημέρωμα. Έχω ακουμπήσει το κορμί μου στην άκρη του κρεβατιού, προσπαθώντας να κεντράρω τη σελήνη στο κέντρο του δίφυλλου παραθύρου.
Είναι ένα παιχνίδι που συνηθίζω
να κάνω, καθώς αφήνομαι σε σκόρπιες σκέψεις κι αλλεπάλληλους συνειρμούς.
Παλιά, φθαρμένα πούλια ντόμινο στημένα δίπλα στο ξύλινο κουτί τους.
Το τελευταίο πούλι πέφτει και
μένει εκείνη η πίκρα του.
Αυτό το τελευταίο πούλι είναι το
πιο φθαρμένο απʾ όλα όσα πλάγιασαν στο πάτωμα.
Μπορώ να το διακρίνω εύκολα, γιατί
έχει στρογγυλεμένες γωνίες και πολλές αμυχές επάνω του. Αντί για
μαύρες κουκκίδες, γράφει με ξεθωριασμένα γράμματα: «Πόσα έδωσες και
πόσα πήρες».
Μου αρέσει να δίνω κι ειλικρινά
δεν μπήκα ποτέ στην διαδικασία να μετρήσω αν υπάρχουν, ή δεν υπάρχουν πολλοί
σαν εμένα.
Είναι
τόσο ανιδιοτελής η οποιαδήποτε πράξη ακολουθεί αυτή την πρόταση, που
ποτέ δεν έχω μπει στη διαδικασία να κάνω «ψιλά» το τι δίνω.
Το μόνο που προλαβαίνω να σκεφτώ,
είναι πως μπορεί γιʾ άλλη μια φορά να δώσω χωρίς να πάρω.
Μην πάει ο νους στα υλικά.
Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μπορούν οι άνθρωποι να χαρίσουν, απέναντι
σε κάποιον που τους δίνει κάτι, ανεξάρτητα από αγαθά.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις
σχέσεις.
Με το πρώτο κλικ αρχίζουμε να
δημιουργούμε στιγμές. Προσφέρουμε αγάπη, συντροφικότητα, φιλία, συμπαράσταση, συμπόνια,
έναν ώμο, ένα παρεάκι στο σινεμά και πολλά ακόμα.
Η αγάπη παρʾ όλα αυτά για εμάς δεν
είναι μια ευθεία γραμμή όπως πολλοί μπορεί να φαντάζεστε. Έχουμε έναν ειδικό
κώδικα να μοιράζουμε την αγάπη μας. Ξέρουμε να τη βάζουμε και να την βγάζουμε
από αποσιωπητικά, ξέρουμε να της δίνουμε την αξία που της πρέπει.
Την αγάπη πρέπει να μπορείς να
την κατατάξεις, να τη διαβαθμίσεις ανάλογα με τον άνθρωπο που την
προσφέρεις.
Οι περισσότεροι από εμάς
συμφωνούμε πως υπάρχουν δυο διαφορετικοί τρόποι να την εκφράσεις:
Θα συμφωνήσω μαζί σας, εν μέρη
όμως.
Σκεφτήκατε ποτέ μήπως, άθελά μας,
διαβαθμίζουμε την αγάπη που προσφέρουμε δημιουργώντας ένα συνδυασμό των
δυο παραπάνω συστατικών;
Αν προσθέσουμε στην παραπάνω
συνάρτηση και τους διαφορετικούς επιμέρους τρόπους που έχεις να δείξεις ή να
πεις την αγάπη σου, μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύπλοκο γίνεται το σενάριο.
Όπως σʾ ένα φλερτ μπορούν να
μιλήσουν μόνο τα μάτια κι η «γλώσσα του σώματος», έτσι και σʾ αυτή την
περίπτωση ο κάθε άνθρωπος που αντιμετωπίζουμε, έστω κι αν λαμβάνει τα ίδια
ακριβώς λόγια, μπορεί να λαμβάνει παράλληλα διαφορετική γλώσσα σώματος ή
διαφορετικές πράξεις.
Ακόμα και η επαφή που έχεις μαζί
του, μπορεί να δημιουργεί μια «διαφορετική» αγάπη.
Κύριο χαρακτηριστικό των ανθρώπων
που μοιράζουν την αγάπη απλόχερα, είναι πως δε φοβούνται να την φωνάξουν.
Η αγάπη είναι ένα πολύτιμο άρωμα
που χωράει, μεν, σε διαφορετικά μπουκαλάκια, χαρίζεται σε διαφορετικές ποσότητες
και με διαφορετική ένταση, αλλά έχει φτιαχτεί για να το μυρίζουν όλοι.
Το αν θα ταιριάξει τελικά στο
δέρμα, αν θα ερεθίσει την αίσθηση της όσφρησης, αν αγγίξει, είναι αποκλειστικά
θέμα εκείνου που θα το μυρίσει κι όχι εκείνου που το διασκορπίζει
στον αέρα.
Δώστε το δικαίωμα σε όλους να
κλείσουν τα μάτια και να μυρίσουν το άρωμά της.
Η Diane
Ackerman είχε γράψει σε
κάποιο βιβλίο:
«Κλείστε τα
μάτια σας και θα σταματήσετε να βλέπετε. Καλύψτε τʾ αυτιά σας και θα
σταματήσετε νʾ ακούτε. Αν, όμως, καλύψετε τη μύτη σας και σταματήσετε να
μυρίζετε… θα πεθάνετε».
Αν κάποιος θέλει
να πεθάνει, ας το κάνει επειδή εκείνος επέλεξε να κλείσει την μύτη του κι όχι
γιατί θα σταματήσουν οι υπόλοιποι να ραντίζουν συναισθήματα τον κόσμο.
Μην ξεχάσετε στον άνθρωπο που θα
επιλέξετε εσείς, να δώσετε την καλύτερη ποιότητα, τη μεγαλύτερη ποσότητα και σε
ποικιλία πολύχρωμων μπουκαλιών.
Μη φοβάστε να την ξοδέψετε. Δε στερεύει το
άρωμα της αγάπης.
