Οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν τα
πιο επικίνδυνα κι ανεύθυνα πλάσματα στη φύση. Αυτή η θεωρία αποδεικνύεται
καθημερινά από τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας, τον εαυτό
μας, μέχρι και το πώς μεταχειριζόμαστε τʾ ανυπεράσπιστα πλάσματα που μας
εμπιστεύονται περισσότερο απʾ τη μητέρα τους.
Η κακοποίηση των ζώων ξεκινά μέσα
απʾ την οικογένεια. Είναι μια παγκόσμια επιδημία που αγνοούμε και σύντομα θα
είναι πολύ αργά. Για όσους δε γνωρίζουν, και δυστυχώς είναι πολλοί, κακοποίηση
θεωρείται η εγκατάλειψη και στέρηση στέγης, τροφής, νερού, κοινωνικότητας και
ιατρικής περίθαλψης. Σʾ ακραίες περιπτώσεις σημαίνει ακόμα και βασανιστήρια,
ακρωτηριασμό και δολοφονία εις βάρος ενός αθώου πλάσματος.
Αυτή η κακοποίηση ξεκινά απʾ τη «νόμιμη» μορφή της, μέσα σʾ εργαστήρια και
χημεία, όπου πειραματόζωα δέχονται σκληρή μεταχείριση με το να εκθέτονται σε
χημικά κι ασθένειες στο όνομα της επιστήμης. Δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες φιλοζωικές
οργανώσεις καθώς και ακτιβιστές, που κυνηγούν μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες για να
σταματήσουν τα πειράματά τους με θεμιτό ή κι αθέμιτο τρόπο.
Μια ακόμη γνωστή μέθοδο
κακοποίησης είναι όταν ζώα βασανίζονται με σκοπό να γίνουν βίαια και να πάρουν
μέρος σε μονομαχίες, ώστε να ικανοποιήσουν και να διασκεδάσουν το κοινό τους που
στοιχηματίζει πάνω στη ζωή τους. Πρόκειται για μια απάνθρωπη και καθόλα
παράνομη ασχολία που διώκεται νομικά στους περισσότερους Δυτικούς πολιτισμούς
αλλά στην Ανατολή και την Αφρικάνικη Ήπειρο είναι περισσότερο διαδομένη.
Ποια είναι, όμως, η πηγή του
κακού; Ποιος πρέπει να κατηγορηθεί για αυτή την απάνθρωπη συμπεριφορά;
Η επικρατέστερη θεωρία είναι πως
η κακοποίηση ζώων οφείλεται στην παιδεία του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Αν οι
γονείς δε γνωρίζουν πώς να μεταχειρίζονται ένα ζώο, τότε ούτε τα παιδιά τους θα
ξέρουν. Αυτό και μόνο οδηγεί σʾ ανεύθυνη αμέλεια και τα ζώα είτε πεθαίνουν από
ασθένειες, διερχόμενα αυτοκίνητα ή οι ιδιοκτήτες θα καταλήγουν με νεογνά που εγκαταλείπουν
χωρίς φροντίδα.
Οι υπεύθυνοι γονείς οφείλουν να
γνωρίζουν αν είναι σε θέση να μεγαλώσουν ένα ζώο και αν κατέχουν την γνώση για
να το κάνουν. Οι υπεύθυνοι γονείς δεν παρατούν ένα αθώο πλάσμα στη μέση της
ερημιάς αφού τα παιδιά τους έχουν βαρεθεί να «παίζουν» μαζί του.
Το ότι τα παιδιά μας περνούν καλά
για ένα με δύο χρόνια, δε σημαίνει πως τους αγοράσαμε ένα παιχνίδι. Όχι.
Προσθέσαμε ένα πλάσμα στην ζωή μας που θα είναι για πάντα πιστό και θα μας
αγαπά σαν ένα ακόμα μέλος της οικογένειάς μας, ίσως και περισσότερο.
Στην αλυσίδα των κακοποιήσεων
έρχεται να προστεθεί η περίπτωση των κατόχων που δε γνωρίζουν πως κακοποιούν
ένα ζώο ή οικειοθελώς παραβλέπουν αυτό το γεγονός. Χρησιμοποιούν
κολάρο-σφιγκτήρα ή κρατούν το κατοικίδιο τους με μικρό λουρί, ενώ εκείνο
χρειάζεται περισσότερη ελευθερία χώρου. Άλλες φορές χρησιμοποιούν τρόπους, όπως
μια εφημερίδα, για να τα τρομάξουν, χωρίς να μπουν στον κόπο να βρουν πιο
ανθρώπινους τρόπους.
Πιστεύεις πως είσαι ένας απʾ τους
παραπάνω; Αν δεν μπορείς να καταλάβεις, φαντάσου για λίγο πως το ζωάκι στο σπίτι
σου είναι ένα παιδί της ίδιας ηλικίας και γένους.
