Είναι από εκείνα τα κρύα
χειμωνιάτικα απογεύματα που μας βρίσκουν αγκαλιά στον καναπέ να χαζεύουμε
παλιές φωτογραφίες. Είναι, πλέον, δεδομένο ότι πάντα καταλήγουμε να κοιτάμε τις
πρώτες μας φωτογραφίες και να συζητάμε πώς ήμασταν τότε, πώς είμαστε τώρα, τι
έχει αλλάξει και τι είναι ίδιο.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν
μείνει και πολλά αμετάβλητα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έχουμε αλλάξει πρώτοι εμείς.
Μπορεί όχι τόσο ο ένας απέναντι στον άλλο, αλλά σίγουρα απέναντι στον περίγυρό
μας.
Σίγουρα προτιμάμε, πλέον, να χουχουλιάζουμε
στον καναπέ με πίτσα παρά να κάνουμε μπαρότσαρκες, οργώνοντας την παραλιακή.
Άλλωστε γι᾽ αυτό μας κοροϊδεύουν πως έχουμε γεράσει. Όμως, αυτό το «γήρας»
σηματοδοτεί και τη συναισθηματική μας ωριμότητα. Έτσι, ένα ακόμη μεταβλητό
στοιχείο είναι τα συναισθήματά μας, που όσο περνάει ο καιρός θεριεύουν αντί να
σβήνουν.
Αυτό που με τον καιρό σβήνει από
μια σχέση είναι το πάθος κι η μυστηριώδης ατμόσφαιρα που δημιουργείται στην
αρχή. Γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον αρκετά για να πλανάται ακόμη μυστήριο μεταξύ
μας. Είναι άραγε αυτό η αρχή της φθοράς μιας σχέσης;
Αν κι ορισμένοι δεν ενοχλούνται
απ᾽ τη ρουτίνα και την καθημερινότητα μιας σχέσης, αντίθετα το απολαμβάνουν, τα
δεδομένα δείχνουν ότι η ρουτίνα φθείρει τα ζευγάρια. Εμείς, όμως, ξέρουμε πως είναι
αδύνατον να συμβιβαστούμε μ᾽ αυτό. Θέλουμε αυτό που έχουμε να κρατήσει για
πάντα κι επιζητούμε η σχέση μας να είναι διαρκώς καλύτερη.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να
σταματήσουμε να σερνόμαστε στον καναπέ. Κλείσε το άλμπουμ.
Σήκω, βάλε εκείνο το όμορφο γαλάζιο
σου πουκάμισο. Εγώ θα φορέσω εκείνο το κόκκινο φόρεμα που σου αρέσει. Θα σου αφήσω
σημείωμα στον καθρέπτη: «Έλα να με βρεις στο μέρος που γνωριστήκαμε και κάνε
σαν να μη με ξέρεις».
Εσύ θα έρθεις, φορώντας το πιο
λαμπερό χαμόγελό σου, όπως εκείνη ακριβώς τη φορά. Θα μου μιλάς και θα μου λες
τ᾽ αστεία σου κι εγώ θα γελάω μαζί σου γοητευμένη, όπως τότε.
Μετά, θα μου δώσεις να δοκιμάσω
το ποτό σου. Τζιν τόνικ με λεμόνι. Θα σου αφήσω κραγιόν στο ποτήρι και με
ντροπή θα σου ζητήσω συγγνώμη. Τότε, θα βρεις την ευκαιρία κι αντί να γευτείς
τα χείλη μου στο ποτήρι, θα θελήσεις να τα γευτείς από εμένα.
Θα νιώσουμε και
πάλι την ατμόσφαιρα να ηλεκτρίζεται, κι εμείς θα κοιταζόμαστε μ᾽ αυτά τα
βλέμματα γεμάτα πάθος κι επιθυμία, ανυπομονώντας να μείνουμε οι δυο μας.
Έπειτα θα φύγουμε μαζί. Θα
περπατήσουμε μέχρι το σπίτι αγκαλιά γιατί θα κρυώνω. Θα με φιλήσεις στην είσοδο
και θα σου προτείνω να έρθεις μέσα. Με δίψα θα εξερευνούμε ο ένας τον άλλο, σαν
να είναι η πρώτη φορά. Η αμηχανία διάχυτη και τα κορμιά μας καυτά.
Όταν πια χορτάσουμε τον πόθο της σάρκας
μας, θα μείνουμε αγκαλιά μέχρι να ξημερώσει. Το πρωί θα νιώθουμε πιο
ερωτευμένοι από πριν.
Άλλωστε, είναι καταστροφή να
ξεχνάς και να θάβεις στην καθημερινότητα όσα έχεις ζήσει με τον άνθρωπό σου.
Αντίθετα, όταν θυμάσαι τις όμορφες στιγμές και τις επαναλαμβάνεις, τότε κρατάς
αλώβητη την αγάπη στο χρόνο.
Μην αργείς, λοιπόν! Φόρα το
χαμόγελό σου κι έλα να με βρεις. Να γνωριστούμε απ᾽ την αρχή και να κάνουμε την
αγάπη μας αθάνατη.
