Ο καφές είναι μια καθημερινή συνήθεια για όλους μας.
Ανάλογα την ώρα, χρωματίζει και συντροφεύει τις στιγμές μας. Το πρωί μας
καθαρίζει το μυαλό και μας ξυπνάει, μετά από μια μέρα σκληρής κι έντονης
δουλειάς μας ξεκουράζει κι αποτελεί τη δική μας στιγμή χαλάρωσης. Αποτελεί μια
ευκαιρία να τα πούμε με τους φίλους μας.
Είναι το ευχάριστο διάλειμμα της, γεμάτης υποχρεώσεις,
μέρας μας αλλά κι ο μαγικός ζωμός που μας βοηθάει να νικήσουμε την κούραση και
να συνεχίσουμε ακάθεκτοι. Παρʾ όλα αυτά είναι κάτι που θεωρούμε δεδομένο και
δεν το σπουδαιολογούμε.
Τι γίνεται, όμως, όταν οι περιστάσεις της ζωής μάς φέρουν
στο σημείο να μην μπορούμε νʾ απολαύσουμε αυτή την απλή πολυτέλεια; Όταν τα δεδομένα της ζωής μας αλλάζουν εν μέσω
κρίσης, κι απʾ τη μια στιγμή στην άλλη χάνουμε το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μας;
Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας μας, πλέον, μπορεί εύκολα
και ξαφνικά να βρεθεί εκτεθειμένος στις ανάγκες της καθημερινότητας, χωρίς μέσα
επιβίωσης. Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία.
Συζητώντας για τον καφέ σʾ αναμονή, αντίκρισα πολλά
απορημένα βλέμματα, λίγα που κάτι, κάπου, είχαν αόριστα ακούσει και μόνο
ένα-δύο άτομα που ήξεραν περί τίνος πρόκειται. Η αλήθεια είναι πως λίγοι
ιδιοκτήτες μαγαζιών ανά την Ελλάδα έχουν σκεφτεί να το εφαρμόσουν. Είναι, όμως,
κρίμα που δεν έχει μπει ακόμα στη νοοτροπία μας αυτή η κίνηση.
Με λίγα λόγια, λοιπόν, είναι ένας θεσμός που ξεκίνησε απʾ
την Ιταλία, και συγκεκριμένα απʾ τη Νάπολη, λίγο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο
πόλεμο κι από ʾκει άρχισε να εξαπλώνεται σʾ όλον τον κόσμο. Μʾ αυτό τον τρόπο
οι περισσότερο ευνοημένοι βοηθούσαν τους οικονομικά ασθενέστερους συμπολίτες
τους. Πλέον υπάρχει όχι μόνο καφές, αλλά και σάντουιτς, ακόμα κι ολόκληρα
γεύματα σʾ αναμονή.
Η ιδέα είναι απλή και δεν κοστίζει σχεδόν τίποτα.
Αγοράζεις τον καφέ σου και προπληρώνεις κι άλλον ένα καφέ που μπαίνει σʾ
αναμονή. Ο ιδιοκτήτης της καφετέριας αναρτά σε διακριτικό σημείο πόσοι καφέδες
υπάρχουν σʾ αναμονή. Κάποιος συνάνθρωπός σου που έχει ανάγκη από ένα καφέ αλλά
δεν έχει τα μέσα να τον πληρώσει, μπορεί να μπει και να ρωτήσει εάν υπάρχει
καφές σʾ αναμονή.
Να σου πω την αλήθεια, είμαι πολύ κυνικός άνθρωπος.
Συμφωνώ με τον Τομ Ρόμπινς, όταν σε ένα βιβλίο του λέει ότι ακόμα κι οι άστεγοι
είναι άνθρωποι που πήραν οι ίδιοι τις αποφάσεις που διαμόρφωσαν τη ζωή
τους, και δεν είναι ανίκανοι να μεταβάλλουν την κατάσταση τους. Όλα αυτά, όμως,
ισχύουν υπό κανονικές συνθήκες σε μια υγιή κοινωνία.
Στην Ελλάδα του σήμερα, όμως, με την οικονομική κρίση, με
την κρίση αξιών και με το μεταναστευτικό να χτυπάνε κόκκινο, είναι απλά
ανθρώπινο να κάνεις μια απλή χειρονομία συμπαράστασης στους συνανθρώπους σου
που έχουν χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους.
Αποτελεί υποχρέωσή μας να παραμείνουμε δεμένοι κι
αλληλέγγυοι μέχρι να περάσουμε τη στενωπό και να ξαναβρούμε τα πατήματα μας σαν
κοινωνία.
Ας συσπειρωθούμε, λοιπόν, κι ας απλώσουμε το χέρι στον
συνάνθρωπο μας με σεβασμό. Ας βοηθήσουμε κι εμείς να εξαπλωθεί αυτή η ιδέα.
Απλά κι όμορφα, ο καθένας μας μπορεί να κάνει λίγο πιο
υποφερτό τον άχθο αυτών των συνανθρώπων μας και να τους χαρίσει ένα χαμόγελο.