Τέλος, υπάρχουν αρρωστημένες κι
ακραίες περιπτώσεις όπου ζώα βασανίζονται με τρόπο που το υγιές ανθρώπινο μυαλό
δεν προβάλλει ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του. Αυτά τα διεστραμμένα μυαλά
ακρωτηριάζουν, προκαλούν εγκαύματα, παγιδεύουν μʾ αποτρόπαιες μεθόδους και
σκοτώνουν τα αθώα θύματά τους.
Μετά από έρευνα αποδείχτηκε πως
χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τους ανήλικες κι ενήλικες παραβάτες. Οι ανήλικοι
παραβάτες παρατηρήθηκαν πως στην πραγματικότητα δε γνωρίζουν πως βλάπτουν τα
ζώα, καθώς δεν κατέχουν την ψυχική και συναισθηματική ωριμότητα να
συνειδητοποιήσουν τη φύση και την έκταση της βλάβης που κάνουν, όχι μόνο στο
ζώο αλλά και στην ανάπτυξη του χαρακτήρα τους.
Οι λόγοι εκτείνονται από ενδοοικογενειακή
βία, την ανάγκη για προβολή κι αναγνώριση απʾ την παρέα ή τους γονείς, μέχρι
και την πιθανή εκκολαπτόμενη ψυχοπαθή σχιζοφρένεια. Κάθε ένα απʾ αυτά πρέπει νʾ
αντιμετωπιστεί μεμονωμένα κι όσο νωρίτερα, τόσο το καλύτερο.
Στατιστικά, ένα παιδί που
κακοποιεί ζώα, θα μεγαλώσει να κάνει το ίδιο, ίσως και χειρότερα, σʾ ανθρώπους.
Οι ενήλικοι καταχραστές αντλούν,
εκ προθέσεως, ικανοποίηση απʾ την κακοποίηση ζώων. Από ψυχολογική άποψη, ο
λόγος είναι κυρίως η ανάγκη για υποβολή εξουσίας. Επί το πλείστον, τα ζώα,
ειδικά τα μικρότερα και εξημερωμένα κατοικίδια, δεν μπορούν να υπερασπιστούν
εύκολα τον εαυτό τους κι είναι ευάλωτα απέναντι σʾ οποιονδήποτε θέλει να τους
προκαλέσει κακό. Το γεγονός αυτό κάνει τον θύτη να αισθάνεται ισχυρός.
Αρκετοί καταχραστές βιώνουν
καταπίεση σʾ άλλους τομείς της ζωής τους (οικογένεια, εργασία, κλπ.) και
προσπαθούν να συμπληρώσουν αυτό το κενό με το να ξεσπούν αδίστακτα κατά
ανυπεράσπιστων ζώων. Άλλοι, απολαμβάνουν τόσο πολύ την αίσθηση της κυριαρχίας,
που πάντα ψάχνουν για μια ευκαιρία να την ασκήσουν.
Ακόμα, κάποιοι ζουν μέσα στην
ψευδαίσθηση της ανωτερότητας και πιστεύουν πως το ζώο δεν είναι τίποτε άλλο
παρά ένα μέσο να εξυπηρετήσουν τις υλικές ανάγκες τους. Αυτό συμβαίνει συχνά,
όταν ζώα χρησιμοποιούνται για μονομαχίες (κυνομαχίες, κοκορομαχίες, κλπ.) ώστε
οι ιδιοκτήτες τους να βγάλουν χρήματα, αγνοώντας τις σωματικές βλάβες που
προκαλούνται κατά τη διάρκειά τους.
Η κακοποίηση των ζώων είναι ένα
σοβαρό και αρκετά διαδεδομένο πρόβλημα. Παρατηρείται σε πολλούς πολιτισμούς, σʾ
όλες τις ηλικίες και φύλα. Αν γνωρίζετε κάποιον ή κάποια που κακοποιεί εκ
προθέσεως ένα ή και περισσότερα ζώα, πιθανόν να χρίζει ψυχολογικής υποστήριξης.
Ο κύριος λόγος που πολλά ζώα
συνεχίσουν να κακοποιούνται είναι επειδή καλοί άνθρωποι δε δρουν σύντομα. Υπάρχουν
πολλές οργανώσεις αφιερωμένες στην προστασία των ζώων. Οι περισσότερες απʾ
αυτές τις ομάδες έχουν τηλεφωνικές γραμμές εξυπηρέτησης που μπορείτε να
καλέσετε για νʾ αναφέρετε ένα περιστατικό κακοποίησης ζώων.
Δεν πρέπει, όμως, να μείνουμε
εκεί. Ας μάθουμε τα παιδιά μας και τους φίλους τους πόσο σημαντική είναι η ζωή
ενός πλάσματος. Ας δώσουμε στο μέλλον μας την ευκαιρία να είναι πιο ανθρώπινο
απʾ το παρόν μας.
