Το τελευταίο βαλς μπορεί να περιμένει

Πρόσφατα, καθισμένη σε ένα πέτρινο παγκάκι με τα χέρια μου χωμένα βαθιά στις τσέπες, κοίταζα μία-μία τις μικροσκοπικές χιονονιφάδες να χορεύουν προς τη μάζα του χιονιού από την αρχή του ουρανού.

Η σκέψη αυτή, περιέργως, μου προκάλεσε θλίψη. Φαντάστηκα πως μοιάζουν σαν μικροσκοπικές μπαλαρίνες που στροβιλίζονται με χάρη και κάπου στην πορεία, συνειδητοποιούν πως οδηγούνται από την πτώση σε έναν τόπο όπου δε θα μπορούν πια να χορεύουν.

Αναρωτήθηκα γιατί συνέχιζαν να δείχνουν πόσο μοναδικές είναι. Ίσως να ήλπιζαν πως αν ξεχωρίσουν αρκετά, δε θα χαθούν στο απέραντο λευκό τοπίο. Ίσως πάλι να μην ήξεραν τίποτα άλλο πέρα από αυτόν τους το χορό. Δεν μπορούσα να αποφασίσω τι με προβλημάτισε περισσότερο, οπότε το άφησα κι έγινα το κοινό τους για εκείνη την ημέρα.

Χειροκρότησα κι ένιωσα τα χέρια μου να καίγονται από το κρύο. Προσπάθησα να πιάσω μερικές, να τις σώσω από το άδοξο τέλος τους αλλά τη στιγμή που τις κρατούσα, έλιωναν αφήνοντας μικρά, κρυστάλλινα δάκρυα στο δέρμα μου.

Κάθισα πάλι στην παγωμένη γκριζόλευκη πέτρα. Λένε πως κάθε χιονονιφάδα είναι διαφορετική από τις άλλες. Λένε επίσης πως κάθε δάκρυ, ανάλογα το αίσθημα που το προκαλεί, έχει διαφορετική σύσταση. Έτσι σκέφτηκα πως κάθε μία χιονονιφάδα είναι ένα δάκρυ του ουρανού. Άλλα για χαρά, άλλα για λύπη, άλλα για πόνο. Έψαξα τα μάτια του ουρανού για να δω γιατί κλαίει. Πίσω από τη λευκή ομίχλη δεν υπήρχε κάτι. Τίποτα. Τρομακτικό κενό και τίποτα.

Σηκώθηκα και περπάτησα στο χιόνι. Αυτό έτριξε από το πρώτο μου βήμα κι ένιωσα πως χιλιάδες μικρές μπαλαρίνες θρυμματίστηκαν κάτω από τα παπούτσια μου. Πάγωσα. Τι ανέλπιστη κατάσταση. Πόσο εύκολα λερώνεται το λευκό τοπίο με μαύρα σημάδια από παπούτσια και λάσπη. Δεν αξίζει αυτό σε τέτοια ομορφιά. Δεν ταιριάζει αυτό στην εικόνα. Ίσως να ταίριαζε ένα άλλο χρώμα. Ένα χρώμα που δεν είναι χαρούμενο ή θλιμμένο. Ένα χρώμα που ταιριάζει σε όλα.

Δάγκωσα τα ξηρά μου χείλη κι είδα τότε το σωστό χρώμα να κυλάει και, σαν σε αργή κίνηση, να συγκρούεται με το λευκό.
Κόκκινο. Ναι, αυτό είναι το χρώμα που ταιριάζει στο λευκό. Το κόκκινο του αίματος, το κόκκινο της ζωής.

Χάρηκα τόσο πολύ που τελικά μελαγχόλησα. Είναι τόσο άδικο σε έναν κόσμο τόσο μαγικό να αναγνωρίζουν την ομορφιά μόνο σε πρόσωπα ή σώματα. Στάθηκα ακίνητη κι οι μικρές χορεύτριες βρήκαν την ευκαιρία να σταθούν στους ώμους και στα μαλλιά μου.
Σκέφτηκα πως αν καθίσω ακίνητη για πάντα, ίσως αυτή η εικόνα να μη χαθεί. Ίσως το χιόνι να μη λιώσει ποτέ κι ο χειμώνας να ζήσει εδώ. Μαζί μου. Για πάντα.

Ένιωσα το κρύο να τρυπάει το δέρμα μου, να φωλιάζει στη καρδιά μου. Ύπουλη η ομορφιά. Για να την κατακτήσω τότε κόντεψα να δώσω τη ζωή μου στο χειμώνα και το αίμα μου στο χιόνι. Μα δε θα λυπόμουν. Θα ήταν το καλύτερο έργο μου, το αριστούργημά μου. Και τότε ο ουρανός θα έκλαιγε από συγκίνηση κι οι μπαλαρίνες θα έπεφταν σε έκσταση. Η στιγμή θα διαρκούσε για πάντα, θα αντηχούσε στους αιώνες. Θα γινόμουν αθάνατη.

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια. Όχι ακόμα. Υπάρχει κάποιος που με περιμένει σπίτι, χωμένος μέσα σε γιρλάντες και πολύχρωμα λαμπάκια. Υπάρχει κάποιος που με αγαπάει και το καλοκαίρι και το χειμώνα. Θα τον άφηνα, άραγε, μόνο; Ποτέ. Το χιόνι θα πρέπει να περιμένει τη σειρά του.

Κοίταξα πίσω από την πλάτη μου το πέτρινο άγαλμα ενός χορευτή με ρούχα, που θύμιζαν άλλες εποχές. Πάτησα προσεκτικά στο βάθρο του και μπήκα στην αγκαλιά του. Τίναξα το χιόνι από πάνω του και του έδωσα ένα κόκκινο φιλί. Χορεύαμε βαλς, ακίνητοι.

«Θα έρθω να σε βρω, όταν έρθει η ώρα» υποσχέθηκα. Με γρήγορα βήματα έτρεξα μακριά από αυτά, από όλες τις σκέψεις μου.

Όταν με είδες με μάλωσες γιατί είχα μπλαβίσει από το κρύο. Σου χαμογέλασα και σε αγκάλιασα.
Αν δεν ήσουν εδώ θα είχα χαθεί, το ξέρεις; Πάντα μου άρεσε να χάνομαι αλλά ποτέ δεν υπολόγιζα τις συνέπειες.

Κράτα με, λοιπόν, κι όταν σταματήσεις, θα χορέψω ένα τελευταίο βαλς. Θα πάω πίσω, εκεί που ανήκω. Σε ένα χιονισμένο τοπίο με ένα πέτρινο άγαλμα.